«Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, αν αφεθεί στην τύχη του, θα υποχρεωθεί σε άναρχη αναδιάρθρωση, οι πιο ευάλωτες και οι πιο εξασθενημένες επιχειρήσεις θα συρρικνωθούν, θα πωληθούν για ένα κομμάτι ψωμί ή θα κλείσουν μεταφέροντας πρωτοφανείς επισφάλειες και απίστευτα βάρη στις τράπεζες. Αυτές με τη σειρά τους, προκειμένου να διασωθούν, θα αναγκαστούν να πωλήσουν μερίδια και κρίσιμα περιουσιακά στοιχεία που με κόπο απέκτησαν στο εξωτερικό ή θα υποχρεωθούν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου με εξευτελιστικούς όρους, προσφέροντας στους ξένους τη δυνατότητα να κυριαρχήσουν στην εσωτερική τραπεζική αγορά και κατ΄ επέκταση σε ολόκληρη την οικονομία. Για να μη συμβεί λοιπόν κάτι τέτοιο, για να αποτραπεί το ενδεχόμενο μιας άναρχης, χωρίς αρχές και κανόνες, αναδιάρθρωσης, χρειάζονται συνεννοήσεις, επιμέρους συμφωνίες, ευρύτερες συναινέσεις και βεβαίως κουλτούρα διαλόγου μεταξύ των πολλών εμπλεκομένων επιχειρηματικών και κοινωνικών δυνάμεων. Τραπεζίτες, επιχειρηματίες, έμποροι, επαγγελματίες, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι έχουν πολύ σοβαρούς λόγους να αποτρέψουν μια βίαιη αναδιάρθρωση».

Αυτά έγραφε τούτες τις μέρες η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», κάνοντας λόγο για τη μεγάλη απειλή, που κατά τη γνώμη του γράφοντος, πρέπει να αντιμετωπιστεί με ένα «τραπέζι διαλόγου» στο οποίο θα «συνδιαμορφωθεί ένα κοινό σχέδιο για τη σωτηρία του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας». Ο,τι λέει, δηλαδή, και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και ο ΣΕΒ και το ΕΒΕΑ. Επιπλέον, μάλιστα, σύμφωνα με την εφημερίδα το σχέδιο αυτό «θα ξεπερνά τους όρους του μνημονίου και θα δημιουργεί πραγματικό περιβάλλον ανασυγκρότησης».

Ετσι είναι. Οσο εντείνεται η οικονομική κρίση και απογυμνώνεται η κοινωνία - στήριγμα της πλουτοκρατίας, που μοναδικό της στόχο έχει να ενισχύει την εξουσία του κεφαλαίου και να ισχυροποιεί τους εκπροσώπους του, τόσο οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της άρχουσας τάξης παραμερίζουν τα προσχήματα, ξεπερνούν τις επικοινωνιακού τύπου αναστολές τους και λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Κι αυτό που λένε είναι ότι αποστολή και καθήκον όλων μας, κύρια των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι να γονατίσουμε ακόμα περισσότερο για να σώσουμε το κεφάλαιο. Να ματώσουν κι άλλο αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, για να σώσουμε τους βιομηχάνους και τις επιχειρήσεις τους, να σώσουμε το τραπεζικό σύστημα και τις μπίζνες που έχει κάνει στο εξωτερικό. Να βοηθήσουμε, τελικά, τράπεζες και επιχειρηματικούς ομίλους να μη χάσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία που ... «απέκτησαν με κόπο» ώστε να μην κυριαρχήσουν οι ξένοι στην εσωτερική αγορά. Σε βγάζουν, δηλαδή, από τα ρούχα σου, αλλά ας δούμε, όσο γίνεται πιο αντικειμενικά, πώς έχουν τα πράγματα.

Πρώτον: Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, εδώ και δεκαετίες, αξιώνουν την «απελευθέρωση» των πάντων, ώστε επιχειρήσεις και επιχειρηματίες να αφεθούν ελεύθεροι να καθορίζουν μέσω της αγοράς το πλαίσιο και τους όρους της λειτουργίας τους. Οπως αποδεικνύεται, θέλουν την επιχειρηματική ελευθερία, μόνο όταν ταυτίζεται με τη συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τώρα που ο καπιταλιστικός κύκλος μπήκε στη φάση της κρίσης και οι επιχειρήσεις στροβιλίζονται γύρω από τις συνέπειες της άκρατης συσσώρευσης κεφαλαίων και του επιχειρηματικού ανταγωνισμού, τα στηρίγματα της ολιγαρχίας ζητούν να μην αφεθεί στην τύχη του ο ιδιωτικός τομέας. Ζητούν, δηλαδή, κρατική στήριξη, που μεταφράζεται σε χρήμα και νόμους που να εξυπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Δεύτερον: Το φαινόμενο με το κλείσιμο επιχειρήσεων δεν είναι ούτε σημερινό, ούτε πρωτόγνωρο, ούτε αφορά μόνο τη φάση της κρίσης. Αυτοί που τώρα επικαλούνται το επικείμενο λουκέτο σε επιχειρήσεις, είναι οι ίδιοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι οι ράγες της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οδηγούσαν σε πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη. Αυτοί είναι που προσπαθούσαν να πείσουν τους εργαζόμενους για την ορθότητα των επιλογών της άρχουσας τάξης και των μέτρων λιτότητας, που σίγουρα θα οδηγούσαν σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης από την οποία θα κέρδιζαν όλοι... Τότε, αδιαφορούσαν για τις εκατοντάδες μεγάλες παραγωγικές μονάδες που έκλειναν και περιφρονούσαν τους χιλιάδες εργαζόμενους που πετάγονταν στο δρόμο. Τότε, δεν τους απασχολούσε η συνεχής συρρίκνωση σε κλάδους όπως η κλωστοϋφαντουργία, το έτοιμο ρούχο, τα παπούτσια, το ξύλο, το έπιπλο κ.ο.κ. Ας μην κάνουν πως ξεχνούν ότι πριν από μία δεκαετία διαφήμιζαν ως «οικονομικό θαύμα» και «μοντέλα νέας οικονομίας» τις χρηματιστηριακού τύπου αυτοκρατορίες που έστηναν διάφοροι Λαναράδες, Κορασίδηδες, Αθανασούληδες, που αφού θησαύρισαν οι ίδιοι εξασφαλίζοντας και τα δισέγγονα των εγγονών τους, έβαλαν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους.

Τρίτο: Η ...απειλή των ξένων που θα «κυριαρχήσουν στην εσωτερική τραπεζική αγορά και κατ' επέκταση σε ολόκληρη την οικονομία», είναι ...εκτός γραμμής και ποντάρει μόνο στην ενεργοποίηση του θυμικού εκείνων που σα να ζουν σε άλλο κόσμο φαντάζονται ότι υπάρχει κάποια εσωτερική αγορά, η οποία, μάλιστα, προστατεύεται από την απειλούμενη κυριαρχία του ξένου κεφαλαίου. Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική ολιγαρχία της χώρας, πάντα συνέδεε τα στενά και ευρύτερα οικονομικά της συμφέροντα, στο συνεταιρισμό και την αλληλοδιαπλοκή με το ξένο κεφάλαιο. Και σε κάθε περίπτωση, αποτελεί πρόκληση, οι θιασώτες της ΕΕ και της Συνθήκες του Μάαστριχτ, οι απολογητές και τα προπαγανδιστικά στηρίγματα της πολιτικής της «απελευθέρωσης» των αγορών, οι τελάληδες του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και των ιδιωτικοποιήσεων, να κραδαίνουν τώρα την απειλή του επικείμενου ...αφελληνισμού της οικονομίας, επειδή έτσι βολεύει τα τωρινά τους σχέδια. Καλούν τους εργαζόμενους σε διάλογο, όμως καταμαρτυρούσαν αγκυλώσεις των εργαζομένων όταν αντιδρούσαν στην παράδοση του κλάδου των τσιμέντων στις αγγλικές πολυεθνικές, του ΟΤΕ σε ξένα κεφάλαια στην αρχή και μετά στη γερμανική «Ντόιτσε Τέλεκομ», του ΟΛΠ στην κινέζικη COSCO, των ναυπηγείων σε γερμανικά και τώρα σε αραβικά κεφάλαια, της «Ολυμπιακής» σε κεφαλαιοκράτες των εμιράτων κ.ο.κ. Αυτοί που κόμπαζαν ότι η Ελλάδα μπορεί να τραφεί από τις εισαγωγές του ξένου κεφαλαίου, όταν τα γυρίζουν τόσο εύκολα, κάτι βρώμικο έχουν στο μυαλό τους.

Τέταρτο: Οι τραπεζίτες και οι άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι δυνατόν να καθίσουν σε ένα τραπέζι για να αναζητήσουν τρόπους διεξόδου από την κρίση. Είναι απολύτως βέβαιο ότι τα αντιτιθέμενα συμφέροντά τους δε θα τους αφήσουν να τα βρουν, όμως η προτροπή της εφημερίδας, αλλού στοχεύει. Αυτό που επιδιώκουν είναι να βάλουν στο χέρι, να υποχρεώσουν τα εκατομμύρια των εργαζομένων να συρθούν πίσω από τις περί διαλόγου φλυαρίες, με στόχο να παραδοθούν μπροστά στην ανάγκη της σωτηρίας του ...ιδιωτικού τομέα. Πώς; Να συνεχίσουν να ανέχονται τη σε βάρος τους πολιτική λιτότητας, για να διατηρηθούν και να αυξηθούν οι περιουσίες των επιχειρήσεων, να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητά τους, να εξασφαλιστεί η κερδοφορία τους. Η συνταγή για όλα αυτά είναι πλέον γνωστή: Συνεχής απαξίωση και μείωση των εργατικών μισθών. Κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Επέκταση και διάχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Παιδείας. Περισσότεροι φόροι για τους εργαζόμενους, μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις. Κονδύλια στήριξης και οικονομικά κίνητρα για το κεφάλαιο, ανασφάλεια και απόγνωση για τα λαϊκά στρώματα. Ε, σε τέτοιους διαλόγους, δεν έχουν καμιά θέση οι εργαζόμενοι και το γνωρίζουν. Γι' αυτο και προσπαθούν να μετατρέψουν σε πρόβλημα των οικονομικά εξουθενωμένων λαϊκών στρωμάτων τις απειλές για το ενδεχόμενο να χρεοκοπήσουν κάποια μέλη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Πέμπτο: Σωστά εντοπίζεται ως πρόβλημα η «άναρχη αναδιάρθρωση» και, επίσης σωστά, διαπιστώνεται ότι μια τέτοια αναδιάρθρωση θα οδηγήσει σε συρρίκνωση ή και σε κλείσιμο των πλέον εξασθενημένων επιχειρήσεων. Ομως, αυτό είναι καπιταλισμός. Αυτό είναι ανταγωνισμός. Αυτό είναι καπιταλιστικός οικονομικός κύκλος. Ο άναρχος χαρακτήρας της όποιας αναδιάρθρωσης λόγω της κρίσης, δε θα είναι συνέπεια κακής διαχείρισης, αλλά το αποτέλεσμα της άναρχης ανάπτυξης, της παραγωγικής διαδικασίας, νομοτέλεια που πηγάζει από τη δράση του κεφαλαίου και από το γεγονός ότι κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη, δεν είναι οι ανάγκες της κοινωνίας, αλλά το κέρδος των καπιταλιστών. Βέβαια, ο συντάκτης του κειμένου έχει υπόψη του, ότι το αστικό κράτος οφείλει με σχέδιο και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, να προχωρήσει στην άμεση στήριξη του ιδιωτικού τομέα, με αντιλαϊκά - αντιδραστικά μέτρα και ρυθμίσεις που θα υπερφαλαγγίζουν ακόμα και το μνημόνιο κυβέρνησης - τρόικας.

Εκτο: Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η όποια έξοδος από την κρίση, δε θα έχει καμιά απολύτως προοπτική και θα είναι σε κάθε περίπτωση προσωρινή, αφού θα στηριχθεί σε άναρχες αναδιαρθρώσεις, που σκοπό έχουν να διασωθούν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης. Με τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορεί να γίνει κάτι διαφορετικό. Οτιδήποτε αντίθετο, από την αδιέξοδη και καταστροφική «άναρχη αναδιάρθρωση», προσκρούει στην ίδια τη φύση του κεφαλαίου και του ...ιδιωτικού τομέα. Γιατί ο άλλος δρόμος, της σταθερής και ανθεκτικής ανάπτυξης, της ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο στα πλαίσια ενός συστήματος σχεδιοποιημένης ανάπτυξης της οικονομίας, όπου θα είναι ενταγμένο όλο το παραγωγικό δυναμικό και οι επιχειρήσεις, κάτι που προϋποθέτει ενιαίο κέντρο σχεδιασμού, εφαρμογής και υλοποίησης συγκεκριμένων προγραμμάτων. Σε τέτοια προγράμματα, δε χωράνε αφεντικά και ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, οι οποίοι ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τη δική τους κερδοφορία, σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Τέτοια προγράμματα θα μπορέσει να εκπονήσει η κοινωνία, όταν τα μέσα παραγωγής θα περάσουν στην ιδιοκτησία του κράτους των εργατών κι αυτό θα πασχίζει για την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Με δυο λόγια, αντίδοτο στην «άναρχη αναδιάρθρωση», που τρέμει «ΤΟ ΒΗΜΑ», είναι η αναγκαία για τους εργαζόμενους και τη χώρα σχεδιοποιημένη κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, που όμως αποτελεί εφιάλτη για τον καπιταλισμό, επειδή είναι χαρακτηριστικό του άλλου δρόμου ανάπτυξης, του σοσιαλισμού.