Διεκδικώντας την κατοχύρωση της θεσμικής τιμής του ροδάκινου και την προάσπιση του εισοδήματός τους οι ροδακινοπαραγωγοί του νομού Πέλλας, αλλά και του νομού Ημαθίας, πραγματοποίησαν χτες το μεσημέρι ένα μαχητικό συλλαλητήριο στα Γιαννιτσά. Μέχρι αργά χτες το βράδυ οι διαδηλωτές παρέμεναν στην είσοδο της πόλης και κατά χρονικά διαστήματα απέκλειαν την Εθνική οδό Θεσσαλονίκης - Εδεσσας. Εκατοντάδες αγροτικά αυτοκίνητα και τα τρακτέρ, στα οποία κυμάτιζαν μαύρες σημαίες, είχαν παραταχθεί κατά μήκος της Εθνικής οδού και ο αριθμός τους από την ώρα που άρχισε η κινητοποίηση, όλο και μεγάλωνε.

Οι διαδηλωτές αγρότες, με τα συνθήματά τους, καταδίκασαν την κυβερνητική πολιτική που τους οδηγεί στην εξόντωση, ενώ επίσης κατήγγειλαν τους βιομήχανους και τους εμπόρους που αγοράζουν το προϊόν τους σε εξευτελιστική τιμή. Πληρώνουν δηλαδή, τους παραγωγούς με 50 δραχμές το κιλό, όταν το κόστος παραγωγής υπολογίζεται στις 48 δραχμές. Λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι κι αφού έγινε η συγκέντρωση, πολλοί διαδηλωτές - αγρότες με τα τρακτέρ τους σχημάτισαν κομβόι και πήγαν στα χωριά να ξεσηκώσουν, όπως έλεγαν, όσο περισσότερο κόσμο μπορούσαν. Πράγματι, στο «μπλόκο» των Γιαννιτσών ώρα με την ώρα η αγωνιστική παρουσία των αγροτών αυξανόταν και γινόταν πιο δυναμική. Σε γενική συνέλευση που πραγματοποίησαν στο χώρο της συγκέντρωσης οι ροδακινοπαραγωγοί αποφάσισαν να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την αγωνιστική παρουσία τους σήμερα και να εντείνουν τις κινητοποιήσεις τους μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.

«Αναγκαζόμαστε στα περισσότερα χωριά να παίρνουμε δανεικά για ψωμί, έχουμε γυρίσει στη σκοτεινή δεκαετία του '50. Απέναντί μας έχουμε ένα σάπιο, διεφθαρμένο σύστημα», τόνισε στη διάρκεια της ομιλίας του προς τους συγκεντρωμένους ο Στ. Βιτάλης, πρόεδρος του Συνδικάτου Αγροτών - Παραγωγών Βιομηχανικού Ροδάκινου Πέλλας - Ημαθίας. «Μας πετάνε το πενηντάρικο σαν να είμαστε σκουπίδια, χωρίς να ντρέπονται, χωρίς συναίσθηση ότι έχουμε οικογένειες και ότι θέλουμε να τις ζήσουμε», δήλωσε αγανακτισμένος ο Στ. Βιτάλης.

Ο ίδιος ανέφερε ακόμα ότι η Επιτροπή Αγώνα τις τελευταίες μέρες ενημέρωσε τον κόσμο, στάθηκε δίπλα του, πήγε χωριό - χωριό και πρόσθεσε: «Φτάσαμε στην ουσία και στη ρίζα του προβλήματος για το τι φταίει, αλλά για να δεχτούν τα αιτήματά μας χρειάζεται η δική μας κινητοποίηση. Το μήνυμα που στέλνουμε στον υπουργό είναι ότι με πενηντάρικο ο κόσμος δεν πάει σπίτι του, γιατί έτσι μας πάει στην καταστροφή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αν περάσει ο στόχος τους με τις πενήντα δραχμές φέτος και δεν αναπτύξουμε ένα μαχητικό αγροτικό κίνημα, του χρόνου θα μας δώσουν 30 δραχμές. Εχουνε βάλει μπρος "τη μηχανή του κιμά και μας αλέθουνε"».

Παρών στη συγκέντρωση είναι και ο αγροτιστής Ανέστης Πουρσανίδης από τα χωριά της Σκύδρας που μας εξηγεί τους λόγους, οι οποίοι αναγκάζουν τους ροδακινοπαραγωγούς να βγουν στους δρόμους:

«Η κυβέρνηση έχει καταργήσει την ελάχιστη τιμή ασφαλείας και παράλληλα βγάζει αποφάσεις όχι για την ενίσχυση των παραγωγών αλλά των μεταποιητών. Οι παραγωγοί απλά για να πάρουν την επιδότηση θα πρέπει να παρουσιάζουν τα τιμολόγια πώλησης των προϊόντων τους στους μεταποιητές. Φυσικά, οι μεταποιητές θα αναγράφουν όχι την πραγματική τιμή που κατέβαλαν στον παραγωγό, αλλά την τιμή που θέλουν αυτοί. Ετσι, οι παραγωγοί δε θα πληρώνονται με την τιμή των 96 δρχ. που ίσχυε φέτος για το συμπύρηνο ροδάκινο, αλλά το πολύ - πολύ να παίρνουν 50 δραχμές, όταν το κόστος είναι επίσης γύρω στις πενήντα δραχμές. Κι ενώ χρόνο με το χρόνο τα καλλιεργητικά έξοδα αυξάνουν, η τιμή του ροδάκινου πέφτει».

Ο Αν. Πουρσανίδης τονίζει ακόμα: «Η οικονομική κατάσταση των ροδακινοπαραγωγών στους δύο νομούς είναι δραματική, αφού χιλιάδες είμαστε αυτοί που έχουμε μονοκαλλιέργεια. Με το ποσά που παίρνουμε τώρα για το ροδάκινο με δυσκολία καλύπτουμε τα έξοδά τους, αλλά δε μας μένει τίποτα για να ζήσουμε τις οικογένειές μας. Ως και το ψωμί αναγκαζόμαστε να το παίρνουμε επί πιστώσει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες οδηγείται μια δυναμική καλλιέργεια στον αφανισμό. Μια καλλιέργεια που δίνει δουλιά σ' όλα τα μέλη της οικογένειας, καθώς και σε χιλιάδες άλλους εργάτες γης».

Ενας άλλος ροδακινοπαραγωγός από την Αραβησσό Πέλλας, ο Λ.Σαββόπουλος, συμπληρώνει:

«Βρισκόμαστε σε απόγνωση γιατί με το ροδάκινο "δε βγαίνουμε", αλλά δεν υπάρχει και κάτι άλλο που να το αντικαταστήσουμε. Τι καλλιέργεια μπορούμε να βάλουμε; Βαμβάκια και καλαμπόκια; Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Στάρια, ακόμη πιο άσχημα είναι τα πράγματα. Τεύτλα, δεν ξέρουμε τι τιμές θα πάρουμε. Μόνο για τα ροδάκινα πιστεύαμε ότι θα εξασφαλίζαμε κάποιο εισόδημα. Και σήμερα λέμε, αλίμονο σ' αυτόν που ασχολείται μόνο με το ροδάκινο. Αυτός πεθαίνει, τελείωσε. Μέχρι τώρα για τα ροδάκινα που παρέδωσα μού έδωσαν 14 δραχμές προκαταβολή. Με αυτά τι να κάνω; Λιπάσματα, φάρμακα να ξοφλήσω; Πέρα ότι συνεχώς ανεβαίνουν οι τόκοι για τα δάνεια που πήραμε και αφού δεν μπορούμε να ξοφλήσουμε μπαίνουν και πανωτόκια».

Οπως τονίζει ο Ανανίας Κερεμίδης, πρόεδρος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας Αγροτικού Συλλόγου Ανθεμίων, ο κόσμος νιώθει προδομένος από παλιότερες κινητοποιήσεις που γίνονταν από τους αγροτοπατέρες:

«Δεν είναι μόνο το ροδάκινο, λέει, υπάρχει πρόβλημα και με το μήλο που είναι αδιάθετο και πετιέται, όπως πρόβλημα υπάρχει και με το ακτινίδιο. Ο κόσμος νιώθει ανασφάλεια, δεν ξέρει τι καλλιέργεια να βάλει και από αυτή την άποψη δεν αποτελεί λύση το ξεπάτωμα του ροδάκινου. Εγώ παραδίδω το προϊόν μου στο συνεταιρισμό Επισκοπής, που θεωρείται πανελλαδικά ένας από τους καλύτερους συνεταιρισμούς. Σε τζίρο 2.700.000 δραχμών πήρα 1.500.000 δραχμές και το υπόλοιπο ήταν κρατήσεις για ΕΛΓΑ κλπ. Το ροδάκινο πληρώνεται γύρω στις 50-60 δραχμές μεικτά, ενώ ένα τελάρο με το πλαστικό συσκευασίας μας το χρεώνουνε 150 δρχ! Είναι σαν να αξίζει το χαρτόνι του πακέτου με τσιγάρα όσο και το περιεχόμενό του, δηλαδή τα τσιγάρα.

Με σειρά του, ένας νέος αγρότης ο Γιώργος Μωυσιάδης, μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας του παραπάνω Αγροτικού Συλλόγου σημειώνει:

«Τα κίνητρα που δόθηκαν για τους νέους αγρότες είναι προσωρινά, η ελληνική γεωργία όμως θέλει προγραμματισμό, για να μπορέσουμε να μείνουμε στα χωριά. Ηδη έχουμε κύμα φυγής προς τις πόλεις, αφού δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα».