«Αν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ ενδιαφέρονται για τα λεφτά τους, πρέπει και αυτοί να αλλάξουν ρότα. Να πουν "όχι" σε αυτή την πολιτική (...) να υποχρεώσουν την κυβέρνηση να εφαρμόσει ένα βιώσιμο πλάνο ανάπτυξης με πραγματικό άνοιγμα αγορών, διαδικασίες-εξπρές σε επενδύσεις στην κατοικία και την ενέργεια, ενθάρρυνση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και μείωση των δημοσίων δαπανών μέσω ενός γενναίου προγράμματος εφεδρείας που θα απελευθερώνει πόρους στο παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Ακόμη και οι ιδιωτικοποιήσεις, που αποτελούν βασικό εργαλείο οικονομικής ανάπτυξης, έτσι όπως επιβάλλονται να εφαρμοσθούν από την Τρόικα, θα έχουν μηδαμινό εισπρακτικό αποτέλεσμα και δεν θα προσφέρουν καμία αναπτυξιακή δυναμική. Η ισοπέδωση εισηγμένων και μη επιχειρήσεων δεν συνιστά μηχανισμό ανάκαμψης, αλλά μπίζνες για λίγους» (από το κύριο άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Από εκπροσώπους της κυβέρνησης και του κεφαλαίου (...) και από παράγοντες της Ευρωζώνης, της ΕΕ και της πλουτοκρατίας, εξελίσσεται ένα πογκρόμ εκβιασμών σε βάρος του λαού, προκειμένου να σκύψει το κεφάλι και να δεχθεί τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα εντός και εκτός του "Μεσοπρόθεσμου" (...) Ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές και τον κομματικό ανταγωνισμό, τον αποπροσανατολισμό σιγοντάρουν τόσο η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., όσο και οι δυνάμεις εκείνες που ανάγουν το χρέος σε κύριο ζήτημα, επιδιώκοντας να καναλιζάρουν τις διεκδικήσεις στο ένα ή το άλλο μέτρο διαχείρισης του χρέους (...) Το λαό θέλουν (...) να τον κάνουν να αγωνιά και να πασχίζει για τη σωτηρία των μονοπωλίων, να θυσιάζει το μισθό του, την ασφάλισή του, την ίδια του τη ζωή για την ανάκαμψη του κεφαλαίου (...) Η οικονομική κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού (...) δεν την προκάλεσε ο λαός και γι' αυτό πρέπει να αρνηθεί να την πληρώσει. Να τινάξει από πάνω του τους εκβιασμούς, να απαντήσει ότι δε χρωστάει, του χρωστούν. Η αξιοπρέπεια του λαού, σήμερα, συνδέεται (...) με την αποφασιστική πάλη ενάντια στη στρατηγική που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για την ανατροπή της εξουσίας τους (...) Τώρα, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, ο λαός να οργανώσει την πάλη του. Να πυκνώσει τις γραμμές των ταξικών σωματείων, να διαδηλώσει στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, να ανοίξει με την πάλη του το δρόμο για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).