Ενας νόμος γίνεται για να προστατεύσει τον αδύνατο από τον ισχυρό και την αυθαιρεσία και για να κατοχυρώνει ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις όλων απέναντί του. Στην περίπτωση του νομοσχεδίου για τον κινηματογράφο, ορισμένα συμφέροντα υπερίσχυσαν των θεσμικών οργάνων. Ολες οι προτάσεις του νομοσχεδίου ενισχύουν σαφώς συγκεκριμένα, διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Ανεξάρτητα από το αν ένας νόμος είναι καλός ή κακός, αν δεν εφαρμοστεί δεν θα έχει κανένα νόημα. Ο ισχύον νόμος για τον κινηματογράφο ποτέ δεν ίσχυσε στην πράξη, όπως στην περίπτωση του 1,5% (σ.σ. το ποσοστό των κερδών των τηλεοπτικών σταθμών υπέρ του κινηματογράφου) το οποίο τώρα χαρίζει αναδρομικά και το μειώνει. Αλλά το 1,5% δεν είναι φορολογία. Είναι υποχρέωση του σταθμού να παράγει ή να συμ-παράγει κινηματογράφο, προκειμένου να συμμετάσχει στο βασικό πρόγραμμα ενός σταθμού που είναι οι ταινίες. Αυτό δείχνει ότι τελικά τα συμφέροντα τα καταφέρανε. Οπως γίνεται με τις συχνότητες που θα έπρεπε να πληρώνουν ανταποδοτικά. Καταφέρανε λοιπόν να μην βάλουν το 1,5% στην ταινία.

Για την θερινή αίθουσα, η οποία αποτελεί μια ιδιόμορφη πολιτιστική δραστηριότητα της Ελλάδας. Οταν πρωτοήρθανε τα «σινεπλέξ» (σ.σ. οι πολυκινηματογράφοι) θέλανε να καταργήσουν τις θερινές αίθουσες. Υποχρέωσαν τους ελεύθερους αιθουσάρχες να βάλουν κλιματισμό. Δεν προχώρησαν. Μετά ήθελαν να μπουν αυτοί (σ.σ. οι εταιρείες των πολυκινηματογράφων) στο θερινό σινεμά. Χωρίς όμως να εγκαταλείψουν το σχέδιο για το κλεισίμό τους. Διότι είναι μια επιχείρηση που εξαρτάται από τον καιρό. Πώς να έχουν λοιπόν μια επένδυση που να εξαρτάται από τον καιρό και γιατί να έχουν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις; Ετσι, το νομοσχέδιο, όχι μόνο δεν υποστηρίζει το θερινό σινεμά αλλά του αφαιρεί και τη δυνατότητα επιστροφής μέρους του ειδικού φόρου για την προβολή ελληνικής ταινίας. Παρεμπιπτόντως, το ΦΠΑ θα αυξηθεί στο κινηματογραφικό εισιτήριο.

Το νομοσχέδιο αντιμετωπίζει την ταινία ακριβώς σαν εμπορικό προϊόν. Για το τι σημαίνει αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά τι γίνεται στην τηλεόραση. Η οποία έχει καταποντιστεί σαν μέσο πνευματικής καλλιέργειας και πολιτισμού και έχει καταντήσει όπως είναι σήμερα. Επίσης, η θέση του δημιουργού περνάει σε δεύτερη μοίρα. Πιο «εξειδικευμένος» στον κινηματογράφο θα θεωρείται ο διαχειριστής μιας πολυκατοικίας, παρά εγώ που είμαι σκηνοθέτης.

Αφαιρεί από όλα τα θεσμικά όργανα την εκπροσώπηση των φορέων. Καταργεί το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο και θέτει εκτός Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το μέχρι τώρα, έστω μίνιμουμ ποσοστό εκπροσώπησης του κινηματογραφικού χώρου. Αυτό φεύγει και μπαίνουμε στο πεδίο μιας αγοράς, όπου ακόμη και για να κάνεις παραγωγή θα ζητάνε «μητρώα». Δηλαδή, η καλλιτεχνική δημιουργία θα εξαρτάται από κάποιον που θα είναι στο «μητρώο». Αυτό είναι ανήκουστο. Δεν μπορεί η αγορά να καθορίζει την καλλιτεχνική δημιουργία, τη δηγμιουργική διαδικασία στην τέχνη.