Νεανικό, εργατικό, γνήσιο λαϊκό κι αγωνιστικό ήταν το τριήμερο των εκδηλώσεων του 37ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», που ολοκληρώθηκε χτες το βράδυ, στο πάρκο «Αντ. Τρίτση» στο Ιλιον, με τη μεγάλη συγκέντρωση, όπου μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και χαιρέτισε ο Θοδωρής Χιώνης, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ.

Το φετινό Φεστιβάλ αποτέλεσε ένα φάρο, ένα «λαμπερό αντάμωμα» μέσα στο σκοτάδι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης που έχουν βυθιστεί οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι λαϊκές οικογένειες. Αυτό έδειξε και η προσέλευση χιλιάδων ανθρώπων όλων των ηλικιών και η δίψα τους να έρθουν σε επαφή με την πολιτική και πολιτιστική πρόταση του ΚΚΕ. Η σοσιαλιστική προοπτική, η προοπτική οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός να ζουν χωρίς τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να παράγουν για τους ίδιους και την κοινωνία, έδεσε μοναδικά με το περιεχόμενο και τη μορφή αυτής της λαϊκής γιορτής. Εδεσε μοναδικά με τη λαϊκή παράδοση, την ερασιτεχνική δημιουργία, τον πρωτοπόρο πολιτισμό. Η μεγάλη αλήθεια που περικλείεται στο σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» αντήχησε για τρεις μέρες σε κάθε γωνιά του Φεστιβάλ.

Σε κάθε δραστηριότητα αποτυπώθηκαν η επιστημονική εξέλιξη της κοινωνίας και της ιστορίας, οι θρυλικοί αγώνες των λαών που κινούν την ιστορία προς τα μπροστά. Χιλιάδες ζευγάρια μάτια, κυρίως νέων ανθρώπων, στάθηκαν μπροστά στην έκθεση Ιστορίας του ΚΚΕ. Ενα μάθημα που ποτέ δεν άκουσαν σε κανένα θρανίο ή αμφιθέατρο. Οι συζητήσεις ξεπηδούσαν μέσα από τις αγωνίες των λαϊκών ανθρώπων: Για το εργατικό κίνημα και τα εμπόδια που χρειάζεται να ξεπεραστούν για να γράψει τη δική του ιστορία. Για τις προοπτικές της ταξικής πάλης 20 χρόνια μετά τη νίκη της αντεπανάστασης. Για το ποδόσφαιρο - επιχείρηση και τα δεινά που το συνοδεύουν. Για τη μόρφωση, ενάντια στη ναρκω-κουλτούρα, στην υποταγή που γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί με κάθε μέσο. Ηταν η δίψα του κόσμου να μάθει, να εξοπλιστεί, να ενημερωθεί από μια φωνή που ξέρει ότι του λέει πάντα την αλήθεια, που αποτυπώθηκε έντονα στις συζητήσεις. Μα και η λαϊκή απαίτηση να σπάσει αυτή η χυδαία ομοβροντία της φωνής της πλουτοκρατίας που λέει ότι η μόνη «σωτηρία της χώρας» είναι η καταδίκη του λαού στην εξαθλίωση, η υποταγή του στα καπιταλιστικά συμφέροντα.

Ταυτόχρονα, το πολιτιστικό περιεχόμενο του Φεστιβάλ καταδείκνυε πως η τέχνη οφείλει να «απλώνει το χέρι της» στους εργάτες και τα παιδιά τους, στο λαϊκό άνθρωπο που τον θέλουν βυθισμένο στο σκοτάδι, στα τηλεοπτικά σκουπίδια και στην υποκουλτούρα. Τα μουσικά αφιερώματα, με έργα εμπνευσμένα από το μόχθο και το αίμα του λαού μας, έδειξαν το δρόμο του μέλλοντος: «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε». «Και στον ίδρο το δικό γίνε συ τ' αφεντικό», το μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στον Κ. Βάρναλη. «Το μέλλον δε θα 'ρθει μοναχό του». Τραγούδια που φτιάχτηκαν από το λαό και τραγουδήθηκαν με συγκίνηση από τους χιλιάδες επισκέπτες. Τα θεατρικά, τα καλλιτεχνικά εργαστήρια, οι συναυλίες και τα λαϊκά γλέντια «γέμισαν» τη διψασμένη για πολιτισμό «ψυχή» χιλιάδων λαϊκών ανθρώπων που αντιστέκονται, οργανώνονται και σύντομα θα αντεπιτεθούν για τη δική τους κοινωνία, για τις δικές τους ανάγκες, για το σοσιαλισμό.