Από τα πρώτα δείγματα της επελαύνουσας τότε κρίσης (πριν από δυο χρόνια) το ΚΚΕ έκανε καθαρό ότι αυτό που ερχόταν δεν θα είναι κάτι πρόσκαιρο. Προσδιόρισε με ακρίβεια ότι πρόκειται για γενικευμένη καπιταλιστική κρίση με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για τον ανταγωνισμό μεταξύ καπιταλιστών σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και για τις επιπτώσεις στην εργατική τάξη. Κάλεσε εξαρχής την εργατική τάξη να προετοιμαστεί για να δώσει τη μάχη, έδειξε το δρόμο: με οργανωμένη λαϊκή συσπείρωση ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική τους εκπροσώπηση, με στόχους πάλης που δε θα στοχεύουν σε μερεμέτισμα του συστήματος, αλλά μέσα από τη ρήξη για την ίδια την ανατροπή του. Το ΚΚΕ στάθηκε όλο αυτό το διάστημα στην πρώτη γραμμή του αγώνα, με επιμονή οι δυνάμεις του προσπάθησαν να οργανώσουν την εργατική τάξη πριν απ' όλα μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί που εξελίσσεται η πραγματική ταξική αντιπαράθεση.

Η επιβεβαίωση της εκτίμησης του ΚΚΕ για το χαρακτήρα της κρίσης ήρθε πολύ γρήγορα και ήδη επιβεβαιώνεται και η εκτίμησή του για το πώς θα προσπαθήσουν οι κεφαλαιοκράτες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημά τους έτσι που από τη μια να έχουν τις μικρότερες επιπτώσεις οι ίδιοι, κι από την άλλη να εξασφαλιστεί ότι θα περάσουν σε μια νέα περίοδο ξέφρενης κερδοφορίας.

Αυτό βιώνει σήμερα η εργατική τάξη: Μία μετά την άλλη πολιτικές αποφάσεις που ενισχύουν το κεφάλαιο, παράλληλη ένταση της επίθεσης για αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων, ώστε η επόμενη μέρα να βρει ισχυρότερους τους καπιταλιστές - σε μειονεκτική θέση τους εργαζόμενους. Αυτή η επίθεση δεν έχει πρόσκαιρο χαρακτήρα. Αντίθετα, η επιμονή με την οποία αρθρογράφοι αναλύουν γιατί πρέπει να επέλθει επιτέλους «αποσοβιετοποίηση» δείχνει τι πραγματικά βλέπουν σαν πρόβλημα σε βάθος χρόνου: ό,τι κατάκτησε η εργατική τάξη με ματωμένους αγώνες, κάτω και από το βάρος της πίεσης που ασκούσε ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, πρέπει να αφαιρεθεί κι αυτή η νέα πραγματικότητα στις σχέσεις παραγωγής να είναι η βάση για την παραπέρα καπιταλιστική ανάπτυξη. Πρόκειται, πράγματι, για καπιταλιστική ανάπτυξη κι όχι για πισωγύρισμα όπως λαθεμένα λέγεται. Αυτή η εξήγηση είναι αναγκαία για να κατανοηθεί ότι η μάχη μπροστά δεν είναι μάχη οπισθοφυλακών, είναι πόλεμος για την ενίσχυση της κυριαρχίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής σε επίπεδο μεγαλύτερης βαρβαρότητας ως προς την επίπτωσή του στην εργατική τάξη. Σ' αυτήν τη μάχη οι καπιταλιστές ρίχνουν όλες τις δυνάμεις τους, γνωρίζοντας πως και κάποιοι απ' αυτούς θα χαθούν.

Σ' αυτό το πλαίσιο, αναδεικνύεται κρίσιμο ο αγώνας ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα να αποκτά όλο και περισσότερο χαρακτήρα πάλης για την ανατροπή της ίδιας της αιτίας που αναπαράγει και ενισχύει την εκμετάλλευση, πάλης, δηλαδή, για την ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Ενόψει της σημερινής πανελλαδικής απεργίας, το ΠΑΜΕ έχει ήδη τονίσει ότι η απεργία μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό σταθμό στην κατεύθυνση της οργανωμένης αντίστασης ενάντια στην επίθεση και τη στρατηγική της πλουτοκρατίας. Κάλεσε την εργατική τάξη να οργανώσει την αντίστασή της καταρχήν μέσα στους τόπους δουλειάς. Με συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ, για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, καταδίκη των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, πολύμορφη και πλατιά δράση, η οποία θα «φωτίζει» την αιτία και τη διέξοδο από τα προβλήματα, θα ενισχύει τη δράση και οργάνωση σε ταξική κατεύθυνση. Αυτή είναι η πάλη που φοβάται η εργοδοσία. Αυτός είναι ο αγώνας που τρέμει η κυβέρνηση. Αυτή η οργάνωση, με καθαρό και στέρεο μέτωπο ενάντια στη στρατηγική που υπηρετεί τα μονοπώλια, είναι που πρέπει να στεριώσει σε τόπους δουλειάς και εργατογειτονιές, να «βγει» σε δρόμους και πλατείες.

Κατά τ' άλλα, η φιλολογία περί τη «δημοκρατία» καλά κρατεί. Με τον Παπανδρέου να θυμίζει, μέσα από την συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ, ότι βαδίζει με βάση συγκεκριμένο σχέδιο και τις αμερικανικές υπηρεσίες να βεβαιώνουν ότι πράγματι υπάρχει σχέδιο «για τη δημοκρατία και ελευθερία στον 21ο αιώνα». Ενα σχέδιο που προετοιμάζει την κατάσταση ενόψει της μεγάλης ενδοϊμπεριαλιστικής μάχης, βλέπε Κίνα...

Μ' αυτά τα δεδομένα, αλίμονο στους εργάτες που θα τρέφουν αυταπάτη ότι αυτό που λείπει στους χώρους δουλειάς θα το βρουν στην «real democrasy». Αλίμονο στους εργάτες που ακόμα δεν κατανοούν ότι όπως η αστική τάξη έχει το κόμμα της (κι ας εμφανίζεται σαν διαφορετικούς πολιτικούς οργανισμούς κάθε φορά) έτσι και η εργατική τάξη έχει το δικό της κόμμα, ήδη και ιστορικά καταξιωμένο, ένα κόμμα που ξεχωρίζει όχι γιατί γενικά διακηρύσσει το δίκιο, αλλά επιστημονικά αποδεικνύει ότι οι εργάτες μπορούν να έχουν ένα φωτεινό μέλλον μόνο όταν φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, όταν αντικατασταθούν από τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής στις οποίες δεν χωρά εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.