Είναι διπλά προκλητικό εν μέσω κρίσης, όταν εργαζόμενοι είναι απολυμένοι, όταν το επίπεδο του Σταθμού έχει πέσει σε ανεπίτρεπτα επίπεδα, να επιδίδεται στον πρωτόγονο αντικομμουνισμό των ετών της χούντας. Να σωπαίνει για όσα γίνονται γύρω μας, για τα όσα δεινά επισωρεύει ο καπιταλισμός στους εργαζόμενους και να έχει μόνο λόγο για τον Στάλιν! Αλλά έτσι είναι, τέτοιες «συνειδήσεις» διαμορφώνει μαζικά αυτό το σύστημα, ειδικά σε αυτούς που είναι χωμένοι μέχρι τα μπούνια - με το αζημίωτο - στους μηχανισμούς που αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία του κεφαλαίου. Και ένας τέτοιος μηχανισμός είναι και η ΕΡΤ. Τι να περιμένεις από αυτούς τους ανθρώπους; Αλληλεγγύη; Συντροφικότητα; Οχι, φυσικά. Μόνο προσπάθεια να γαντζωθούν στο μηχανισμό και για να τα καταφέρουν πρέπει να δείξουν στο σύστημα, που υπηρετούν πιστά, πως είναι άξιοι για μια θεσούλα και ποιος ξέρει; Μπορεί κάποτε να γίνουν και αυτοί καπιταλιστές, να δει και επιτέλους και η κακομοίρα «η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες».

Ετσι και ο Στάλιν, που έχει στοιχειώσει τον ύπνο των αστών, στοιχειώνει και το δικό τους. Με τον Στάλιν κοιμούνται, με τον Στάλιν ξυπνάνε. Και το στερεότυπο: Η κριτική που οργάνωσε ο Στάλιν ενάντια στον Σοστακόβιτς για κάποιο έργο του και την αυτοκριτική που έκανε ο τελευταίος «για να ρίξει στάχτη στα μάτια του καθεστώτος»! Ακούστε! Πέρα του ότι είναι θλιβερά επαναλαμβανόμενοι και ανιαρά προβλέψιμοι, ακούστε πώς διαπαιδαγωγούν λαό και νεολαία: Κάνε την πάπια για να τη βγάλεις καθαρή! Ομοιος στον όμοιο, ένας κόσμος κατ' εικόνα και ομοίωση, στα μέτρα τους. Αυτά τα απείρου κάλλους ξανακούστηκαν σε ζωντανή εκπομπή - από τις λίγες εναπομείνασες ζωντανές στο Τρίτο, τυχαία; - στις 25.1.2011. Ο σοσιαλισμός, λοιπόν, δεν έχει δικαίωμα να κάνει κριτική, και, μάλιστα, μέσα από τα καταξιωμένα μέσα στο λαό ΜΜΕ που διέθετε, όπως η «Πράβντα», σε αυτούς που με τους κόπους του ηρωικού σοβιετικού λαού σπούδασαν. Και ποιος κομμουνιστής θα το αρνιόταν. Φυσικά, όχι ο Σοστακόβιτς. Τους καταλαβαίνουμε, γιατί η λέξη αυτοκριτική στα αστικά λεξικά υπογραμμίζεται με κόκκινο, σαν ανύπαρκτη.

Οσο για την τύχη των καλλιτεχνών, «στο σπίτι του κρεμασμένου - τον καπιταλισμό - δεν μιλάνε για σκοινί». Σε αυτό το σύστημα ταλαντούχοι, καταξιωμένοι άνθρωποι μένουν στο περιθώριο, πεθαίνουν αβοήθητοι. Γι' αυτό πάντως, κύριοι, δεν φταίει ο Στάλιν, να είστε σίγουροι. Οι μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τους Λένιν, Στάλιν, κατάργησαν τα αφεντικά, αυτούς που λένε: «Δεν μου κάνεις, απολύεσαι», κατάργησαν την εργατική δύναμη να αποτελεί εμπόρευμα, γι' αυτό λυσσάνε οι αστοί. Κατάργησαν αυτούς που απολύουν τους συναδέλφους σας. Την ξέρετε τη λέξη «συνάδελφος»; Και η κριτική στο φορμαλισμό - που την κάναν και αστοί καλλιτέχνες, Τοσκανίνι, π.χ. - καταφέρνει να ακούμε λιγότερη μουσική «για καζανάκια», ευτυχώς. Αλλωστε οι αστοί στα κότερα και τις επαύλεις τους έχουν την οικονομική ευχέρεια να μετακαλούν μουσικούς για να τους παίζουν τέτοια, πράγμα που δεν το πιστεύω, γιατί εκεί δεν τους βλέπουν. Θα προτιμούσαν σκυλάδικα (παρόλο που αυτή είναι «τροφή για σκύλους», όπως δηλαδή έχουν και θεωρούν το λαό).