Η 13χρονη Μαίρη Δροσοπούλου στο πρώτο βιβλίο της «Αριθμός ταυτότητας 33» γράφει πεζά και ποίηση. Η «Ενοχη γενιά», το δεύτερο βιβλίο της, περιέχει μόνο ποιήματα. Πολλά απ' αυτά έχουν βραβευτεί από φορείς, με τη βεβαιότητα ότι σ' αυτό το παιδί υπάρχει μια γνήσια ποιήτρια.

«Η αξία του να αισθάνεσαι» είναι το πρώτο μήνυμα της Μ.Δ.: «Τι όμορφο να αισθάνεσαι / ζωντανός μες στο κορμί σου». Η ίδια, χάρη στη ζωντάνια της, απαιχθάνεται τη ρουτίνα, ασπάζεται το δύσκολο: «Αυτό που με κουράζει αντοχή μου δίνει». Αγωνιώντας, δημιουργεί και λυτρώνεται απ' το βάρος της εφηβείας, καθώς νιώθει να καταμοιράζεται στο σύμπαν: «Ολος ο κόσμος μοιάζει να μοιράζεται τη δική μου γλυκιά αγωνία». Κυνηγά το θαύμα, πονά, αλλά δεν απογοητεύεται, αφού «κανένας πόνος δεν είναι αρκετός / για να καταδικάσει την ελπίδα». Σ' αυτή την απογείωση καλεί και τον αναγνώστη. «Ελα να πετάξουμε μαζί / κι ας είναι τα όνειρά μας, λαβωμένα». Ονειροκτόνοι είναι αυτοί, που θέλουν τη γενιά της ένοχη, γιατί της λείπει, τάχα, ο σεβασμός στα χρηστά τους ήθη. Κι εδώ, ακριβώς ο λόγος της για λογαριασμό της γενιάς της, γίνεται καταπέλτης:

«Μη πάτε να πουλήσετε τα παραμύθια σας σε μένα / οι φανταστικές σας υποσχέσεις δε μ' ενθουσιάζουν, / δε θα γίνω το θύμα του συμφέροντός σας, / το μοντέλο του κομπλεξικού πεσιμισμού σας, / μάθετε πως το μέλλον δεν παζαρεύεται / ο σεβασμός, δεν παζαρεύεται / ο σεβασμός δεν απαιτείται» (Εκδόσεις ΖΗΤΗ).