Στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής ολοκληρώνονται σήμερα οι εργασίες της 12ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που φιλοξενήθηκαν από το Νοτιοαφρικανικό ΚΚ.

Θέμα της φετινής Συνάντησης, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην αφρικανική ήπειρο, ήταν: «Το βάθεμα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Καθήκοντα των κομμουνιστών, ενισχύοντας την κοινωνική συμμαχία, δυναμώνοντας το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο στην πάλη για την υπεράσπιση της κυριαρχίας, την ειρήνη, την πρόοδο, για το σοσιαλισμό».

Σήμερα δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία στη Συνάντηση του Γ. Μαρίνου, εκ μέρους του ΚΚΕ:

«Στέλνουμε αγωνιστικό χαιρετισμό στους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες της Αφρικής, στα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, στο λαό της ηπείρου που βιώνει την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Χαιρετίζουμε την πραγματοποίηση για πρώτη φορά της Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην αφρικανική ήπειρο.

Χαιρετίζουμε τις αντιπροσωπείες των Εργατικών και Κομμουνιστικών Κομμάτων και τους ευχαριστούμε για την αλληλεγγύη που δείχνουν στον αγώνα του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και της εργατικής τάξης της χώρας μας.

Οι εξελίξεις έχουν ανεβάσει το επίπεδο της απαιτητικότητας και οι εργασίες της Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών Κομμάτων πρέπει να διαπεραστούν από τη μεγάλη ευθύνη που έχουν οι κομμουνιστές απέναντι στην εργατική τάξη, στους λαούς, που αντιμετωπίζουν τη σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, επίθεση που στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης είναι πιο έντονη και επικίνδυνη.

Δεν είμαστε η μια ή η άλλη πολιτική δύναμη, είμαστε Κομμουνιστικά Κόμματα, με συγκεκριμένη αποστολή. Να οργανώσουμε την πάλη της εργατικής τάξης, την ταξική πάλη, με σκοπό την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος σε κάθε χώρα και την οικοδόμηση της νέας, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Γι' αυτό έχουμε υποχρέωση να επεξεργαστούμε συλλογικά την πείρα του αγώνα και να την αξιοποιήσουμε για να γίνει ένα βήμα μπροστά στη στρατηγική και στην τακτική του κομμουνιστικού κινήματος, για να αντιστοιχηθεί με τις ανάγκες της ταξικής πάλης.

Η καπιταλιστική κρίση συνεχίζεται και βαθαίνει. Παρά τη συνδρομή των αστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών για τη στήριξη των μονοπωλιακών επιχειρήσεων με δισεκατομμύρια δολάρια, οι αντιθέσεις του συστήματος δε χαλιναγωγούνται.

Η ύφεση του 2009 διατηρείται κι αυτή τη χρονιά, και σε πολλά καπιταλιστικά κράτη θα συνεχιστεί και το 2011. Οι εκτιμήσεις για αναιμική ανάκαμψη και δημιουργία προϋποθέσεων για νέα κρίση μάς βάζουν μπροστά σε μεγάλα καθήκοντα.

Η σημασία της κοινής αντίληψης των κομμουνιστών για τις αιτίες της κρίσης παραμένει και ενισχύεται, γιατί ακριβώς πάνω σ' αυτό το κρίσιμο ζήτημα διεξάγεται μια σκληρή ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση, που αφορά την κατεύθυνση και την προοπτική της ταξικής πάλης.

Οι αστικές δυνάμεις, που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, αποδίδουν την κρίση σε διαχειριστικές πολιτικές, στην έλλειψη ελέγχου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στη σπατάλη του αστικού κράτους, στην έλλειψη διαφάνειας στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής.

Σ' αυτή τη διαχειριστική κατεύθυνση κινούνται οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, που περιορίζονται σε κριτική στο νεοφιλελευθερισμό αναζητώντας διέξοδο στην ανάπτυξη του ίδιου του συστήματος, στη ρύθμιση της αγοράς, καλλιεργώντας το μύθο του καπιταλισμού "με ανθρώπινο πρόσωπο", για να ξεγελάσουν τους λαούς.

Δυστυχώς, τέτοιες ή παρόμοιες θέσεις επιδρούν στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος και προκαλούν μεγάλη ζημιά.

Μετατοπίζουν τις αιτίες από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, τους νόμους και τις αντιθέσεις του καπιταλισμού, στο έδαφος της αστικής διαχειριστικής πολιτικής και των διαφόρων "μειγμάτων" της.

Η μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα, που τονίζει ότι οι αιτίες της κρίσης βρίσκονται στον πυρήνα του συστήματος, στους όρους της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία, στην ανισόμετρη ανάπτυξη, στην όξυνση της βασικής αντίθεσης, της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας και στον καπιταλιστικό, ατομικό τρόπο ιδιοποίησης γιατί τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών.

Αυτή την κατάσταση ζούμε και στην Ελλάδα.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση υπέγραψε συμφωνία, μνημόνιο, με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τη γνωστή τρόικα, για να εξασφαλίσει δάνειο ύψους 110 δισεκατομμυρίων ευρώ για τις ανάγκες των καπιταλιστών.

Το μνημόνιο περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων μείωση των μισθών και των συντάξεων, κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων, ανατροπή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, αντιδραστικές αλλαγές στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία.

Η κατάσταση αυτή πυροδότησε ένταση της λαϊκής δυσαρέσκειας και μεγάλες κινητοποιήσεις, στις οποίες πρωταγωνίστησαν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Από το Δεκέμβρη του 2009 μέχρι σήμερα πραγματοποιήθηκαν 13 πανελλαδικές απεργίες, δεκάδες καταλήψεις υπουργείων και άλλων κρατικών κτιρίων, πολύμορφοι κλαδικοί και άλλοι αγώνες με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Το μήνυμα του ΚΚΕ "ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ", που έστειλε από το μνημείο της Ακρόπολης, έχει ιδιαίτερη σημασία.

Από την πλούσια πείρα αυτής της περιόδου μπορούμε να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα.

Πρώτο, τα αντιλαϊκά μέτρα δεν είναι γέννημα αυτής της περιόδου. Είναι μέτρα που έχουν αποφασιστεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση και άλλους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, με τη συμμετοχή των ελληνικών και άλλων αστικών κυβερνήσεων τα προηγούμενα χρόνια, στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων.

Τα μέτρα αυτά, που επιβλήθηκαν τώρα στις συνθήκες της κρίσης, δεν είναι προσωρινά αλλά μόνιμα και θα ενισχύονται στη συνέχεια σύμφωνα με τις ανάγκες του κεφαλαίου αν δεν προβληθεί ισχυρότερη αντίσταση.

Το συμπέρασμα είναι αναμφισβήτητο.

Οσο η εξουσία και τα μέσα παραγωγής θα είναι στα χέρια των καπιταλιστών, η ανάπτυξη θα ισχυροποιεί τη θέση και θα αυξάνει τα κέρδη του κεφαλαίου.

Είτε με επεκτατική, είτε με περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με επιμήκυνση ή αναδιαπραγμάτευση του χρέους, οι αντιθέσεις θα οξύνονται, οι λαοί θα καλούνται να πληρώσουν τα βάρη της κρίσης.

Δεύτερο, τη βασική ευθύνη των μέτρων ανέλαβε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά με την ουσία των μέτρων συμφωνούν το φιλελεύθερο κόμμα της ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) σπέρνουν συγχύσεις, δικαιολογούν την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), αυτή τη διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, και συγκεντρώνουν την κριτική τους στο ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).

Εγκληματικές είναι οι ευθύνες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού που ελέγχει τις διοικήσεις των δύο Γενικών Συνομοσπονδιών στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα και έχει την πλειοψηφία σε μεγάλο αριθμό συνδικάτων, αξιοποιώντας τον κρατικό μηχανισμό και την παρέμβαση της εργοδοσίας.

Οι δυνάμεις αυτές στηρίζουν χρόνια τον "ευρωμονόδρομο", τη στρατηγική του κεφαλαίου, εφαρμόζουν τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας.

Τρίτο, συνεπής δύναμη στο πλευρό των εργαζομένων είναι το ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα, που οργανώνουν την πάλη σε σύγκρουση με μεγάλες δυσκολίες και αντικομμουνιστικές επιθέσεις.

Το ΚΚΕ ενημέρωσε, προετοίμασε έγκαιρα τους εργαζόμενους για την κρίση και την αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση. Ξεκαθάρισε ότι για την κρίση, τα ελλείμματα και το χρέος δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι αλλά οι δυνάμεις του κεφαλαίου και η πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά του, συμπυκνώνοντας αυτή την πολιτική θέση στο σύνθημα "την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία".

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ πρωτοστατούν στην καθημερινή πάλη, αντιπαρατίθενται στην ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, στα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, στις υποταγμένες ρεφορμιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Αυτή η συνδυασμένη ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη συνέβαλε στην άνοδο του κύρους και της επιρροής του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων, κι αυτό εκφράστηκε στην πρόσφατη εκλογική μάχη για τα κρατικά τοπικά, περιφερειακά όργανα με τη σημαντική ενίσχυση της "Λαϊκής Συσπείρωσης", του συνδυασμού που στηρίζει το ΚΚΕ.

Πηγή δύναμης για το Κόμμα μας είναι οι προγραμματικές του θέσεις, που εμπλουτίστηκαν στο 18ο Συνέδριο με την απόφαση για τις "Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα".

Πηγή δύναμης για το Κόμμα μας είναι η πίστη στην ταξική πάλη, η προσήλωση στη σοσιαλιστική επανάσταση για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.

Η πάλη αυτή καθορίζει την ιδεολογικοπολιτική δουλειά, την οργανωτική πολιτική του Κόμματος, τη δράση στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία.

Η πράξη αποδεικνύει ότι η επαναστατική γραμμή πάλης που ακολουθεί το ΚΚΕ όχι μόνο δε στενεύει τη μαζική δουλειά αλλά την ενισχύει. Δυναμώνει την απαιτητικότητα των εργαζομένων, δίνει διέξοδο και προοπτική, συμβάλλει στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Η πείρα μάς διδάσκει ότι η επαναστατική πάλη προϋποθέτει την αναμέτρηση με τον οπορτουνισμό, που εκφράζει την επίδραση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα, είναι εργαλείο στα χέρια του συστήματος, εμπόδιο στο ριζοσπαστισμό των λαϊκών δυνάμεων, φορέας της υποταγής και του συμβιβασμού, όπως απέδειξε η πορεία του ευρωκομμουνισμού και οι εκφράσεις του τα επόμενα χρόνια.

Είμαστε σε αντιπαράθεση με το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), στο οποίο πρωτοστατεί το DIE LINKE της Γερμανίας, γιατί υπερασπίζεται την ιμπεριαλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση και εξαρτάται από αυτή. Η διαχειριστική, σοσιαλδημοκρατική στρατηγική που προωθεί για τη στήριξη του καπιταλισμού, η συμμετοχή του στην εκστρατεία συκοφάντησης της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα, από αντικομμουνιστικές, ανιστόρητες θέσεις, καλλιεργεί συγχύσεις στους εργαζόμενους, εμποδίζει τη διαμόρφωση πολιτικής, ταξικής συνείδησης.

Επικίνδυνες για το κομμουνιστικό κίνημα είναι επίσης οι θέσεις για το λεγόμενο "σοσιαλισμό του 21ου αιώνα", που διαδίδεται περισσότερο από μικροαστικές δυνάμεις στη Λατινική Αμερική, σε αντιπαράθεση με τον επιστημονικό σοσιαλισμό.

Η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης, της ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του νέου κομμουνιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώνεται στη μια ή στην άλλη ιστορική στιγμή, αλλά από την ιστορική απαίτηση επίλυσης της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την κατάργηση των τάξεων.

Γι' αυτό το λόγο η οδυνηρή ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, συνολικά οι αντεπαναστατικές αλλαγές που προκάλεσε η οπορτουνιστική διάβρωση, δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, που είναι η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Η αντικατάσταση των αρχών του μαρξισμού - λενινισμού από αναθεωρητικές προσεγγίσεις στο όνομα της εθνικής ιδιαιτερότητας έκανε και κάνει μεγάλη ζημιά στο κομμουνιστικό κίνημα.

Μιλάμε για ζητήματα στρατηγικής, για την κεντρική κατεύθυνση της πάλης μας και καμιά εθνική ιδιαιτερότητα δεν μπορεί να ακυρώσει την αναγκαιότητα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, την αναγκαιότητα της εργατικής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού.

Καμιά εθνική ιδιαιτερότητα δεν μπορεί να στηρίξει τις θέσεις για το "σοσιαλισμό με καπιταλιστική αγορά". Είναι άλλο πράγμα μια αναγκαστική προσωρινή υποχώρηση, κάτω από αντίξοες συνθήκες (όπως ήταν η ΝΕΠ την εποχή του Λένιν), κι άλλο η αποδοχή καπιταλιστικών νόμων και κατηγοριών ως εργαλείων για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, όπως γίνεται σήμερα στην Κίνα.

Η αποτελεσματικότητα της πάλης των λαών θα δυναμώνει στο βαθμό που ισχυροποιείται το μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στο βαθμό που εντείνεται η αντιπαράθεση με τη θεωρία του λεγόμενου "πολυπολικού κόσμου", που αποκρύπτει την ουσία του ιμπεριαλισμού, που είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός.

Είναι άλλο πράγμα η αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για την προώθηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης και άλλο η εξιδανίκευση της στάσης παλιών η νέων, ανερχόμενων ή μη ιμπεριαλιστικών κρατών ή ενώσεων (ΕΕ, Οργανισμός του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης κ.ά.), που αντιπαρατίθενται π.χ. με τις ΗΠΑ, για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων, για να κερδίσουν μεγαλύτερο μερίδιο στις αγορές.

Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Ιαπωνία. Ισχύει για τη Βραζιλία, την Ινδία, τη Ρωσία αλλά και την Κίνα, όπου κυριαρχούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, οι καπιταλιστικοί μονοπωλιακοί όμιλοι εξαπλώνονται σε όλες τις ηπείρους και σε πολιτικό επίπεδο προωθούνται σχέσεις στρατηγικής συνεργασίας με τη Σοσιαλιστική Διεθνή, που είναι αιχμή του δόρατος της επίθεσης του κεφαλαίου.

Η αυτοτελής ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δουλειά των Κομμουνιστικών Κομμάτων και η πολιτική συμμαχιών που αντιστοιχεί σε μια επαναστατική δύναμη είναι θεμελιακή αρχή, η οποία όταν παραβιάζεται οδηγεί σε αλλοίωση των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών, σε εκφυλιστικές καταστάσεις.

Εχουμε μπροστά μας πολλή δουλειά, πολύ δύσκολα καθήκοντα. (...)

Πρώτο, είναι δεδομένο ότι η καπιταλιστική κρίση θα συνεχιστεί και συνεπώς προβάλλει το καθήκον της οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης σε κάθε χώρα ώστε να εμποδιστούν αντιλαϊκά μέτρα, να συσπειρωθούν περισσότερες λαϊκές δυνάμεις γύρω από αντιμονοπωλιακούς στόχους, να γίνουν βήματα στην ανάπτυξη των δεσμών των Κομμουνιστικών Κομμάτων με την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία, να δυναμώσει η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, να κερδηθούν νέα συνδικάτα με την ταξική γραμμή, να κτιστούν Κομματικές Οργανώσεις στα εργοστάσια και γενικότερα στους τόπους δουλειάς, ισχυρές Οργανώσεις των Κομμουνιστικών Νεολαιών.

Το ΚΚΕ υλοποιεί με συνέπεια τις αποφάσεις που περιέχονται στις κοινές ανακοινώσεις των Διεθνών Συναντήσεων, παίρνει πρωτοβουλίες για την οργάνωση περιφερειακών και θεματικών συναντήσεων, επιμένει στην κοινή δράση των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Ευρώπης και των Βαλκανίων που η ιδεολογικοπολιτική κρίση και ο οργανωτικός κατακερματισμός έχουν οδηγήσει σε μεγάλη υποχώρηση.

Σ' αυτό το δρόμο θα βαδίσουμε και την επόμενη περίοδο δουλεύοντας παράλληλα για την ενίσχυση της πρωτοβουλίας των θεωρητικών περιοδικών αδελφών, μαρξιστικών - λενινιστικών κομμάτων, με τα οποία μαζί εκδίδουμε το περιοδικό "Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση", επιμένοντας, ως Κόμμα, στη θέση για τη συγκρότηση διακριτού μαρξιστικού - λενινιστικού πόλου που θα συμβάλει στην αντιμετώπιση της κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος.

Δεύτερο, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και οι δυσκολίες του καπιταλιστικού συστήματος να αντιμετωπίσει την κρίση εντείνουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και αυξάνουν τους κινδύνους για νέο κύκλο περιφερειακών συγκρούσεων στην Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στη Χερσόνησο της Κορέας, στο Ιράν, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια και σε άλλες περιοχές.

Οι κίνδυνοι αυτοί δυναμώνουν αν πάρουμε υπόψη μας τη νέα στρατηγική του ΝΑΤΟ, αυτού του επικίνδυνου ιμπεριαλιστικού εργαλείου, που προβλέπει επεμβάσεις, πολέμους, με τη χρησιμοποίηση πολλών προσχημάτων, όπως "η τρομοκρατία", "ο εξτρεμισμός", "οι κλιματικές αλλαγές", "τα μεταναστευτικά ρεύματα".

Οι συνθήκες, οι συσχετισμοί δύναμης έχουν αλλάξει και αυτό καταγράφεται στις διεθνείς σχέσεις, στους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ. Σήμερα δεν υπάρχει το διεθνές δίκαιο που διαμορφώθηκε μέσα από την αντιπαράθεση σοσιαλισμού - καπιταλισμού, αλλά έχει αντικατασταθεί από το δίκαιο που υπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Για το λόγο αυτό είναι στον αέρα η φιλολογία περί "νέας αρχιτεκτονικής", ή "εκδημοκρατισμού των διεθνών σχέσεων".

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση οι κομμουνιστές πρέπει να πρωτοστατήσουν για την ενημέρωση των λαών και την ανάπτυξη της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ώστε να ανοίξει ισχυρό μέτωπο κατά των αστικών κυβερνήσεων που συμμετέχουν στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, να δυναμώσει το διεκδικητικό κίνημα για την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ, σε κάθε χώρα, την απομάκρυνση των στρατιωτικών βάσεων, την απομάκρυνση των στρατών κατοχής από το Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Να εκφραστεί η μεγαλύτερη δυνατή διεθνιστική αλληλεγγύη σε κράτη και λαούς που απειλεί ο ιμπεριαλισμός, καθώς και να μην εγκατασταθεί η λεγόμενη "αντιπυραυλική ασπίδα" των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Να δυναμώσει η στήριξη στη σοσιαλιστική Κούβα, καθώς και στον αγώνα του λαού της Παλαιστίνης και των λαών της Μέσης Ανατολής, που αντιστέκονται και δεν υποτάσσονται στα σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Τρίτο, συνεχίζεται και εντείνεται ο αντικομμουνισμός, με αιχμή την ανιστόρητη ταύτιση του κομμουνισμού με τη φασιστική, ναζιστική θηριωδία. Το Συμβούλιο της Ευρώπης, η Ευρωπαϊκή Ενωση κι άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί προωθούν σκληρά μέτρα για τον περιορισμό της δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων και τον οικονομικό στραγγαλισμό τους. Προωθούνται αντιδραστικές αλλαγές στα πολιτικά συστήματα, θωρακίζεται με νέους κατασταλτικούς μηχανισμούς η αστική εξουσία.

Παραμένουν στην παρανομία Κομμουνιστικά Κόμματα και διώκονται κομμουνιστές σε κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, στην Ασία, στην Αφρική και σε άλλες περιοχές. Υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης της "τρομοκρατίας" στοχοποιούνται Κομμουνιστικά Κόμματα, επαναστατικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα στη Λατινική Αμερική, όπως οι FARC, ενοχοποιούνται οι μορφές που επιλέγουν οι λαοί για την αντίσταση και την πάλη τους.

Εχουμε μεγάλη ευθύνη και υποχρέωση να διεκδικήσουμε συντονισμένα τη νομιμοποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, υπερασπίζοντας την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, τη μεγάλη προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης, του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα.

Τέταρτο, οι συνθήκες επιβάλλουν να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη απαιτητικότητα τη στήριξη των διεθνών αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, να συμβάλουμε στο δυνάμωμα της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας, που κάνει σημαντικά βήματα και πραγματοποιεί το 16ο Συνέδριό της τον Απρίλη του 2011 στην Αθήνα.

Να συμβάλουμε στην ενίσχυση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης, της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, που πραγματοποιεί εδώ σε λίγες μέρες το 17ο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών (ΠΦΝΦ), της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Γυναικών, δυναμώνοντας τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα τους».