Πόσα και πόσα δεν έχουν γραφεί και ειπωθεί για τους «αυτοδημιούργητους» καπιταλιστές; Ε, απ' το έμπα της κρίσης και μετά, ένα μόνο ακούγεται και γράφεται: Να δώσει το κράτος χρήμα στις επιχειρήσεις για να τα βγάλουν πέρα. Και για να δώσει το κράτος χρήμα στις επιχειρήσεις, πρέπει να κόψει από τις δικές του δαπάνες, δηλαδή από τις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι σ' αυτούς που γεμίζουν τα ταμεία του. Κι αυτοί είναι μόνο ή κατά κύριο λόγο ο εργαζόμενος λαός.

Ο αυτοδημιούργητος καπιταλισμός ήταν και παραμένει ένα καλό παραμύθι, αλλά πάντα παραμύθι.

Η δημιουργικότητα των καπιταλιστών αρχίζει και σταματά στην επινοητικότητα μεθόδων εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Οπως συμβαίνει αυτήν την περίοδο στα ξενοδοχεία. Που είναι υπερπλήρη, αλλά με απλήρωτους τους εργαζόμενους σ' αυτά.

Οπως συμβαίνει στα μεγάλα τεχνικά έργα, όπου οι εργάτες δουλεύουν με όρους σύγχρονου σκλάβου, αλλά οι εταιρείες σταματούν τα έργα μόλις δεν τους δοθεί ένα μέρος της προκαταβολής από το κράτος.

Η καπιταλιστική κρίση έχει φέρει στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις του συστήματος, αλλά και αποκάλυψε το πεπερασμένο του.

Οι καπιταλιστές δεν μπορούν να είναι παράγοντας ανάπτυξης πια.

Το σύστημά τους έχει φάει τα ψωμιά του. Τώρα τρώει και τις σάρκες του. Απειλώντας να παρασύρει στον τάφο του ό,τι δημιουργικό υπάρχει τριγύρω.

Το «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» είναι και πάλι η απάντηση.

Προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στην εργατική τάξη όσοι προσπαθούν να υποκαταστήσουν την άμεση ταξική αντιπαράθεση, είτε με κοκορομαχίες του τύπου κράξιμο στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είτε με προβολή των αρετών της αστικής δημοκρατίας ως φάρμακο για έξοδο από την κρίση.

Το πρόβλημα ήταν και είναι οικονομικό.

Η λύση του ήταν και είναι πολιτική.

Το οικονομικό πρόβλημα βρίσκεται στην κατοχή των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στα χέρια μιας χούφτας εκμεταλλευτών.

Η πολιτική λύση βρίσκεται στη συνείδηση ότι οι παραγωγοί του πλούτου πρέπει όλο και πιο έντονα να εγκαταλείπουν τους δυνάστες τους, να συσπειρωθούν στο δικό τους κόμμα, το ΚΚΕ, να διεκδικήσουν όλη την εξουσία για τον εαυτό τους.

Αυτό είναι από δω και πέρα το διαρκές διακύβευμα.

Αλίμονο σ' όποιον παλεύει να αλλάξει τη ζωή του ελπίζοντας πως θα δει άσπρη μέρα χωρίς να σπάσει αυγά, στο προκείμενο, χωρίς να εγκαταλείψει πολλές από τις μέχρι τώρα αυταπάτες, όπως ότι «στη δημοκρατία είμαστε όλοι ίσοι αφεντικά και εργάτες», ή, ότι «μαζί αφεντικά και εργάτες θα βγουν από την κρίση». Η έξοδος από την κρίση με ενισχυμένους τους καπιταλιστές σημαίνει ακόμα περισσότερα δεινά για την εργατική τάξη. Η ενίσχυση της αστικής δημοκρατίας σημαίνει ακόμα πιο ισχυρή εδραίωση της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Τα όρια της δημοκρατίας τους δε φαίνονται μόνον όταν πέφτει βαρύς ο πέλεκυς, αλλά κύρια όταν διαμορφώνονται οι συνθήκες που θα επιτρέψουν ή θα απαγορεύσουν στον περίφημο «πολίτη» να έχει άποψη - θέση για κάθε θέμα.

Ετσι, ενώ με αφορμή την καπιταλιστική κρίση βομβαρδίζεται με τρόμο από δεκάδες εφημερίδες και κανάλια, δεν περισσεύει μονόστηλο για την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ με τις εκτιμήσεις για την απεργία και τα επόμενα βήματα.

Σωστά κάνουν οι αστοί και εξαφανίζουν το ΠΑΜΕ.

Σωστά κάνουν και οι εργάτες, που όλο και πιο πυκνά γυρνάνε την πλάτη στην αστική ενημέρωση και παίρνουν τα μέτρα τους, ώστε ο εργατικός Τύπος να είναι η κύρια πηγή πληροφόρησής τους. Οπως χτες, που, με αφορμή την αντιπαράθεση πρακτορείων και εφημεριδοπωλών στη διανομή Τύπου, οι κομμουνιστές της Αθήνας διακίνησαν τον «Ριζοσπάστη» χέρι χέρι, έτσι που να φτάσει παντού στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές.