-- «Το τρομοκρατικό χτύπημα στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έχει ανατρέψει πολλές ισορροπίες. Στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια έξαρση των τρομοκρατικών φαινομένων θα έχει άμεση επίπτωση στην οικονομία (...) Επίσης, η ανοχή που έδειξε η Αστυνομία απέναντι στα φαινόμενα της παρεμπόδισης ταξιδιωτών να ανέβουν στα καράβια, αλλά και στην άρνηση των ναυτεργατών να εφαρμόσουν τη δικαστική απόφαση που έκρινε παράνομη την απεργία τους, έστειλε ένα μήνυμα αδυναμίας του κράτους να επιβάλει τον νόμο απέναντι σε μια χούφτα συνδικαλιστές. Για τους λόγους αυτούς η κυβέρνηση εγκατέλειψε τη ''γραμμή'' της διακριτικής παρακολούθησης των κινητοποιήσεων (...) και αποφάσισε να κινηθεί πιο δυναμικά»(«Βήμα», ρεπορτάζ με τίτλο «Μετωπική σύγκρουση με το ΚΚΕ»!)

-- «Ενας νεκρός από βομβιστική επίθεση - ο δεύτερος του έτους μετά τη δολοφονία του νεαρού Αφγανού στα Πατήσια. Ενα λιμάνι αποκλεισμένο ετσιθελικά από μια μειοψηφία κοινωνικών αγωνιστών (...) Τα γεγονότα, φυσικά, δεν συνδέονται μεταξύ τους. Από κοινού, όμως, φιλοτεχνούν (...) το πορτρέτο μιας χώρας που βουλιάζει στην αποδιοργάνωση, στην απαισιοδοξία, στην απόγνωση»(Γ. Πρετεντέρης, «Βήμα»).

-- «Και αυτό είναι ενδεικτικό του πρωτογονισμού της σημερινής Αριστεράς, η οποία λειτουργεί πλέον ως περιθωριακό φαινόμενο στην κοινωνία. Και με μεγάλη οργή θεωρώ ότι συνθήματα και ιδέες που ορισμένοι ασπάζονται κατέληξαν στον θάνατο τριών αθώων ανθρώπων. Δεν τα έκαψε ο Καρατζαφέρης τα γραφεία της Marfin. Ούτε η Αστυνομία (...) Αυτά τα περί ''προβοκάτορα'' όχι σ' εμένα. Εχω περάσει από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Και θα 'πρεπε πριν πιάσουν τη λέξη αυτή στο στόμα τους να αναλογιστούν πόσους και πόσους ατίμασαν ή εκτέλεσαν αυτοί, όχι η Δεξιά, με την κατηγορία του προβοκάτορα. Θα 'πρεπε να ντρέπονται για μερικά πράγματα»(Ο προβοκάτορας Θ. Πάγκαλος, συνέντευξη στην «Καθημερινή»).

-- «Την επομένη της προβολής σε όλο τον κόσμο των συνδικαλιστικών τραμπουκισμών στο λιμάνι του Πειραιά, το γεγονός (σ.σ. της βομβιστικής επίθεσης) επιβεβαίωσε την εικόνα αποσύνθεσης του κράτους (...) Οι όψεις της πραγματικότητας που φωτίζει το γεγονός (...) εκτείνονται από την ανικανότητα των κρατικών μηχανισμών ως τις επιπτώσεις από την ασυλία τριάντα χρόνων της εξτρεμιστικής Αριστεράς»(Σ. Κασιμάτης, «Καθημερινή»).