Μια γωνιά της Αθήνας με τους δικούς της ανθρώπους, που θα κάνουν γιορτές μακριά από τα γκρεμισμένα σπίτια τους. Εντεκα ψυχές μέσα στο προκάτ των 50 τετραγωνικών μέτρων της Ειρήνης Καραμηνά ονειρεύονται ένα σπίτι που να μην μπάζει νερά το χειμώνα και να μην πυρώνει το καλοκαίρι, μια δουλιά, λίγη ασφάλεια. Και τα Χριστούγεννα «μουντά». Το λέει η μάνα των εννέα παιδιών: «Με τόσα στόματα να θρέψεις και έναν μόνο στο σπίτι να δουλεύει δεν είναι εύκολες οι συνθήκες».

Και η συζήτηση μεμιάς αρχίζει να περιστρέφεται γύρω απ' τα προβλήματα. Στο σπίτι που φτιάχτηκε με κόπους μιας ζωής και τώρα βρίσκεται γκρεμισμένο «Και πώς να το φτιάξεις; Δεν πήραμε δάνειο δεν μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε στις δόσεις. Περιμένουμε να φτιαχτούν οι κοινόχρηστοι χώροι της πολυκατοικίας και μετά το δικό μας σπίτι ελπίζουμε να καταφέρουμε να το φτιάξουμε σιγά σιγά». Στην οικονομική ανέχεια, «ο άντρας μου πότε δουλεύει και πότε όχι, αλλά με έναν να δουλεύει στο σπίτι δεν τα βγάζουμε πέρα».

Πριν δυο μέρες ο Βαλάντης έσπασε το χέρι του και στον καταυλισμό δεν υπήρχε ούτε ένας γιατρός, ούτε μια νοσοκόμα κι ας «μένουν παιδιά, ηλικιωμένοι και ανάπηροι». Και η μάνα αναγκάστηκε να περιμένει μέχρι το πρωί, για να μεταφέρει στο νοσοκομείο το γιο της με το λεωφορείο.

Ο λογαριασμός της ΔΕΗ έχει γονατίσει την οικογένεια. «Ηρθε το περασμένο δίμηνο 175.000 και δεν είχαμε να τον πληρώσουμε και μας το κόψανε και μας το ξανασυνδέσανε μετά από παρεμβάσεις Δημοτικών Συμβούλων. Αυτό το μήνα μάς ήρθε ο λογαριασμός 185.000. Τυχεροί θα είμαστε αν δε μας το κόψουν μέσα στα Χριστούγεννα».

Καμία βοήθεια δεν έφτασε από κανέναν αρμόδιο για την πολύτεκνη οικογένεια. «Οπου και αν σταματήσετε τα ίδια προβλήματα θα ακούσετε και όσο χαλάει ο καιρός τα πράγματα χειροτερεύουν. Θα πνιγούμε στα νερά και τις λάσπες. Στην πρώτη νεροποντή έκαναν τέσσερις βδομάδες να στεγνώσουν οι χώροι δίπλα απ' τα σπίτια», λέει η Ε. Καραμηνά. Σε μια γωνιά του σπιτιού βρίσκεται στολισμένο ένα χριστουγεννιάτικο δεντράκι που «το πήρε ο πατέρας για τα παιδιά».

«Θα ήθελα να είχα μια δουλιά, να είχα παρέες», λέει ο Βαλάντης. Ενώ όταν ρωτάς την τρίχρονη Ελσα για το δώρο του Αη Βασίλη προφταίνει και απαντάει η μάνα: «Θέλουμε να μας φέρει το σπίτι μας».

Λίγο παρακάτω, στο προκάτ του 67χρονου Ευστάθιου Καχριμανίδη, το μόνο που θυμίζει Χριστούγεννα είναι η ανοιχτή τηλεόραση που δείχνει μια ακόμα «ευαίσθητη» κυρία να μοιράζει δώρα σε παιδιά των σεισμοπαθών. «Δεν ξέρω τι δείχνει η τηλεόραση, αλλά η ουσία είναι ότι μας ξέχασαν. Η ουσία είναι το πώς ζούμε και τι τραβάμε κάθε μέρα. Κανείς δεν ήρθε να μας δει, να μας ρωτήσει πώς ζούμε, αν έχουμε να φάμε...», λέει με απελπισία ο Ε. Καχριμανίδης και ξετυλίγει την ιστορία του.

«Ηρθαμε από τη Ρωσία, φτιάξαμε ένα σπίτι, μας το πήρε ο σεισμός. Διαλύθηκε ολοκληρωτικά. Τώρα μένουμε σε αυτό το προκάτ με τα δυο δωμάτια εγώ, η γυναίκα μου, οι δύο γιοι μου και το εγγονάκι μου. Με μια σύνταξη 120.000 δραχμών. Μας υποσχέθηκαν πως θα μας δώσουν δάνειο, πως θα μας δώσουν κάποιο βοήθημα για την κατεστραμμένη μας οικοσκευή. Τίποτα δε μας δώσανε», λέει ο Ε. Καχριμανίδης.

Στη μέση της κουζίνας μια σόμπα πετρελαίου. Ούτε σκέψη για κλιματιστικό «οι λογαριασμοί της ΔΕΗ είναι τόσο μεγάλοι που δε θα είχαμε να τους πληρώσουμε και ήδη δυσκολευόμαστε». Και τα Χριστούγεννα, τα δεύτερα που περνάει η οικογένεια στο προκάτ.

«Ούτε δέντρο δε στολίσαμε. Πώς να το στολίσεις. Και αυτό λεφτά θέλει», λένε με παράπονο.