Λόγω του όγκου του υλικού, μυθοπλαστικού και κινηματογραφημένου αρχειακού, η ταινία θυμίζει χρονικό σε «τίτλους». Φαίνεται ότι φιλοδοξία του Σνάμπελ ήταν να αρέσει το φιλμ του σε όλους, φαίνεται ότι ο ίδιος διστάζει να πάρει ξεκάθαρη θέση στα πολιτικά διλήμματα και τα αντιμετωπίζει συνοπτικά, επιφανειακά και με απλουστευτική διάθεση . Ετσι «χάνονται» σημαντικά κομμάτια, όπως η ιστορία με τα παρατημένα παιδιά και οι ιστορίες των προγόνων της Μιράλ που περνούν γρήγορα και σχηματικά, χωρίς να προλαβαίνουν να αφήσουν αποτυπώματα. Η πρακτική του ισραηλινού κατοχικού στρατού, οι εποικισμοί, η κατάφωρη αδικία δεκαετιών σε βάρος των Παλαιστινίων στιγματίζεται έμμεσα και στη διάσταση της προοπτικής, καταγγέλλεται η μεροληπτική στάση της «διεθνούς κοινότητας». Η ταινία επιμένει σε ένα νηφάλιο, ανθρωπιστικό και πολιτικά ορθό πνεύμα, τόσο που καταντά σχεδόν α-πολίτικη κι ας φαίνεται ότι δίνει τον περισσότερο χώρο στην παλαιστινιακή πλευρά. Μάλλον από φόβο τυχόν σύγκρουσης, ο σκηνοθέτης, προσπαθεί να ισοφαρίσει την έλλειψη βαρύτητας στο πολιτικό κομμάτι, αντικαθιστώντας το με τις ανθρώπινες σχέσεις, κάτι που λόγω του τεράστιου σε όγκο υλικού, δεν είναι δυνατόν να αποδώσει με εμβάθυνση. Το οπτικό μέρος της ταινίας που γυρίστηκε στην Ιερουσαλήμ και στα περίχωρα, καταγράφει πολύ περισσότερα από όλο το υπόλοιπο φιλμ.

Το θέμα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον αλλά η έκτασή του προδιαθέτει για εποποιία ωρών. Η σκηνοθεσία δεν βρίσκεται στο ύψος του θέματος, είναι ρηχή και συχνά πέφτει σε κινήσεις μελό παρά την ενδιαφέρουσα, προσωπική γλώσσα του Σνάμπελ. Η κάμερα με μόνιμη θέση στον ώμο. Αλλοτε παρατηρεί, από απόσταση αναπνοής και περιγράφει κι άλλοτε, κυνηγά τους χαρακτήρες και τους ψυχογραφεί μέσα από κοντινά πλάνα. Μάλιστα κάπου, η κάμερα παίρνει ενεργό μέρος στη δράση σε ρόλο ισάξιου, έμψυχου συντελεστή... Παρά την ωραία, συχνά ποιητική φωτογραφία, η φόρμα είναι ασυνάρτητη και χωρίς φινέτσα, η αφήγηση μοιάζει συμπυκνωμένη, ελλειπτική και κερματισμένη και σε γενικές γραμμές η δραματουργία εμφανίζεται τετράγωνη και χοντροκομμένη, χωρίς καμπύλες ενώ οι χαρακτήρες εμφανίζονται και εξαφανίζονται άτσαλα και απροειδοποίητα. Ιδιαίτερα αρνητικό στοιχείο και η αγγλική - στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας - γλώσσα.

Μυθοπλασία βγαλμένη από την πραγματικότητα. Στιγμιαία σε αγγίζει αλλά σε διάρκεια, όσο πλησιάζει προς το τέλος, η αίσθηση της ολότητας είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ πιο χλιαρό απ' ό,τι περίμενε κανείς. Οι καλές προθέσεις δενφαίνεται να είναι πάντα αρκετές ...

Παίζουν: Χίαμ Αμπάς, Φρίντα Πίντο, Γουίλεμ Νταφόε, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Αλεξάντερ Σίντιγκ, Ρούμπα Μπλαλ κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία, Ινδία (2010)