Το δυνάμωμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης σε Ελλάδα και Τουρκία είναι η καλύτερη εγγύηση για τα πραγματικά συμφέροντα των λαών στις δυο όχθες του Αιγαίου

Οι επιδιώξεις αυτές αποτελούν στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης, η οποία, έχοντας συνδέσει τα συμφέροντά της με τους ιμπεριαλιστικούς διακρατικούς οργανισμούς, αντιλαμβάνεται στην παρούσα συγκυρία τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας σαν τροχοπέδη στη διεύρυνση της κερδοφορίας της.

Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο σήμερα επιταχύνονται με εντυπωσιακούς ρυθμούς οι διευθετήσεις στο Αιγαίο και η συνδιαχείριση του ορυκτού πλούτου που κρύβεται κάτω από τα νερά του, με δεδομένο το στέρεο έδαφος που έχει δημιουργήσει διαχρονικά η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στο πλαίσιο της συμμετοχής της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ο κοσμοπολιτισμός της αστικής τάξης, όπως αυτός εκφράζεται στην περίπτωση της συνδιαχείρισης του Αιγαίου, είναι η άλλη όψη του εθνικισμού και επιβεβαιώνει ότι οι αστοί έχουν για πατρίδα τους μόνο το κέρδος.

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής βρίσκονται τα λαϊκά συμφέροντα. Ειδικά τον τελευταίο καιρό που βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο βάρβαρη επέλαση που έχουν ζήσει οι μεταπολεμικές γενιές στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του λαού, είναι περισσότερο φανερό ότι οι αντιλαϊκές ανατροπές πάνε μαζί με τις εκχωρήσεις στα κυριαρχικά δικαιώματα.

Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της ενιαίας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, που συνυπηρετούν τα κόμματα του κεφαλαίου. Αυτή η στρατηγική αντιμετωπίζει σαν εμπόδιο στην κερδοφορία των πολυεθνικών οτιδήποτε παραπέμπει σε κατακτήσεις και δικαιώματα λαών, αλλά και σε κυριαρχικά δικαιώματα χωρών, όταν αυτά θεωρούνται από τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι τα αστικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και οι συνοδοιπόροι τους, σκόπιμα δε θέτουν στη συζήτηση - όχι μόνο προεκλογικά, αλλά και όλο τον προηγούμενο καιρό - τα θέματα της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, που άλλωστε έχουν ομολογήσει ότι συντελείται.

Είτε πρόκειται για το Αιγαίο (πετρέλαια και στρατιωτικό έλεγχο) είτε για την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για την εξασφάλιση των δανειστών (ΕΕ, ΔΝΤ, Τραπεζών) που εμπλέκονται πλέον σε καθοριστικές πλευρές της κρατικής πολιτικής, οι επιλογές αυτές για τα κόμματα του κεφαλαίου είναι συνειδητές.

Γίνονται στο πλαίσιο της εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος σε συνθήκες ιμπεριαλισμού και του ρόλου που διεκδικεί η ντόπια πλουτοκρατία μέσα στο σύγχρονο καπιταλιστικό καταμερισμό, μέσα από συμφωνίες και λυκοσυμμαχίες, κριτήριο των οποίων είναι η ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού και βέβαια η θέση κάθε χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, δεν αποτελεί μια υπόθεση εργασίας. Εχει από καιρό δρομολογηθεί και συνδέεται άμεσα με την εκμετάλλευση από τις πολυεθνικές του ενεργειακού πλούτου του Αιγαίο και της Αν. Μεσογείου (πετρέλαιο, φυσικό αέριο). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τα γενικότερα σχέδια στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και τη χάραξη των δρόμων της Ενέργειας, έχει οξύνει τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στην πλουτοκρατία της Ελλάδας και της Τουρκίας και έχει ανοίξει την όρεξη σε μεγάλους πολυεθνικούς ομίλους να καρπωθούν μέρος της λείας από το Αιγαίο.

Στην παρούσα συγκυρία, αυτό που φαίνεται να προκρίνεται είναι η συνδιαχείριση των πετρελαίων και συνολικά του Αιγαίου, με κοινοπραξίες εταιρειών όπου θα συμμετέχουν πολυεθνικά, ελληνικά και τούρκικα κεφάλαια. Μια τέτοια λύση, ενταγμένη στο γενικότερο πακέτο των πολιτικοστρατιωτικών διευθετήσεων, εμπεριέχει το σπέρμα καινούριων εντάσεων, καθώς βασίζεται στο μεταβλητό συμφέρον της αστικής τάξης και όχι βέβαια στα συμφέροντα των δυο λαών, στη μια και στην άλλη άκρη του Αιγαίου.

Χαρακτηριστικό του πόσο έχουν προχωρήσει οι συζητήσεις, είναι ότι τις προηγούμενες μέρες συνεδρίασε το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο με θέμα τον καθορισμό των ελληνικών (!) χωρικών υδάτων στα 7-8 ναυτικά μίλια. Μάλιστα, όταν ρωτήθηκε σχετικά, ο εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης απάντησε ότι το θέμα «δε μας αφορά»!

Είναι φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση συζητάει με την αντίστοιχη τουρκική για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο, σαν να επρόκειτο για διαπραγματεύσεις χάραξης συνόρων. Αλλωστε, το να μπαίνουν στο τραπέζι ζητήματα που αφορούν τον από κοινού καθορισμό με την Τουρκία του πλάτους των ελληνικών χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου, κάτω των 12 ναυτικών μιλίων, που είναι νόμιμο ελληνικό δικαίωμα, αποτελεί ευθεία διαπραγμάτευση συνόρων.

Πολύ περισσότερο, όταν αυτές οι οριοθετήσεις θα αποτελέσουν τη βάση για τον καθορισμό του αποκλειστικού δικαιώματος εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) στην υφαλοκρηπίδα, δηλαδή στη θαλάσσια περιοχή των διεθνών υδάτων που εκτείνεται πέρα από τα χωρικά ύδατα, η οποία ταυτόχρονα θα είναι και βάση για τον ορισμό ζωνών στρατιωτικού ελέγχου του Αιγαίου Πελάγους.

Ο λόγος γίνεται για μια θαλάσσια περιοχή (Αιγαίο, Αν. Μεσόγειος) διάσπαρτη με εκατοντάδες ελληνικά νησιά και μόνο δύο τουρκικά (Ιμβρος, Τένεδος). Αν στην περιοχή αυτή εφαρμοζόταν οι κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, τότε σε ποσοστό άνω του 80% θα αποτελούσε ζώνη αποκλειστικής ελληνικής εκμετάλλευσης.

Τώρα, όμως, με τις προωθούμενες διευθετήσεις, φτιάχνεται ένας νέος χάρτης του Αιγαίου, όπου με βάση όσα έχουν δρομολογηθεί θα «αναδυθούν» στο μέσον του Αιγαίου τουρκικές νησίδες κυριαρχικών δικαιωμάτων που θα ανατρέψουν και στο στρατιωτικό πεδίο το «στάτους» που καθιερώθηκε από τη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923 και θα διαγράψουν τους ισχύοντες κανόνες της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982.

Ολα αυτά θα έχουν ολέθριες επιπτώσεις στην αμυντική ικανότητα της Ελλάδας, καθώς, όποια διευθέτηση κι αν επιλεγεί τελικά (αποστρατικοποίηση, διαχωρισμός στον 25ο Μεσημβρινό κ.λπ.), το βέβαιο είναι ότι 21 ελληνικά νησιά που γειτονεύουν με την Τουρκία θα βρεθούν επί της ουσίας εκτός του αμυντικού βεληνεκούς της χώρας.

Ολα αυτά τα χρόνια, που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, η ενσωμάτωση της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά δόγματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η ενσωμάτωση στην ίδια την ΕΕ ως υπερεθνικό πολιτικοοικονομικό οργανισμό, είναι σταθερή και αταλάντευτη. Γύρω από αυτές τις επιλογές καλλιεργείται κλίμα περί «ιερών» και «απαραβίαστων» σταθερών, που αν ο λαός τις αμφισβητήσει διεκδικώντας ή επιβάλλοντας αποδέσμευση, απειλείται με καταστροφικές συνέπειες. Πράγματι, θα υπάρχουν τέτοιες συνέπειες. Οχι όμως για το λαό, αλλά γι' αυτούς που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από αυτή των λαϊκών συμφερόντων.

Η απόκρουση της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και η υπεράσπισή τους από το λαϊκό κίνημα, είναι συστατικό στοιχείο της αντιμονοπωλιακής, αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Το γνωρίζουν πολύ καλά οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Γι' αυτό παγιδεύουν την Ελλάδα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το μοίρασμα της λείας. Γιατί έτσι μπορεί να πάρει η πλουτοκρατία, έστω και από υποδεέστερη θέση, μέρος στη μοιρασιά της και ταυτόχρονα να κάνει πιο σφιχτά τα δεσμά που έχει βάλει στο λαό.

Για το ΚΚΕ, η πάλη για την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη διεθνή συνεργασία και συστράτευση των λαϊκών κινημάτων ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αποτελεί παράγοντα ενίσχυσης της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Είναι μέτωπο της ταξικής πάλης, καθώς στο στόχαστρο μπαίνει η ντόπια αστική τάξη, το πολιτικό της προσωπικό και οι ιμπεριαλιστικοί υπερεθνικοί σχηματισμοί, διαμορφώνονται προϋποθέσεις που ενισχύουν την πάλη για την υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Η πάλη του ελληνικού λαού ενάντια στην πρόσδεση στα ιμπεριαλιστικά δόγματα που με διάφορα «μνημόνια» (με ΝΑΤΟ και ΗΠΑ) τα τελευταία χρόνια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν προωθήσει, αποτελεί συμβολή στην αντιιμπεριαλιστική πάλη των άλλων λαών. Σε συνθήκες, όπως οι σημερινές, όξυνσης της ταξικής πάλης και της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού, η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σηματοδοτεί ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για τα δικαιώματα του ελληνικού λαού.

Γι' αυτό είναι υπερώριμη ανάγκη η καταδίκη και στην κάλπη, των κομμάτων της πλουτοκρατίας ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Αυτών που με τα κάθε λογής μνημόνια και συμφωνίες έχουν δέσει ασφυκτικά τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και έχουν υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον του λαού. Η καταδίκη αυτή αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο και ανοίγει νέους δρόμους για το λαϊκό κίνημα με ταυτόχρονη ενίσχυση του ΚΚΕ και των συνδυασμών της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στις σημερινές κάλπες.