Για μερικά πράγματα ισχύει ό,τι και με τη ρουφιανιά.

Πολλοί την ανέχονται γιατί τους βολεύει, κερδίζουν απ' αυτή, κανένας όμως δεν αγαπά τον ρουφιάνο.

Κάπως έτσι θα φύγουν και διάφοροι της σημερινής κυβέρνησης. Που αφού έκαναν μια ατιμία ιστορικών διαστάσεων, βλέπουν τώρα τα αφεντικά τους να τους αποκηρύσσουν. Καμιά λύπηση.

Το πρόβλημα παραμένει με τα αφεντικά. Ολους αυτούς που μέσα από τα έντυπά τους ανακαλύπτουν δήθεν τώρα ότι τα αντεργατικά μέτρα θα κάνουν κάποιους πλουσιότερους.

Λες και τόσα χρόνια με τις συμβάσεις που υπέγραφε η ΓΣΕΕ μένανε στη φτώχεια οι καπιταλιστές. Λες και με το όργιο των χιλιάδων απολύσεων που γίνονταν με το γράμμα του νόμου, έχαναν οι καπιταλιστές.

Πίσω απ' το «κλάμα» τους διακρίνεται εύκολα η χαρά για τις «χαμένες γενιές».

Ε, ας ακούσουνε καλά, λοιπόν, αυτό που διακηρύσσει η ΚΝΕ και μεταφράζεται ήδη σε συγκεκριμένη δράση για χιλιάδες νεολαίους: «Δε θα γίνουμε δούλοι του 21ου αιώνα».

Το να μην πληρώσει ο λαός την καπιταλιστική κρίση έχει και πρακτική έκφραση. Την έδειξε συμβολικά για μια ακόμα φορά, χτες, το ΠΑΜΕ όταν ξανάνοιξε τα διόδια να περνά ο κόσμος χωρίς να πληρώνει το χαράτσι στον κάθε εθνικό εργολάβο.

Θα πάψει να έχει συμβολικό χαρακτήρα, όταν αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου, αποφασίσουν να οργανωθούν για να καταργήσουν τους καπιταλιστές. Δεν είναι τόσο μακρινό όσο φαίνεται. Μια χούφτα είναι οι καπιταλιστές.

Ως τότε, στις μάχες που είναι μπροστά, θα κρίνονται όλοι και όλα. Κι αυτός που σου ζεσταίνει την πλάτη κι αυτός που ειδικά τώρα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Πόσο μάλλον όταν αντί να δώσει τη μάχη σε καλεί να το κουβεντιάσεις με τον δήμιό σου.

Δεν ήταν κάποιο φραστικό λάθος του Τσίπρα η προχτεσινή δήλωση περί θεσμικής εκτροπής. Είναι κεντρική τους γραμμή η διακήρυξη ότι κάποιοι δικαστές θα κρίνουν την έκβαση της ταξικής πάλης.

Για το Μάαστριχτ έλεγαν πως ήταν προοδευτική εξέλιξη. Ε, τώρα θα πουν πως είναι εθνική ανάγκη. Αρκεί να το βεβαιώσουν κάποιοι δικαστές.

Τους κατανοούμε, είναι σαν εκείνα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αφού ψήφισαν το μνημόνιο, τώρα περιφέρονται δηλώνοντας χαμηλόφωνα ότι το παρακάνει η κυβέρνηση.

Ιδού η Ρόδος. Στις 23 του μήνα, την ερχόμενη Τετάρτη, στο κέντρο της Αθήνας και κάθε πόλης. Στην πανεργατική απεργία που καλεί το ΠΑΜΕ.

Αλλά, πώς να κάνουν το βήμα όταν η ΓΣΕΕ τους - και των βιομηχάνων - καλεί τους πάντες να πάνε για δουλειά εκείνη τη μέρα μη και διαταραχτεί η ανταγωνιστικότητα από τα μεροκάματα που δε θα γίνουν λόγω απεργίας;

Ποια κριτική κάνεις αφορά και στη διέξοδο που δίνεις. Οταν μιλάς για «θεσμική εκτροπή» βάζεις τους ανθρώπους να ζητάνε να λειτουργεί καλά η στρούγκα εντός της οποίας κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Αντίθετα, όταν δείχνεις τους νόμους κίνησης του κεφαλαίου, πίσω από τα αστικά νομοθετήματα, δίνεις στον εργάτη να καταλάβει πως η λύση βρίσκεται ακριβώς στην ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Είναι άλλο πράγμα ο εργάτης να κατανοεί ότι απέναντί του έχει τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, κι άλλο να βλέπει καλούς και κακούς καπιταλιστές, κατά συνέπεια καλούς και κακούς διαχειριστές κι έτσι να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση που στις μέρες μας είναι ήδη βαρβαρότητα.

Κανείς δε δικαιούται πια να περιμένει να ξύσει τον πάτο του βαρελιού για να διαπιστώσει ότι δεν πάει παρακάτω.

Μπορούμε να τους ανατρέψουμε!