Δρακόντεια είναι τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται στη γειτονική Βουλγαρία, ενώ την ίδια στιγμή κλιμακώνεται η αντικομμουνιστική εκστρατεία με στόχο την αμαύρωση της Ιστορίας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της διαστρέβλωσης της Ιστορίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με την απαράδεκτη ταύτιση κομμουνισμού - φασισμού. Ολοένα και σε χειρότερη μοίρα βρίσκεται ο βουλγαρικός λαός, καθώς μετά τις ανατροπές που σημειώθηκαν στη χώρα πριν είκοσι χρόνια και την καπιταλιστική παλινόρθωση οι διαδοχικές κυβερνήσεις - δεξιές, κεντροδεξιές ή αυτοαποκαλούμενες σοσιαλιστικές - έσπευσαν «δημοκρατικά» και «ελεύθερα» να επιβάλουν αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα προς το συμφέρον της άρχουσας τάξης και του κεφαλαίου.

Ηδη, από τον περασμένο Μάη, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ προχωρά στις περικοπές των κρατικών δαπανών (στις συντάξεις, στην υγεία, στην εκπαίδευση κ.ά) στο 20%, ενώ, παράλληλα, έχει μειώσει κατά 10% τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων, «έκοψε» το επίδομα Χριστουγέννων, «παγώνει» από το 2011 έως και το 2013 τους μισθούς και αναμένεται να απολύσει πάνω από το 10% των δημοσίων υπαλλήλων. Παράλληλα, αυξάνεται το όριο της ηλικίας συνταξιοδότησης, ύστερα από συμφωνία στην οποία κατέληξαν κυβέρνηση, εργοδοσία και οι ηγεσίες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σύμφωνα με αυτή, θα υπάρξει σταδιακή αύξηση των χρόνων εργασίας των εργαζομένων από το 2012, ώστε το 2020 οι γυναίκες να αναγκάζονται να δουλεύουν 37 (από 34 που ισχύει) και οι άνδρες 40 (από 37) για να λάβουν μια πλήρη, αλλά πετσοκομμένη σύνταξη. Σήμερα οι γυναίκες και οι άνδρες μπορούν να συνταξιοδοτούνται στα 60 και στα 63 έτη, αντίστοιχα, πράγμα που θα αλλάξει από το 2021, καθώς θα αυξηθεί το όριο σε 63 και 65.

Με πρόφαση την αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά και τις περικοπές στις δαπάνες του προϋπολογισμού, αρκετά νοσοκομεία και κλινικές στη χώρα έχουν κλείσει, αφήνοντας έτσι το ένα τρίτο του λαού χωρίς τη δυνατότητα ιατρικής φροντίδας, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που θα μείνουν χωρίς δουλειά. Μάλιστα, έρευνα του 2007 αποκάλυψε πως χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν άδικα εξαιτίας των ανεπαρκειών που υπάρχουν στα νοσοκομεία.

Μαζί με αυτά βρίσκεται σε εξέλιξη μπαράζ νέων ιδιωτικοποιήσεων, συνολικά 11 εταιρειών, στις οποίες το βουλγαρικό κράτος κατέχει τουλάχιστον το 50% του μετοχικού κεφαλαίου με στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση πρόσφατα αποφάσισε να προχωρήσει στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της αμυντικής βιομηχανίας «VMZ» στο Σόποτ της κεντρικής Βουλγαρίας, όπου εργάζονται 3.700 εργαζόμενοι. Το 2007, η Υπηρεσία Ιδιωτικοποιήσεων της Βουλγαρίας προχώρησε στην πώληση μέρους του ενεργητικού της, προκειμένου να καλύψει μέρος των χρεών της. Την ίδια διαδικασία επανέλαβε και το 2009. Το Φλεβάρη του 2010 προχώρησε σε απολύσεις των εργαζομένων που διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην καθυστέρηση της καταβολής των μισθών τους. Στις αρχές του χρόνου, ο υπουργός Οικονομικών της χώρας, Σιμεόν Ντιάνκοφ, ανάμεσα στα άλλα επανέλαβε τις προθέσεις της κυβέρνησης να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση και της καπνοβιομηχανίας «Bulgartabac Holding AD», αλλά και στην πώληση των μειοψηφικών πακέτων που διαθέτει στους διανομείς ηλεκτρικής ενέργειας. Είχε προηγηθεί η πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει στο ξεπούλημα της εταιρείας ύδρευσης «Σοφίσκα Βαντά» στο γαλλικό μονοπώλιο «Veolia Environment». Μάλιστα, η συγκεκριμένη εταιρεία, αφού προηγούμενα είχε απειλήσει να κόψει την παροχή νερού στους οφειλέτες, από την 1η Φλεβάρη προχώρησε σε αύξηση του τιμολογίου κατά 9,37%!

Ο αριθμός των φτωχών αυξάνεται ραγδαία, καθώς συνεχίζεται η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Σύμφωνα με έρευνα του «Ευρωβαρόμετρου», τον περασμένο Νοέμβρη, ένας στους τρεις Βούλγαρους (το 45%) - κυρίως νέοι και ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών - βρίσκεται στα όρια της φτώχειας. Ενώ με βάση τα στοιχεία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ένας στους πέντε Βούλγαρους είναι αναγκασμένος να ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, που υπολογίζεται στα 95 δολάρια το μήνα. Οι ανατροπές του σοσιαλιστικού συστήματος και η παλινόρθωση του καπιταλισμού είχε αρνητικές επιπτώσεις και στο προσδόκιμο όριο ζωής του λαού. Χαρακτηριστικό είναι πως στο διάστημα 1989-2009 το προσδόκιμο ζωής υποχώρησε κατά 2-3 χρόνια, οι γεννήσεις κατέρρευσαν στο 1,1 παιδιά για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία, η παιδική θνησιμότητα στα παιδιά έως πέντε ετών ανέβηκε στα 32 στα 1.000!

Μέσα σε αυτό το γκρίζο τοπίο, η κυβέρνηση κλιμακώνει την αντικομμουνιστική επίθεση, κηρύττοντας την 1η Φλεβάρη ως μέρα μνήμης για «όλα τα θύματα του κομμουνιστικού καθεστώτος», ύστερα από πρόταση του πρώτου Προέδρου της Βουλγαρίας μετά τις ανατροπές του σοσιαλιστικού κράτος, πρώην Προέδρου Ζέλιου Ζέλεφ (1990-1997) και του Πέταρ Στογιάνοφ (1997 -2002). Ο Ζέλεφ, που έλαβε την εξουσία μετά την ανατροπή του Προέδρου Τόντορ Ζίβκοφ, απέστειλε γράμμα στον σημερινό πρωθυπουργό Μπόικο Μπορίσοφ, απαιτώντας από την κυβέρνηση να λάβει τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Αμεση ήταν η αντίδραση του Κεντρικού Συμβουλίου της Βουλγαρικής Αντιφασιστικής Ενωσης καλώντας το λαό να αντιδράσει.

Τότε την 1η Φλεβάρη του 1945, ύστερα από απόφαση λαϊκού δικαστηρίου, εκτελέστηκαν πρώην πρωθυπουργοί, ανώτατοι αξιωματούχοι του τσαρικού καθεστώτος, υπουργοί και άλλοι που είχαν συνεργαστεί με τη ναζιστική Γερμανία. Σημειώνεται πως οι λαοί βρίσκονταν κάτω από την μπότα του φασισμού και δεν έμειναν απαθείς μπροστά στη φασιστική κατοχή. Ταχύτατα - με πρωτοβουλία των κομμουνιστικών κομμάτων κάθε χώρας - οργάνωσαν αντιστασιακά, αντιφασιστικά, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Κάτω από την πάλη των λαών τους και την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, τα Βαλκάνια αποτίναξαν το φασιστικό ζυγό. Το Σεπτέμβρη του 1944 εκδηλώθηκε εξέγερση στη Βουλγαρία και η εξουσία πέρασε στις αντιστασιακές δυνάμεις.

Εξάλλου, σε εξέλιξη βρίσκονται οι σχεδιασμοί της δημοτικής αρχής της Σόφιας να κατεδαφίσει το Μνημείο των μαχητών του Κόκκινου Στρατού στην πρωτεύουσα και να το μεταφέρει σε ένα από τα λεγόμενα «μουσεία της τέχνης των απολυταρχικών καθεστώτων». Πρόκειται για ένα μνημείο που ανεγέρθηκε το 1954 προς τιμήν των μαχητών του Κόκκινου Στρατού που σκοτώθηκαν για την απελευθέρωση της πόλης από τις ναζιστικές δυνάμεις και απεικονίζει εργάτες, στρατιώτες και αγρότες που συμβολίζουν τη βουλγαροσοβιετική φιλία. Υπενθυμίζεται πως από το 1993 το Δημοτικό Συμβούλιο της Σόφιας έχει εγκρίνει με απόφασή του την κατεδάφιση του μνημείου, όμως, εξαιτίας σημαντικών αντιδράσεων, δεν το έχει πράξει.

Η νέα αυτή εξέλιξη εντάσσεται στη γενικευμένη αντικομμουνιστική εκστρατεία που εφαρμόζεται σε πολλές πρώην σοσιαλιστικές χώρες και αποτελεί μέρος της γενίκευσης νομοθετικών αντικομμουνιστικών απαγορεύσεων, που ισχύουν ήδη σε ορισμένες χώρες της ΕΕ, όπως απαγόρευση της δράσης ΚΚ και των κομμουνιστικών συμβόλων. Οι ενέργειες αυτές αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πόσο φοβούνται οι κυρίαρχες δυνάμεις τα ιδανικά και την Ιστορία που έχει γράψει ο σοσιαλισμός, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που οι αντιθέσεις και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού οξύνονται.