Αραγε τι λένε όλοι αυτοί οι χαζοχαρούμενοι δημοσιογράφοι που πριν από λίγο καιρό αντάλλασσαν χαμόγελα κατανόησης με τους Τούρκους συναδέλφους τους μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης; Δε γνώριζαν ότι μια φασιστική δικτατορία μπορεί να υποδυθεί οποιονδήποτε ρόλο για να εξυπηρετήσει τη δημόσια εικόνα της;

Η μόνη απάντηση στις συντρόφισσες έρχεται από ένα σονέτο του Λορέντζου Μαβίλη, το 1896: «Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε/ την πίκρια της ζωής. Οντας βυθίσει/ ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,/ μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι./ Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε/ στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση./ μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,/ α στάξει γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε./ Κι αν πιουν θολό νερό ξαναθυμούνται,/ διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδήλι,/ πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται./ Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι,/ τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:/ Θέλουν - μα δε βολεί να λησμονήσουν».

Η τρίτη στιγμή έρχεται από το κέντρο της Αθήνας. Είναι Χριστούγεννα και εκατοντάδες απόκληροι περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για το συσσίτιο που μοιράζει ο Δήμος της Αθήνας. Μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης - απαραίτητη για να συμπληρώσει το κομμάτι της δυστυχίας - ένας γέροντας μιλάει για τα βάσανά του. Δίπλα του ένας έφηβος κρύβει με ντροπή το πρόσωπό του από την κάμερα, κάνοντας το γυμνό Αβραμόπουλο ανύπαρκτο μπροστά στο διαφημιστικό τρικ που επιχείρησε σε βάρος αυτών των ανθρώπων.

Στο μετρό λοιπόν, σ' ένα σταθμό, συνάντησα τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Τα είχε χαμένα ανάμεσα σε τόσα νομίσματα. «Τι σκέφτεστε γι' αυτό;», τον ρώτησα. «Σκέφτηκα», μου απαντά, «πως δεν υπάρχει νόμισμα που να μην αποτελεί σύμβολο των νομισμάτων που, δίχως τελειωμό, λαμποκοπούν στην ιστορία και στα παραμύθια. Θυμήθηκα τον οβολό του Χάροντα^. τον οβολό που ζήτησε ο Βελισάριος^. τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα^. τις δραχμές της παλλακίδας Θαΐδας^. το αρχαίο νόμισμα που έδωσε ένας από τους επτά παίδες της Εφέσου^. τα γυαλιστερά φλουριά του μάγου στις Χίλιες και μια νύχτες, που αποκαλύπτεται μετά ότι ήταν χάρτινοι κύκλοι^. το ανεξάντλητο χρήμα του Ισαάκ Λακεντέμ^. τα εξήντα χιλιάδες ασημένια νομίσματα, ένα για κάθε στίχο ενός έπους, που έδωσε ο Φιρντούζι σ' έναν βασιλιά γιατί δεν ήταν από χρυσάφι^. τη χρυσή ουγκιά που έβαλε να καρφώσουν ο Αχαμπ στο άλμπουρο του καραβιού^. το irreversibile φιορίνι του Λεοπόλδου Μπλουμ^. το λουδοβίκι του οποίου η παράσταση πρόδωσε, κοντά στη Βαρέν, το φυγάδα Λουδοβίκο ΙΣΤ'».