Αφορμή για να ξεκινήσει ένας νέος γύρος προπαγανδιστικής εκστρατείας, προκειμένου να δικαιολογηθούν νέα μέτρα καταστολής και κατάργησης στοιχειωδών δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων στο όνομα της ασφάλειας, αποτέλεσε η προχτεσινή δολοφονική επίθεση σε βάρος των αστυνομικών. Πίσω από τον κουρνιαχτό που σήκωσαν τα αστικά ΜΜΕ, πολύ εύκολα διακρίνει κανείς ότι αυτό που επιδιώκεται είναι να ληφθούν νέα μέτρα για την ενίσχυση της αστυνομοκρατίας, είτε μέσω της ενίσχυσης των μέσων και των δυνάμεων καταστολής είτε με «το λύσιμο των χεριών τους» ώστε να ενεργούν κατά το δοκούν στο όνομα της επιβολής του νόμου και της τάξης. Αυτό στην πραγματικότητα είναι το μήνυμα που εξέπεμψε και ο Α. Σαμαράς όταν δήλωσε χτες ότι «είναι πια καιρός και η Πολιτεία, όλοι μαζί, να προστατέψουμε την Αστυνομία». Το ζήτημα, βέβαια, δεν είναι η προστασία της αστυνομίας, ούτε βέβαια η παραπέρα σιδερένια θωράκισή της, αλλά ο προσανατολισμός της που «στόχευε» σταθερά στην καταστολή των λαϊκών αγώνων και όχι στο οργανωμένο έγκλημα. Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι παρά τα ανυπολόγιστα κονδύλια που δόθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες για την ενίσχυση των μηχανισμών παρακολούθησης και καταστολής, το οργανωμένο έγκλημα όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε αλλά γιγαντώνεται. Ας αφήσουν, λοιπόν, την πλύση εγκεφάλου. Οταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τους λαϊκούς αγώνες, οι αστυνομικές δυνάμεις είναι πανταχού παρούσες και δε διστάζουν να κάνουν επίδειξη δύναμης. Πρόκειται, δηλαδή, για πρόβλημα ταξικής επιλογής για τη χρησιμοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας.