Από τη συζήτηση με τους δημοσιογράφους

-- Να ξεκαθαρίσω το εξής: Κάποιος άνθρωπος ή κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μην είναι οργανωμένοι σε κόμματα. Είναι έξω από κόμματα. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι είμαι ακομμάτιστη. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν είναι οργανωμένη σε κόμματα. Αλλο αυτό, να αισθάνεσαι προσωπικά ότι δεν ανήκεις σε ένα συγκεκριμένο χώρο και δεν έχεις τις δεσμεύσεις και άλλο να λέμε ότι, ξέρεις, εγώ είμαι ακηδεμόνευτος. Τι θα πει ακηδεμόνευτος; Κάπου είσαι ενταγμένος πολιτικά, ιδεολογικά.

Ξέρετε, αυτοί που αισθάνονται ακηδεμόνευτοι είναι εξαιρετικά κηδεμονευόμενοι και κηδεμονεύουν άλλους ως ακηδεμόνευτοι. Διότι να σας πω, πάει το ΚΚΕ και λέει: Είμαι το ΚΚΕ και λέω αυτά. Ο καθένας έχει επιλογή, αν έχει προκατάληψη να βάλει και βουλοκέρι και να μην τα ακούσει. Κακώς, αλλά μπορεί να το κάνει. Για σκέψου να λέω τα ίδια και να εμφανίζομαι ως ακηδεμόνευτη. Κοροϊδεύω τον κόσμο, δηλαδή.

Αν θέλετε, το σύνολο των πολιτικών, ιδεολογικών και κοινωνικών απόψεων δεν μπορεί να είναι χίλιες παραλλαγές. Δε γίνεται, δηλαδή. Κάπου είσαι. Αυτοί που είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι εκεί. Πόσες παραλλαγές μπορεί να έχεις; Αυτοί που είναι υπέρ του ΝΑΤΟ είναι εκεί. Αυτοί που είναι υπέρ του καπιταλισμού είναι εκεί. Αρα, λοιπόν, κάπου υπάρχεις. Αλλωστε επηρεάζεσαι μέσα από τη διαπάλη που γίνεται.

Αυτοί που λένε ότι είναι ακηδεμόνευτοι θέλουν να κηδεμονεύσουν στο όνομα του ακηδεμόνευτου τους πολλούς και ας αφήσουμε τις υποκρισίες. Αλλο το να μην καθοδηγούνται από ένα κόμμα, αλλά δε σημαίνει ότι δεν καθοδηγούνται από ένα σύστημα ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων.

Τώρα, αυτή η ιστορία, επειδή συνδέθηκε και με την κίνηση αυτή, τη «ΣΠΙΘΑ». Κοιτάξτε, εμείς όταν εμφανίζεται ένα καινούριο σχήμα, ένα καινούριο μόρφωμα και μάλιστα από επώνυμους, δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε εκτιμήσεις προθέσεων, ούτε είμαστε σε θέση για να αποδώσουμε προθέσεις.

Λέμε, όμως, το εξής: Αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κρίσης και της τρόικας ως πρόβλημα εισβολής κάποιων που κατέλαβαν την Ελλάδα, δε ξέρω με τι μέσα, στρατιωτικά, με τι. Και χρειάζεται ένα κίνημα ας πούμε εθνικής απελευθέρωσης. Δεν είναι έτσι.

Η αστική τάξη της Ελλάδας για τα συμφέροντά της συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στους διάφορους διακανονισμούς, προσπαθώντας να πάρει ό,τι περισσότερο γίνεται για τον εαυτό της, ανάλογα με τη δύναμη και το συσχετισμό δύναμης μέσα εκεί.

Δεύτερον. Για να μην πάμε και στην Κατοχή και το τι έκανε η αστική τάξη της Ελλάδας. Ηταν δύναμη αντίστασης; Ποτέ. Δεν μπορεί να είναι δύναμη αντίστασης. Δύναμη αντίστασης η αστική τάξη ήταν στο προηγούμενο κοινωνικό σύστημα, στις συνθήκες της φεουδαρχίας. Τώρα έχει τελειώσει το βιολί αυτό και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις το κίνημα με όρους, ας πούμε, 19ου αιώνα. Ελεος! Μας λένε εμάς ότι κοιτάμε πίσω. Ε, όχι!

Ακόμα κι αν η Ελλάδα δεχθεί εισβολή από αντίπαλο - εννοώ εχθρική, στρατιωτική εισβολή - καμία εμπιστοσύνη στην αστική τάξη της χώρας ότι θα κάνει απελευθερωτικό αγώνα. Αν ο αγώνας αυτός γίνει μαζί με την αστική τάξη έχει τελειώσει.

Πολύ περισσότερο τώρα, τι αγώνας απελευθερωτικός; Γιατί, υποτελής είναι η αστική τάξη της χώρας; Δηλαδή, η αστική τάξη της Ισπανίας είναι υποτελής; Της Πορτογαλίας είναι υποτελής; Της Ιταλίας είναι υποτελής; Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχουν αντιδράσεις και αντιρρήσεις. Οταν, τελικά, υπογράφουν όλοι τα κείμενα, εκφράζει υποτέλεια;

Οποιος θέλει, λοιπόν, να αντιπαλέψει την Ευρωπαϊκή Ενωση, αυτό σημαίνει αποδέσμευση και η εξουσία στο λαό. Οχι η εξουσία στο λαό μέσω των εκλογών, αλλά ο πλούτος της χώρας γίνεται λαϊκή ιδιοκτησία. Με αυτήν την έννοια, αν θέλουμε ένα κίνημα σήμερα, αυτό που λέμε πραγματικά απελευθερωτικό, είναι το κίνημα εκείνο που μιλάει για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για τον παραγωγικό συνεταιρισμό, για τον πανεθνικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Είναι λίγο σχηματικό όπως το λέω, αλλά έτσι είναι.

Αυτό είναι ένα πραγματικά λαϊκό, απελευθερωτικό κίνημα, από την αστική τάξη και τον καπιταλισμό, από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τους ιμπεριαλιστές. Ολα τα άλλα τώρα είναι - αφήστε τώρα - για τα πανηγύρια.

Και όταν, μάλιστα, μέσα σε αυτά τα κείμενα λέγεται ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν το ΠΑΣΟΚ εκείνο το οποίο υποστήριζε σωστά «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Ελεος!

Δεν καταδικάζουμε προθέσεις, ειλικρινά, αλλά πρόκειται για έναν αγώνα που κοιτάζει 200 χρόνια πίσω.