Ηταν θέμα χρόνουοι εργοδότες, ειδικά αυτοί που μέσα στην κρίση απολαμβάνουν αστρονομικά κέρδη, αξιοποιώντας το νομοθετικό αντεργατικό οπλοστάσιο που η κυβέρνηση ψήφισε, να επιχειρήσουν να μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα, απαιτώντας να μην ισχύσει τίποτα από τα προηγούμενα δικαιώματα σε μισθούς, ωράρια εργασίας, επιδόματα.

Δε συμβαίνει μόνο στη χώρα μας. Στο σύνολό τους οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφασίζουν και σχεδιάζουν δεσμά για τους λαούς για τις επόμενες 10ετίες. Επιτρέποντας στα θύματά τους να επιλέξουν αν θα φορέσουν το χαλκά στο όνομα της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, της επιμήκυνσής του, της μερικής διαγραφής του, του ευρωομόλογου ή μέσω κάποιου άλλου μηχανισμού.

Απέναντιστην πραγματικότητα που διαμορφώνει η εξουσία των καπιταλιστών γίνεται κατανοητή από ένα πλατύ φάσμα εργαζομένων η ανάγκη να δοθεί απάντηση και με απεργιακή κινητοποίηση και με όποια άλλη κλιμάκωση. Ανάγκη επιτακτική ειδικά για εργαζόμενους που δεν μπόρεσαν ως τώρα να αντισταθούν στους εκβιασμούς του εργοδότη, να ξεπεράσουν τους φόβους και τις αναστολές τους. Στο μέτωπο για την αντιμετώπιση της αντεργατικής λαίλαπας έρχονται να προστεθούν και δυνάμεις που ως τώρα δεν υιοθετούσαν τη γραμμή και τις θέσεις του ΠΑΜΕ.

Απέναντι στις πραγματικές αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων η ηγεσία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού έχει κάνει καθαρό πως βρίσκεται στο στρατόπεδο του αντίπαλου. Οπου δεν μπορούν να αποτρέψουν αποφάσεις για κινητοποίηση, προσπαθούν να τις υπονομεύσουν.

Οι αποφάσεις, όμως, για την απεργία έχουν ήδη παρθεί. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει και τη δύναμη και τη θέληση και την πείρα να ξεπεράσει τις δυσκολίες, αντικειμενικές και υποκειμενικές, ώστε η απεργία να είναι μαζική, καθολική και για το σύνολο των θεμάτων που αφορούν τη ζωή του εργάτη, των λαϊκών στρωμάτων.

Μια απεργία που να βάζει φρένο στην επιδίωξη των εργοδοτών για φτηνούς, ευέλικτους, υπάκουους και αποδοτικούς σκλάβους.

Μια απεργίαενάντια στην κυβέρνηση που ηγείται αυτής της αντιδραστικής αντιλαϊκής συμμαχίας, που θέλει όχι μόνο οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, αλλά και να δημιουργήσει όρους μακροπρόθεσμης υποταγής των εργαζομένων στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Μια απεργία που θα κάνει πέρα τις ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που ήταν και εξακολουθούν να είναι τα πιο καλά αμορτισέρ του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του για την εκτόνωση των εργατικών λαϊκών αγώνων.

Ο χρόνος κυλά ήδη αντίστροφα. Στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στο γιατρό που πάει να μιλήσει σε εργάτες και στον εργάτη που πάει να μιλήσει στο πανεπιστήμιο, διατυπώνονται - από αυτούς που καλούνται να γίνουν πρωταγωνιστές της ίδιας τους της ζωής - ερωτήματα αλλά και θέσεις που δείχνουν πως συνειδήσεις αλλάζουν μέσα στην ίδια την κίνηση του αγώνα. Γίνεται κατανοητό πόσο σπουδαία ήταν η απόφαση του ΠΑΜΕ να βάλει στην άκρη τους εργατοπατέρες και να κηρύξει την απεργία. Ιχνηλατούνται ήδη βήματα απεγκλωβισμού εργατικών λαϊκών δυνάμεων από τις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο. Ανοίγει πιο γρήγορα ο δρόμος για μια ριζική αλλαγή των συσχετισμών, προοπτική εξαιρετικά κρίσιμη για το μέλλον αυτού του αγώνα.