ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟΥ: Στο Ουισκόνσιν οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα αντιστέκονται στις προσπάθειες του κυβερνήτη Σκοτ Γουόκερ να τους κόψει τα επιδόματα και να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις (...) Το κοινωνικό σκηνικό στις ΗΠΑ αρχίζει να δίνει και αυτό ενδείξεις ταξικού πολέμου (...) Δουλειές χάθηκαν, σπίτια θάφτηκαν κάτω από τα ασήκωτα βάρη των στεγαστικών δανείων, ευκαιρίες για σπουδές εξανεμίστηκαν. Τα «πακέτα διάσωσης» που υποτίθεται πως θα σταθεροποιούσαν την οικονομία, κατέληξαν στις τσέπες εκείνων ακριβώς που προκάλεσαν την κατάρρευση (...) Οι πολιτικοί βιάζονται να περικόψουν τις δαπάνες, αλλά μόνο ένας στους πέντε Αμερικανούς χολοσκάει για τα δημόσια ελλείμματα, σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου Pew. Οι περισσότεροι ανησυχούν για τις δουλειές τους (...) Και διψούν για καλύτερη παιδεία, περισσότερα δημόσια έργα, ανθρωπινότερο περιβάλλον - δηλαδή, όλα εκείνα τα οποία θυσιάζονται στο βωμό της λιτότητας» (από άρθρο στα ΝΕΑ)

ΜΙΑ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΠΑΝΤΟΥ: «Για να βγει η Ελλάδα από τον υφεσιακό κύκλο πρέπει να δημιουργήσει ένα πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό (...) αν αυτό χρειαστεί πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια κανείς δεν μπορεί να προβλέψει (...) αυτός, κατά τη γνώμη μου, είναι ο ασθενέστερος κρίκος (...) Πόσο θα αλλάξει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων στο μέλλον; (...) Εξαρτάται από τι χρονικό ορίζοντα έχετε υπόψη σας με τη λέξη «μέλλον». Τα επόμενα δύο - τρία χρόνια το βιοτικό επίπεδο οπωσδήποτε θα μειωθεί και η πρόκληση της κυβέρνησης (της κάθε κυβέρνησης) είναι - ελπίζει κανείς - η δίκαιη κατανομή του βάρους της προσαρμογής» (από συνέντευξη του Θ. Κατσάμπα - ΔΝΤ - στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΞΟΡΚΙΖΟΥΝ ΤΟ ΚΑΚΟ: «Οπως έχει πει ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος η μεταπολίτευση είναι η συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με ειρηνικά μέσα. Στο βαθμό που αυτό ισχύει η μεταπολίτευση θα τελειώσει με εθνική συναίνεση ή με εθνική χρεοκοπία» (η Μ. Ξαφά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).