Ενα πολύ δυνατό ιστορικό θέμα. Ο βίαιος χωρισμός παιδιών από τους γονείς τους και η μαζική απέλαση αυτών των παιδιών, αποκλειστικά από την εργατική τάξη, προς άλλους τόπους, εν προκειμένω εντός των ορίων της Αυτοκρατορίας, στη μακρινή Αυστραλία, όπου φαίνεται είχε ανάγκη από εργατικά χέρια, έστω και παιδικά, για σκληρή ΑΠΛΗΡΩΤΗ εργασία! Παρεμφερή εγκλήματα βίαιου χωρισμού παιδιών και γονιών (και μόνο από φτωχά λαϊκά στρώματα) διαπράχθηκαν, νομίμως, (sic), σε ευρωπαϊκές χώρες, κάστρα της αστικής δημοκρατίας, όπως η Σουηδία, με τους νόμους της σοσιαλδημοκρατίας περί καταναγκαστικής στείρωσης, για παράδειγμα. Το εκπληκτικά δυνατό και πολύπλευρα επίκαιρο θέμα έπεσε στα χέρια μιας φοβικής σκηνοθεσίας, που αποποιείται ευθύνες άλλες πέραν της «αντικειμενικής» παράθεσης των ιστορικών γεγονότων - κι αυτά, συνοδευόμενα από «πολιτικώς ορθά» μισόλογα και σχόλια. Δηλαδή η ταινία ανάγεται σε δακρύβρεχτο, αστυνομικής χροιάς, θέμα και θάβεται υπό το βάρος της «συμφιλίωσης» με το παρελθόν, όποιο κι αν είναι αυτό! «Θάβοντας» το θέμα, θάβονται και οι όποιες δυνατότητες απογείωσης της αφηγηματικής έκφρασης και μένει μόνο το θλιβερά άχρωμο και υποτονικό κατασκεύασμα που έχουμε μπροστά μας.Ενα βράδυ του 1986 στο Νότινχαμ της Αγγλίας, η κοινωνική λειτουργός Μάργκαρετ Χάμφρεϊς δέχεται την επίσκεψη μιας απελπισμένης γυναίκας που της ζητά να βρει μόνο «ποια είναι». Η γυναίκα λέει πως ήταν 4 χρονών όταν την έβαλαν σε ένα πλοίο μαζί με πολλά άλλα παιδιά για την Αυστραλία όπου πέρασε τα παιδικά της χρόνια σε ένα ορφανοτροφείο. Η Μάργκαρετ δεν ξέρει αν θα πρέπει να την πιστέψει, μέχρις ότου βρίσκεται μπροστά σε μια άλλη ίδια ιστορία. Ταξιδεύει στην Αυστραλία και ανακαλύπτει ότι οι ιστορίες πολλαπλασιάζονται, γίνονται δεκάδες, εκατοντάδες και χιλιάδες. Ανακαλύπτει ότι όντως πραγματοποιήθηκαν μαζικές απελάσεις ανηλίκων. Παιδιών εκτός γάμου ή άπορων οικογενειών, στα οποία ειπώθηκε ότι οι γονείς τους πέθαναν ενώ η κυβέρνησή τους τους υποσχόταν ήλιο και πορτοκάλια στην Αυστραλία. Αντί γι' αυτό, η παιδική ζωή τους ξοδεύτηκε στην καταναγκαστική εργασία και πνίγηκε στα τραύματα και τα αγεφύρωτα συναισθηματικά κενά.
Ο Τζιμ Λόουτς - γιος του Κεν Λόουτς - στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, μετά από πλήθος τηλεοπτικών σειρών, δεν αποδεικνύεται σε θέση να ξεχωρίσει τη διακριτικότητα από την ανωνυμία και την απουσία προσωπικού στίγματος. Ακουμπώντας στη σίγουρη δύναμη του θέματος, στη δακρύβρεχτη ερμηνεία της Εμιλι Γουότσον και στην μεμψίμοιρη φωτογραφία, η ταινία είναι μια φθαρμένη εικόνα αυτού που θα μπορούσε να είναι... Μια ταινία στατική για μια ιστορία ακινητοποιημένη από την έλλειψη θέλησης να φέρει τα πάνω - κάτω. Το σενάριο της ταινίας είναι γραμμένο από την Σκωτσέζα Rona Munro, σεναριογράφο του «Ladybird Ladybird», ενός από τα καλύτερα φιλμ του Κεν Λόουτς για την ιστορία μιας γυναίκας που της παίρνουν τα παιδιά. Το θέμα συγγενές, αλλά εδώ πολλαπλάσιο, σε 130.000 και βάλε μετριούνται τα παιδιά - θύματα των απελάσεων, για το καλό τους βέβαια!
Παίζουν: Εμιλι Γουότσον, Χιούγκο Γουίβινγκ, Ντέιβιντ Γουένχαμ, Τάρα Μορίς κ.ά.
Παραγωγή: Μεγ. Βρετανία, Αυστραλία (2010).
Feeds
Αναπολώντας τις χαμένες διακοπές ... 
