Η «επιστροφή» του χρόνου αυτού σε ρεπό ή άδεια - όπως λέει ο νόμος - σε καμία περίπτωση δεν αναπληρώνει το μισθό του εργάτη, αφού στην πρώτη περίπτωση ο εργοδότης γλυτώνει το πρόσθετο κόστος της υπερωριακής απασχόλησης, ενώ κατά την «επιστροφή» του χρόνου αυτού σε άδεια, αυτός αποτιμάται με το συνηθισμένο μεροκάματο (χωρίς προσαύξηση). Ταυτόχρονα, αυξάνοντας τον ημερήσιο χρόνο εργασίας (πέρα από το συμβατικό) επιτυγχάνει την αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας, δηλαδή της υπεραξίας που αποσπά ο καπιταλιστής. Πρόκειται για τον πιο κλασικό τρόπο απόσπασης μεγαλύτερης υπεραξίας (απόλυτη υπεραξία) μέσα από την επιμήκυνση του ημερήσιου χρόνου εργασίας.

Και όχι μόνο αυτό. Η προσαρμογή - αύξηση των ωρών εργασίας και η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου, εμποδίζει κάθε οικογενειακό προγραμματισμό, στενεύει τα χρονικά όρια και στερεί τον εργάτη από κάθε κοινωνική ζωή και δραστηριότητα, του στερεί χρόνο για ψυχαγωγία, αθλητισμό, κοινωνική συναναστροφή. Τον οδηγεί σε βαθμιαία αποξένωση από κάθε κοινωνική, ακόμα συνδικαλιστική και πολιτική δραστηριότητα. Τον μετατρέπει σε ένα εξάρτημα της παραγωγής και των αναγκών της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Σε ένα ον που δε δουλεύει για να έχει «τα προς το ζην», αλλά σε ένα ον που ζει για να δουλεύει.