Σε διπλωματική εγρήγορση έχει τεθεί σχεδόν το σύνολο των αραβικών ηγεσιών και ιδιαίτερα οι άμεσα εμπλεκόμενες, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο εσωτερικής εμφύλιας ανάφλεξης στο Λίβανο. Η σοβαρότητα του ζητήματος, καθώς και το μέγεθος της ανησυχίας που επικρατεί εκφράστηκαν σαφώς και χωρίς περιστροφές από την κοινή μετάβαση του Σαουδάραβα μονάρχη Αμπντουλάχ και του Σύρου Προέδρου Μπάσαρ αλ Ασαντ στη Βηρυτό για επαφές με το σύνολο των πολιτικών παρατάξεων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Σάαντ Χαρίρι.

Σαουδική Αραβία και Συρία βρέθηκαν «αντιμέτωπες», υποστηρίζοντας αντίπαλες θρησκευτικές κοινότητες αρκετές φορές στο λιβανικό πεδίο, τόσο κατά τη διάρκεια του αιματηρού εμφυλίου όσο και μετά τη δολοφονία, που αποδόθηκε στη Συρία, το 2005 του πρώην Λιβανέζου πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι, ο οποίος ήταν φίλα προσκείμενος στη Σαουδική Αραβία. Σήμερα, πλέον, έχουν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους και αυτό εκφράστηκε ξεκάθαρα μέσα από τη συνεργασία, που τελικά επιτεύχθηκε σε κυβερνητικό επίπεδο στο Λίβανο μεταξύ του σουνιτικού κόμματος υπό τον Σάαντ Χαρίρι και της σιιτικής οργάνωσης «Χεζμπολλάχ».

Η κοινή εμφάνιση των δύο ηγετών χαρακτηρίζεται από όλους ιστορική, τόσο ως γεγονός όσο και ως προς το μήνυμά της. Κύριος αποδέκτης αυτού, όπως όλα δείχνουν, είναι ο λιβανικός λαός, ο οποίος φέρει ακόμη βαθιά τα σημάδια του διχασμού, ο οποίος διαιωνίζεται και από το εκλογικό σύστημα που βασίζεται στις θρησκευτικές σέκτες. Το πρώτο «σήμα κινδύνου» δόθηκε από τον ίδιο τον ηγέτη της «Χεζμπολλάχ», Σεΐκ Χασάν Νασράλαχ, ο οποίος προανήγγειλε ότι στη λίστα υπόπτων για τη δολοφονία Χαρίρι από το Διεθνές Δικαστήριο θα υπάρχουν και μέλη της οργάνωσης. Ο Νασράλαχ προσπάθησε να υποβαθμίσει τη σημασία μιας τέτοιας προοπτικής, κρούοντας παράλληλα τον κώδωνα του κινδύνου στις ντόπιες παρατάξεις, αλλά και στις περιφερειακές ηγεσίες ότι μια τέτοια είδηση θα μπορούσε να πυροδοτήσει αντιδράσεις στους δρόμους του Λιβάνου.

Τέτοιου είδους αντιδράσεις, όπως φαίνεται, όλοι τις απεύχονται, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μπορούν να βγουν εκτός ελέγχου και εύκολα μπορούν να αξιοποιηθούν από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά και από το Ισραήλ για να προκληθεί γενικότερη ανάφλεξη. Μια εξέλιξη που συμφέρει την ισραηλινή πλευρά, αλλά όχι τις αραβικές ηγεσίες, στην παρούσα φάση, όπου η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην περιοχή είναι ήδη εξαιρετικά τεταμένη, εξαιτίας των νέων ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Το ερώτημα, βέβαια, που τίθεται είναι κατά πόσο η όψιμη εγρήγορση των ηγεσιών (κρατών και παρατάξεων) μπορεί όντως να προλάβει τις διαθέσεις του κόσμου, μετά από τόσες δεκαετίες καλλιέργειας κλίματος διχασμού και μισαλλοδοξίας.