Σε συνεργασία με τα αρμόδια υπουργεία, αλλά και με τη χορηγία της... Τράπεζας της Ελλάδας, οι μεγαλοβιομήχανοι θα έχουν σύντομα στα χέρια τους το «μεταμνημόνιο», όπως το ονόμασε χτες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, υπό τη μορφή μελέτης για τον «οδικό χάρτη για τη νέα ανάπτυξη» με ορίζοντα 10ετίας, που θα περιλαμβάνει ουσιαστικά τις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας πέρα από όσα ορίζει το διαβόητο Μνημόνιο. Παρουσιάζοντας χτες σε συνέντευξη Τύπου το αντικείμενο της μελέτης, που έχει ανατεθεί στον ξένο οίκο συμβούλων «McKinsey», ο Δ. Δασκαλόπουλος δεν παρέλειψε πρώτα απ' όλα:

• Να κινδυνολογήσει ξανά, σχετικά με την εφαρμογή των αντιδραστικών μέτρων, δηλώνοντας ότι «τα κόμματα δεν έχουν πει στο λαό την αλήθεια», ότι οι «αναγκαίες αλλαγές» νοθεύονται στην πράξη και υπονομεύονται πολιτικά και ηθικά και ότι «αν δεν τα καταφέρουμε, θα πεινάσουμε. Είναι λοιπόν η ύστατη ευκαιρία να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας για να βγει ο τόπος από το αδιέξοδο, αν θέλουμε να αποφύγουμε την ευθύνη της πτώχευσης και της διάλυσης».
• Να επισημάνει ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάποια συναίνεση από τα κόμματα, στους βασικούς στόχους, για να αποφύγουν οι πολίτες την σύγχυση και να τους εμπνεύσουν να κινηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση, ενώ το δεύτερο μνημόνιο θα πρέπει να αποτελέσει εφαλτήριο πολιτικής ομόνοιας.
• Να επιβραβεύσει τις απολύσεις στο δημόσιο, σημειώνοντας: «ο ιδιωτικός τομέας, που δε χρεοκόπησε όπως το δημόσιο, πληρώνει ήδη την κρίση με χιλιάδες λουκέτα και 200.000 ανθρώπους χωρίς δουλειά. Δεν μπορεί άλλο να σηκώσει ο ιδιωτικός τομέας το βάρος άχρηστων Οργανισμών, φορέων, υπηρεσιών του πελατειακού κράτους».

Φυσικά, οι μεγαλοεπιχειρηματίες μάλλον δεν κινδυνεύουν από την... πείνα, σε αντίθεση με τους εργαζομένους τους, πολύ περισσότερο εάν γίνουν πράξη οι αξιώσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Κι αυτές οι αξιώσεις, όπως φαίνεται, μετασχηματίζονται σε συγκεκριμένα μέτρα και πολιτικές, σε αγαστή συνεργασία με τον κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό. Ο μόνος αντίπαλος στα αντιλαϊκά σχέδια είναι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, που με τις μέχρι τώρα αντιδράσεις τους έχουν κατορθώσει και να «νοθεύσουν» και να «υπονομεύσουν» τα μέτρα.

Αναφερόμενος στην «ανάπτυξη» που οραματίζεται το μεγάλο κεφάλαιο, ο πρόεδρος του ΣΕΒ φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι σε καμία περίπτωση οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να την ταυτίσουν με δικαιώματα και απολαβές του παρελθόντος, αφού αυτά λογίζονται από τους μεγαλοβιομήχανους ως μέρος του αναπτυξιακού μοντέλου της μεταπολίτευσης, που «χρεοκόπησε οριστικά και αμετάκλητα και κάθε προσπάθεια αναπαλαίωσής του είναι μάταιη και επικίνδυνη». Ο ΣΕΒ διεκδικεί οριστική ρήξη με το προηγούμενο μοντέλο, (αποσιωπώντας ότι μέσα από αυτό γιγαντώθηκαν πολλές μεγάλες επιχειρήσεις), με την «προώθηση των, εδώ και πολλά χρόνια, αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, που θα αλλάξουν τις δομές, τους θεσμούς και τις πρακτικές στην οικονομία και στην κοινωνία».

Ο «οδικός χάρτης» για τη νέα ανάπτυξη αναμένεται να είναι έτοιμος και να παρουσιαστεί σε ένα μήνα. Σύμφωνα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της «McKinsey», χωρίζεται σε 4 ενότητες. Στην πρώτη αναλύονται οι αιτίες «αποτυχίας» του προηγούμενου οικονομικού μοντέλου και τα υφιστάμενα «εμπόδια». Στη δεύτερη, επιλέγονται και καθορίζονται οι κλάδοι που θα αποτελέσουν τους βασικούς αναπτυξιακούς πυλώνες έως το 2021: τουρισμός, λιανεμπόριο, ενέργεια, αγροτική παραγωγή και κάποιοι βιομηχανικοί. Στην τρίτη, καθορίζονται οι παρεμβάσεις ανά κλάδο. Στην τέταρτη και τελευταία, προσδιορίζεται η δυναμική υποκλάδων και οικονομικών περιοχών που θα μπορούσαν να αναπτύξουν διεθνώς ισχυρά πλεονεκτήματα, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους.

Για άλλη μια φορά χτες, αναδείχθηκε η εκβιαστική, ανελέητη και παραπλανητική φύση του μεγάλου κεφαλαίου, αφού επισημάνθηκε ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ για την «ανάπτυξη» που αξιώνουν δε χρειάζεται να τα βάλει το κράτος! Το μόνο που χρειάζεται να κάνει το κράτος, όπως ειπώθηκε, είναι να δεχτεί τις αξιώσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών!

Σε ερώτηση για τις «αλήθειες» που δε λένε τα κόμματα, ο Δ. Δασκαλόπουλος τις περιέγραψε ως εξής: η χώρα έχει πτωχεύσει ουσιαστικά εδώ και ένα χρόνο. Τυπικά το απέφυγε λόγω των δανεικών του Μνημονίου. Οι αλλαγές δεν γίνονται για να ικανοποιηθούν οι δανειστές, αλλά επειδή χρειάζονται. Η συζήτηση για αναδιάρθρωση είναι, αν όχι καταστροφική, ανεξέλεγκτη ως προς τις συνέπειες.