Χριστουγεννιάτικο απομεσήμερο. Πήρα ένα βιβλίο και κάθισα δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Ενας χειμωνιάτικος, ζεστός ήλιος περνούσε μέσα από τις κουρτίνες και πυρπολούσε τις σελίδες του βιβλίου μου. Ετσι με πήρε ο ύπνος. Κουρασμένος, πάντως, δεν ήμουνα. Ούτε μου έλειπε ύπνος. Φαίνεται όμως πως τα τελευταία χρόνια αυτό που μου λείπει βασανιστικά είναι το «όνειρο». Γι' αυτό και πολύ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί τα ιλαρά χρόνια των ονείρων. Τότε, δηλαδή, που η ζωή μου χωριζόταν σε δυο κομμάτια. Το ένα ήτανε το κομμάτι που ζούσα και πονούσα. Πονούσα να βλέπω τη μάνα μου με το βελόνι και τον πατέρα με την τενεκεδένια σέσουλα. Κεντήστρα η κυρά Αναστασία, φτωχομπακαλάκος ο κυρ-Χαράλαμπος. Πονούσα κι από πάνω για τους «απόντες» της γειτονιάς, που άφηναν ξαφνικά το μισοκομμένο καρπούζι στο ξύλινο τραπέζι της αυλής και χάνονταν στη γωνία του δρόμου με ένα μικρό μπόγο στον ώμο και το χωροφύλακα στο πλευρό. Και στα κρυφά πονούσα και για τη Χρυσαυγή που δε με ήθελε, γιατί ήμουνα φτωχός, κι όλο χανότανε εκείνη στην παραλία ντυμένη με το βυσσινί, βελουδένιο της φόρεμα, δώρο της θείας της Πελαγίας, αντάρτισσας του εφεδρικού ΕΛΑΣ. Να τη φωτογραφίζει πότε ο Μελετζής και πότε ο Τλούπας και ύστερα να καμαρώνει μέσα από την ξύλινη κορνίζα με την καρδιά της τρυπημένη από το διαολεμένο το βλήμα μιας εγγλέζικης νάρκης. Τα χρόνια ήταν πέτρινα όμως κι ούτε που έφτανε μια θεία πεθαμένη και αντάρτισσα. Κι έτσι η Χρυσαυγή πήρε το δρόμο της νύχτας και μόνο όταν την παίρνανε για συντροφιά οι Εγγλέζοι του στόλου, θυμότανε και την Πελαγία.

Και το δεύτερο κομμάτι της ζωής μου ήτανε αυτό που ερχότανε μόνο στο όνειρό μου. Ητανε, λέει, σ' αυτό το βαθύ όνειρό μου ένας μεγάλος δρόμος, φαρδύς και στρωμένος με άσπρα μάρμαρα. Από τη μια και από την άλλη πλευρά σπίτια βαμμένα άσπρα και μπροστά στα σπίτια ψηλές ακακίες γεμάτες με άσπρα λουλούδια που τα κόβαμε εμείς οι μικροί, γιατί οι μεγάλοι έλειπαν στην εξορία, και ρουφούσαμε το μέλι που έβγαινε μέσα από την κίτρινη γύρη τους. Και ύστερα καθόμασταν με τη σειρά μπροστά στις τριανταφυλλιές της κυρά Ζωής και τραγουδούσαμε. Αυτός ο δρόμος, λέει, δεν οδηγούσε πουθενά. Χανότανε μέσα σε ένα κόκκινο σύννεφο και κει έπιανε φωτιά. Καιγότανε τα σπίτια, οι ακακίες, τα άσπρα λουλούδια. Ετσι και μεις μην έχοντας να ρουφήξουμε μέλι από τις ακακίες του μεγάλου δρόμου σταματούσαμε το τραγούδι και μέναμε αμίλητοι μπροστά στις πυρπολημένες τριανταφυλλιές της κυρά Ζωής.

Τώρα πού τέτοια «πράματα». Η ζωή δεν κόβεται σε δυο κομμάτια. Θρυμματίζεται η πουτάνα. Και άντε να μαζέψεις τα κομμάτια της, του πόνου και του ονείρου. Και άντε να βρεις τη μάνα σου την κεντήστρα και τον πατέρα σου το φτωχομπακαλάκο. Και άντε να βρεις την Πελαγία την αντάρτισσα και τη Χρυσαυγή με το βυσσινί, βελουδένιο φόρεμα. Στέρεψαν οι μεγάλοι δρόμοι πια. Οι ακακίες δε βγάζουν λουλούδια, και τα παιδιά δεν τραγουδάνε μπροστά στις τριανταφυλλιές. Γι' αυτό κι εγώ μέσα στον ύπνο του χριστουγεννιάτικου απομεσήμερου ήμουνα ευτυχής. Είδα και ένα όνειρο, όπως παλιά.

Ητανε, λέει, ένας μεγάλος δρόμος, με όμορφα σπίτια δεξιά και αριστερά και ανθισμένες ακακίες μπροστά στα σπίτια. Και μεις οι μικροί, λέει, κόβαμε λουλούδια από τις ακακίες και ρουφούσαμε το μέλι τους. Οχι γιατί δεν υπήρχαν και οι μεγάλοι. Υπήρχαν κι αυτοί, μα είχαν πάρει το μεγάλο δρόμο και τραβούσαν κατά το κόκκινο σύννεφο. Που τώρα δεν ήτανε φωτιά, μα ήτανε αγανάκτηση και κόκκινες φωνές. Ητανε απειλές και τραγούδια γεμάτα από το μέλι της ακακίας. Και μέσα στις αυλές, πίσω από τα άσπρα σπίτια του μεγάλου δρόμου το μισοκομμένο καρπούζι να μοσκοβολάει και να σκορπίζει ζάχαρη και γλυκιά μυρωδιά. Και όσο το κόκκινο σύννεφο μεγάλωνε στο βάθος του δρόμου και χάνονταν μέσα σ' αυτό οι λαοί του κόσμου, τόσο το καρπούζι μοσκοβολούσε πιο πολύ και η ζάχαρη περίσσευε. Ητανε, λέει, που νικήσαμε, γι' αυτό!