Ο Εγκον Κρεντζ, τελευταίος πρόεδρος του κρατικού συμβουλίου της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας (DDR) και τελευταίος γενικός γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του σοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας (SED) πριν τη βίαιη ενσωμάτωση της DDR με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, βρίσκεται ακόμη έγκλειστος σε φυλακή του Βερολίνου, ωστόσο κάνει νομικό αγώνα για τη δικαίωσή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου.

Σε επιστολή του προς τον Σωκράτη Παπαδόπουλο, ο οποίος δραστηριοποιείται για την αλληλεγγύη προς Ανατολικογερμανούς αξιωματούχους που καταδικάστηκαν μετά τη βίαιη ενσωμάτωση σε μια ξεκάθαρα ρεβανσιστική πολιτική, ο Εγκον Κρεντζ σημειώνει ότι κατά την προσφυγή του στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου «η ακροαματική διαδικασία, σε αντίθεση με τις δίκες στα γερμανικά δικαστήρια, ήταν κοινώς αποδεκτή». Ο Κρεντζ τονίζει ότι «ανεξάρτητα της όποιας ευρωπαϊκής απόφασης σχετικά με την προσφυγή μου, και παρά το γεγονός ότι το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων αντέδρασε με αρκετή αντικειμενικότητα σε σύγκριση με το ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο (ΟΣΔ), δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος για κάποια επιτυχία».

Ο Κρεντζ χαρακτηρίζει ως πρώτες «νίκες» το ότι, πρώτο, «το ανώτατο όργανο του δικαστηρίου ασχολήθηκε με τις προσφυγές», δεύτερο, «το ανώτατο δικαστήριο όρισε μια προφορική ακρόαση» και τρίτο, «αποφασίστηκε ομόφωνα να γίνει δεκτή η προσφυγή ως έχει». Πιο συγκεκριμένα το ευρωπαϊκό δικαστήριο διατυπώνει τη γνώμη πως «η προσφυγή έχει παρουσιάσει σοβαρά ερωτηματικά στην υπόθεση και στο δίκαιο, τα οποία χρήζουν θεμελιώδους έρευνας. Γι' αυτό αποφασίζεται ξεκάθαρα (...) να γίνει αποδεκτή (...) βάσει του άρθρου 35 / 4 της σύμβασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Ωστόσο, ο Κρεντζ μοιάζει ιδιαίτερα επιφυλακτικός «για το αν θα καταφέρουμε να νικήσουμε καθ' όλη την πορεία. Δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος».