Για τη Βενεζουέλα είναι αναγκαιότητα, για την προώθηση και εμβάθυνση της «μπολιβαριανής επαναστατικής διαδικασίας» και κυρίως για την ασφάλεια του λαού της Βενεζουέλας, η όσο το δυνατόν ομαλότερη γειτνίαση με την Κολομβία. Με την Κολομβία, η οποία συνιστά το επίκεντρο όλων των στρατηγικών κινήσεων των ΗΠΑ, με δική τους άμεση εμπλοκή ή κεκαλυμμένη καθώς οι Κολομβιανές Ενοπλες Δυνάμεις και κυρίως οι ακροδεξιές παραστρατιωτικές ομάδες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα όλων των προσπαθειών αποσταθεροποίησης και ανατροπής της κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες.

Αρχές του 2002 ξεκίνησαν οι ορατές προσπάθειες υπονόμευσης και ανατροπής που συμπίπτουν με την άφιξη ως Αμερικανού πρέσβη στην Κολομβία, τον Τσαρλς Σ. Σαπίρο, στα τέλη του Φλεβάρη. Ο διορισμός του Σαπίρο, που διατέλεσε στο παρελθόν πολιτικός αξιωματούχος της αμερικανικής πρεσβείας στο Ελ Σαλβαδόρ, την περίοδο κορύφωσης του βρώμικου πολέμου και ως επικεφαλής του Γραφείου Αμερικανικών Συμφερόντων στην Κούβα, όπου είχε επισήμως τον έλεγχο των οικονομικών δραστηριοτήτων και του εμπάργκο και ανεπισήμως τις πολιτικές και στρατιωτικές προκλήσεις προς την κουβανική κυβέρνηση, είχε διττή σημασία. Αφ' ενός καταρρέει η ειρηνευτική διαδικασία της κυβέρνησης Αντρές Παστράνα και αρχίζει ένας νέος κύκλος, όπου οι ανταρτικές δυνάμεις γίνονται «τρομοκράτες» και αφ' ετέρου ξεκινούν οι κινήσεις στην αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας, καθώς η τύχη των όμορων χωρών είναι απολύτως συνδεδεμένη και το κέντρο συντονισμού των αμερικανικών ενεργειών είναι στην Μπογκοτά.

Πολύ σύντομα, στις 12 Απρίλη εκδηλώνεται το πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και αξιωματικοί που συμμετείχαν είχαν έρθει σε επαφή με την αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας τουλάχιστον 2 μήνες πριν για να γνωστοποιήσουν το σχέδιό τους, όπως είχε αποκαλύψει και δημοσίευμα του περιοδικού «Newsweek». Μετά από 48 ώρες το πραξικόπημα ανατρέπεται από τη λαϊκή κινητοποίηση και ο επικεφαλής της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και μέχρι τότε πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Πέδρο Καρμόνα διαφεύγει στην Κολομβία. Η Κολομβία υιοθετεί και ακολουθεί συνεπέστατα τη γραμμή της έντασης με την προώθηση της «Δημοκρατικής Ασφάλειας», δηλαδή με το βρώμικο πόλεμο εναντίον του λαϊκού και αντάρτικου κινήματος και της «απώθησης» των ανταρτών προς τα σύνορα τόσο με τη Βενεζουέλα όσο και με το Εκουαδόρ. Ειδικά, όσον αφορά τη Βενεζουέλα, τα περιστατικά είναι καθημερινά και αρκούντως επικίνδυνα, με πλέον χαρακτηριστικά:

• Ακριβώς δύο χρόνια μετά το πραξικόπημα, τον Απρίλη του 2004, και μετά την αποτυχία του σχεδίου εσωτερικής υπονόμευσης και ανατροπής με την απεργία - λοκάουτ στην PdVSA και τις συντονισμένες κινήσεις κάποιων αξιωματικών, ξεκινά το σχέδιο αποσταθεροποίησης ενόψει του δημοψηφίσματος της 15ης Αυγούστου με το ερώτημα της αποπομπής του Ούγκο Τσάβες από τον αξίωμα του προέδρου. Εκδηλώνεται «αεροπειρατεία και εξαφάνιση ελικοπτέρου της αστυνομίας από 4 άντρες με κολομβιανή προφορά» στην επαρχία Μπολίβαρ, κοντά στα σύνορα με τη Βραζιλία και τη Γουιάνα. Μερικές μέρες αργότερα οι αρχές της Βενεζουέλας προχώρησαν στη σύλληψη 56 Κολομβιανών παραστρατιωτικών, οι οποίοι θα προκαλούσαν το «πρώτο χτύπημα» για το πραξικόπημα που προετοίμαζαν από κοινού, μισθοφόροι, εγχώριοι και «γείτονες», «μέλη της αντιπολίτευσης» και φυσικά οι ΗΠΑ. Τελικά, μετά από 25 εφόδους μέσα 48 ώρες και τη σύλληψη ακόμη 50 παραστρατιωτικών που κρύβονταν σε περιοχές περιφερειακά του Καράκας, αλλά και έχοντας στήσει πυρήνες στις επαρχίες Σούλια, Γιαρακουί, Φάλκον, Ανσοατεγκί, Μπολίβαρ και Μονάγκας, το δίκτυο εξαρθρώθηκε.
• Στις 13 Δεκέμβρη 2004 απήχθη στο Καράκας ο Ρικάρντο Γκονσάλες Ροντρίγκο Γκράντα ή Γκάγιο Πίντο, αποκαλούμενος και «υπουργός Εξωτερικών» των FARC, από πράκτορες της κολομβιανής αστυνομίας «με τη βοήθεια διεφθαρμένων Βενεζουελανών συναδέλφων τους», όπως είχε αποκαλύψει αργότερα ο ίδιος, και ενόσω βρίσκονταν στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, αφού συμμετείχε στη Δεύτερη Σύνοδο του Μπολιβαριανού Κογκρέσου των Λαών.
• Τον Απρίλη του 2006 αποκαλύπτεται ότι τουλάχιστον 590 ακροδεξιοί παραστρατιωτικοί από την Κολομβία είχαν εκ νέου διεισδύσει στο έδαφος της Βενεζουέλας. Πρόκειται για εγκληματίες που δρούσαν στις διασυνοριακές περιοχές και υποτίθεται ότι έχουν αφοπλιστεί από την κολομβιανή κυβέρνηση του αντιδραστικού Αλβαρο Ουρίμπε, ενώ οι αρχές της Βενεζουέλας συνέδεσαν άμεσα τους παραστρατιωτικούς με τη «βιομηχανία απαγωγών και φόνων» που παρατηρήθηκε εκείνο το διάστημα στη Βενεζουέλα.
• Στις 29 Οκτώβρη 2009, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας ανακοινώνει τη σύλληψη δύο πρακτόρων της υπηρεσίας πληροφοριών της Κολομβίας (Departamento Administrativo de Seguridad, DAS) για κατασκοπεία οι οποίοι συνελήφθησαν, ενώ προσπαθούσαν να δωροδοκήσουν αξιωματούχους της Βενεζουέλας, για να τους αποσπάσουν πληροφορίες σχετικά με το στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας, τις στρατιωτικές της μονάδες κ.λπ. Της σύλληψης των πρακτόρων της DAS είχαν προηγηθεί οι φόνοι 10 μελών μιας ερασιτεχνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Κολομβίας μέσα στο έδαφος της Βενεζουέλας, που καθώς φαίνεται ήταν παραστρατιωτικοί.
• Στις 3 Νοέμβρη, οι αρχές της Βενεζουέλας προχώρησαν στη σύλληψη ακόμη δέκα παραστρατιωτικών από την Κολομβία στην επαρχία Τάτσιρα μετά τη δολοφονία δύο μελών της Εθνοφρουράς στις 2 Νοέμβρη.
• Η τελευταία σύλληψη έγινε τις προηγούμενες ημέρες και δεν ήταν άλλη από την «Σάντρα» ηγετικό στέλεχος των ακροδεξιών παραστρατιωτικών. Μία σύλληψη που γίνεται στον απόηχο της «καταγγελίας της Κολομβίας» και της σύλληψης του Φρανσίσκο Τσάβες Αμπάρκα, υπηκόου του Ελ Σαλβαδόρ και κύριου εκτελεστικού οργάνου του εγκληματία Λουίς Ποσάδα Καρίλες. Σύλληψη που οδήγησε στις αποκαλύψεις ότι οι πυρήνες «εν υπνώσει» που είχε δημιουργήσει ο Καρίλες, στο Ελ Σαλβαδόρ, στη Γουατεμάλα, στην Ονδούρα αλλά και άλλες χώρες της Κεντρικής Αμερικής, έχουν επαναδραστηριοποιηθεί από τις αρχές του 2009, ώστε να πραγματοποιήσουν σειρά ανατρεπτικών ενεργειών αλλά και επιθέσεων σε πολλές χώρες της περιοχής.