Τον επαίσχυντο μηχανισμό της ταξικής συνεργασίας, την «Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή» (ΟΚΕ), επιστράτευσε η κυβέρνηση, προκειμένου να νομιμοποιήσει τον παραπέρα ακρωτηριασμό των λαϊκών δικαιωμάτων, που προβλέπει το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 - 2015». Στη συνεδρίαση της ΟΚΕ, παρεμβάσεις έκαναν ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος και ο πρόεδρος του ΕΣΕΕ Β. Κορκίδης.

Στην ομιλία του ο Γ. Παπακωνσταντίνου στάθηκε στα μέτρα - τερατουργήματα, που προβλέπονται στο επικαιροποιημένο μνημόνιο, κάνοντας λόγο για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ το 2014, «αξιοποίηση» της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και «δημοσιονομική προσαρμογή». Ο ίδιος είπε ότι στόχος είναι να δημιουργηθούν πρωτογενή πλεονάσματα μεγαλύτερα από 5%, και παράλληλα η οικονομία να αναπτύσσεται με ρυθμούς υψηλότερους του 2%.

Παρεμβαίνοντας στη συζήτηση, ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος εκτίμησε ότι το μνημόνιο είναι σήμερα μη επαρκές, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Οι βαθύτατα αντιδραστικές παρεμβάσεις στα «κλειστά» επαγγέλματα, στις πρώην ΔΕΚΟ και τις επιχειρησιακές συμβάσεις, κατά την άποψή του, δεν είναι παρά επιμέρους μέτρα.

Οι βιομήχανοι απαιτούν «το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2012 - 2014 να γίνει ένα πραγματικά Εθνικό Μνημόνιο Αλλαγής, που θα εμπεριέχει το μνημόνιο των δανειστών μας και ταυτόχρονα θα το υπερβαίνει», καθώς μόνο σε αυτό το πλαίσιο «θα μπορούσε να διεκδικήσει η κυβέρνηση την ευρύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση εντός και εκτός Βουλής».

Οσοι αντιστέκονται στο μνημόνιο και τις βάρβαρες επιλογές του, χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως υπονομευτές. Σύμφωνα με τον Δ. Δασκαλόπουλο, «είναι η υπονόμευση του Μνημονίου που σπρώχνει καθημερινά την τόπο πιο κοντά στο βάραθρο της χρεοκοπίας και πιο μακριά από την ευρωπαϊκή του προοπτική, ακυρώνοντας τις θυσίες του λαού μας»! Εκτός από υπονομευτές, οι πολέμιοι του μνημονίου και της στρατηγικής που το επιβάλλει είναι και ανεύθυνοι, καθώς «μεταθέτουν τις ευθύνες τους συνθηματολογώντας ή διαδηλώνοντας».

Ο ίδιος επιτέθηκε για μία ακόμη φορά κατά του λαϊκού κινήματος, υποστηρίζοντας ότι «υπάρχουν βαθιά ριζωμένα συμφέροντα που αντιστέκονται στις αναγκαίες αλλαγές, που αρνούνται την πραγματικότητα». Κατά την άποψη του ΣΕΒ και του προέδρου του, «δεν είναι το Μνημόνιο, όπως προσπαθούν προσχηματικά να μας πείσουν, που μας οδηγεί στην επίσημη χρεοκοπία», δεδομένου ότι αυτό «μας έδωσε ένα σωσίβιο δανεικών, μια παράταση ζωής, αναβάλλοντας την επίσημη χρεοκοπία»!

Απευθυνόμενος στους «κοινωνικούς εταίρους» και τις ευθύνες τους απέναντι στη σημερινή συγκυρία, κάλεσε σε ταξική συναίνεση και υποστήριξε ότι «τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουμε (σ.σ. οι «κοινωνικοί εταίροι») να φανούμε κατώτεροι των περιστάσεων, αν παγιδευτούμε κι εμείς σε μάχες χαρακωμάτων, αναπαράγοντας στερεότυπα, αντιλήψεις και διεκδικήσεις μίας εποχής που έχει τελειώσει οριστικά».

Στο ίδιο πνεύμα, και αποκαλύπτοντας επί της ουσίας τους φόβους της αστικής τάξης για τη σταθερότητα του πολιτικού της συστήματος, μπροστά στην κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, είπε με νόημα: «Το διακύβευμα σήμερα, εδώ που φτάσαμε, είναι αν θα πτωχεύσουμε ή όχι. Αν θα παραμείνουμε στην προηγμένη οικογένεια των ευρωπαϊκών χωρών ή αν θα καταντήσουμε μια περιθωριακή χώρα των Βαλκανίων».