Το πάθος της φωτογραφίας οδηγεί κάποτε σε δεύτερη έκφραση. Εγκλωβίζει κάτι εξαιρετικό. Ο λειτουργός της μηχανής αποκρυπτογραφεί το αίτιο και το αιτιατό.

Η Βίκη Ζαγκαβιέρου, φιλόλογος, γλωσσολόγος (έχει εκδώσει επιστημονικό σύγγραμμα με θέμα τη γλώσσα) και ποιήτρια, στις «Οκτώ στάσεις» οκτώ αφηγήματα με αφετηρία κάποια φωτογράφιση, αναλύει διεισδυτικά κάποιες ακραίες, αλλά δηλωτικές της κοινωνίας μας καταστάσεις.

Στο πρώτο αφήγημα, διαστροφές από κατάλοιπα της μητρικής κηδεμονίας, ταλανίζουν ένα νέο. Οι ψυχικές του διακυμάνσεις, που καθοδηγούν τις αφύσικες πράξεις του, αποκαλύπτουν ένα κοφτερό νυστέρι, που χώνεται στη ρίζα του κακού, ώσπου αυτό ν' αναδυθεί απ' τον αρρωστημένο βυθό της συνείδησης.

Η δεύτερη στάση περιδιαβάζει την υψηλή αστική κοινωνία, όπου η πλησμονή των πάντων οδηγεί σε εκφυλισμούς. Ο παρατηρητής - αφηγητής - φωτογράφος «κολυμπάει» σ' αυτά τα βοθρόνερα. Ως έμπειρος γνώστης, αποβαίνει και εκφραστικός αλλ' αυστηρός απολογητής.

Η τρίτη έχει άκρως αντίθετη κατεύθυνση. Ηλικιωμένο ζευγάρι, δεμένο με το σπάνιο φαινόμενο της απόλυτης αγάπης. Ετσι ο θάνατος του ενός επιφέρει και το τέλος του άλλου. Ανθρώπινη, τρυφερή διάσταση σ' ένα θεσμό που κλυδωνίζεται επικίνδυνα.

Η τέταρτη, μέσα σε ταξιδιωτικό κλίμα - οργανωμένη εκδρομή στο εξωτερικό - αναπτύσσει το θέμα των ζιγκολό, της κοινωνικής διαφθοράς.

Στην ίδια ευθεία κι η πέμπτη στάση. Λαθρεμπορία ναρκωτικών κι έκλυτη ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει πλήρης γνώση του αντικειμένου κι ακριβέστατη απόδοσή του.

Η έκτη, πιστή απεικόνιση της εξαθλίωσης των εγκαταλειμμένων ανθρώπων. Ανθρωπισμός κι ευαισθησία διαποτίζουν αυτό το γραπτό.

Η έβδομη, ποιητική - ερωτική, μια φλόγα ανάμεσα στη φαντασία και το όνειρο.

Η όγδοη και τελευταία στάση, δριμύ κατηγορώ στο φασισμό και στον πόλεμο.

Μ' αυτές τις οκτώ στάσεις η συγγραφέας έθεσε επί τάπητος την επικαιρότητα, με επίκεντρο αυτό που «ακτινοβολείται» αρνητικά και θετικά. Σίγουρη πυξίδα πως ο ίδιος ο άνθρωπος είναι δημιουργός της τύχης του με τις επιλογές και τις πράξεις του. (Εκδόσεις «Εμπειρία Εκδοτική»).