Το 49ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» έγραψε τη δική του ιστορία. Η κόκκινη, φωτεινή πολιτεία που στήθηκε στη Δυτική Αττική εξέπεμψε «λάμψη», αγωνιστική αισιοδοξία, γνήσια ταξική αλληλεγγύη, ελπίδα και διέξοδο δείχνοντας τον δρόμο έξω από τα «σκοτάδια» της εγκληματικής πολιτικής, με το βλέμμα στο μέλλον, στη ζωή που θέλουμε, γεμάτη γνώση, αγώνα, διεκδίκηση και εμπειρίες ουσίας, που εξυψώνουν.

Μια μικρογραφία του κόσμου που θέλουμε, μια ολόκληρη πολιτεία, φτιαγμένη με μεράκι και φροντίδα από εθελοντές αγωνιστές με δημιουργικότητα και με σχέδιο, μακριά από χορηγούς και επιχειρηματικά συμφέροντα, με μια απίστευτη ικανότητα να ανανεώνεται συνεχώς, να αναδεικνύει και νέα πράγματα σε όλες τις μορφές της Τέχνης. Δείχνοντας τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο συνδυάζει τον πολιτιστικό και πολιτικό του χαρακτήρα, με το κεντρικό σύνθημά του «Για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη» να παίρνει σάρκα και οστά. Μέσα από την αποκάλυψη και καταγγελία της πολιτικής του αστικού κράτους που πνίγει, καίει, ξεριζώνει δικαιώματα, μέσα από την ανάδειξη της Τέχνης που εξυψώνει, μέσα από τον δρόμο της αλληλεγγύης και διεκδίκησης για όλα τα θύματα της εγκληματικής πολιτικής, προς μια άλλη κοινωνία, τον σοσιαλισμό, μαζί με το ΚΚΕ.

Κάθε γωνιά του Φεστιβάλ, κάθε του περίπτερο, κάθε του σκηνή, κάθε λειτουργικό του στοιχείο από τα ενημερωτικά τραπεζάκια, σε θεματικές που αγγίζουν όλες τις πλευρές της ζωής του λαού και της νεολαίας, έστελνε το μήνυμα της διεξόδου, πρόβαλλε την πρόταση των κομμουνιστών στις χιλιάδες λαού και νεολαίας που πέρασαν και φέτος τις πύλες του.

Σε αυτό το ξεχωριστό τριήμερο περίοπτη θέση είχε ο χώρος της «Λαϊκής Συσπείρωσης», στο κέντρο του Φεστιβάλ, που έγινε σημείο αναφοράς για κάθε επισκέπτη.

Χιλιάδες ήταν επίσης οι επισκέπτες της κεντρικής έκθεσης που φέτος ήταν αφιερωμένη στα 50χρονα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Τεράστια ήταν η συμμετοχή και σε όλες τις συζητήσεις και αφιερώματα που είχαν οργανωθεί στον χώρο και τις σκηνές του Φεστιβάλ. Από αυτή για τη μάχη των επερχόμενων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών με τους υποψηφίους της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Νίκο Σοφιανό και Γιάννη Πρωτούλη, τις συζητήσεις στα στέκια και τους χώρους, τη Διεθνούπολη, με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική πολιτική συγκέντρωση του Σαββάτου με την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Και τις 3 μέρες το Φεστιβάλ ήταν μια απέραντη πολύβουη κυψέλη, όπου νέοι, εργαζόμενοι, γυναίκες συζητούσαν, ενημερώνονταν, αντάλλασσαν γνώμες, για τις μάχες που δόθηκαν όπως η πετυχημένη πανελλαδική απεργία της προηγούμενης Πέμπτης, η μάχη των τοπικών εκλογών που έρχεται...

Στα ξεχωριστά αφιερώματα περιλαμβάνεται αυτό στον αντιφασίστα μουσικό και αγωνιστή Παύλο Φύσσα, στα 10 χρόνια από τη δολοφονία του από την εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή, όπου ιδιαίτερα μοναδική και συγκινητική στιγμή ήταν όταν η μητέρα του Μάγδα, από τη Μαθητική Σκηνή, την Παρασκευή, ευχαρίστησε την ΚΝΕ και τα νέα παιδιά για τη συμπαράσταση στον πόνο της αλλά προπάντων γιατί συνεχίζουν τον δύσκολο αγώνα που έχουν μπροστά τους.

Ξεχώρισε το αφιέρωμα στους «ποιητές των δρόμων», που καθόρισαν την ελληνική ροκ σκηνή, τους Παύλο Σιδηρόπουλο, Νικόλα Ασιμο και Κατερίνα Γώγου. Στη Φοιτητική Σκηνή που το φιλοξένησε βρέθηκαν κυριολεκτικά «αι γενεαί πάσαι» και σιγοτραγούδησαν μαζί με μια πλειάδα καλλιτεχνών που τα έδωσαν όλα. Ηταν εκεί, δίπλα δίπλα, από 60άρηδες έως 17άρηδες που γνώρισαν και γνωρίζουν το έργο αυτών των σημαντικών ανθρώπων πολύ μετά.

Αξέχαστα θα μείνουν όμως και τα αφιερώματα της Κεντρικής Σκηνής τις τρεις μέρες, στο αντιδικτατορικό τραγούδι την πρώτη μέρα, στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που «έφυγε» από κοντά μας πριν από 4 χρόνια, αλλά και στον σπουδαίο στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου, όλα τους πλαισιωμένα με εξαιρετικούς ερμηνευτές και μουσικούς.

Δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και πρόσφεραν ανεπανάληπτες στιγμές στις χιλιάδες και χιλιάδες επισκεπτών. Είναι αμέτρητες οι μοναδικές στιγμές που κρατάει ο καθένας στο νου του από αυτές τις τρεις μέρες. Ηταν απίστευτη η αίσθηση των τεσσάρων μεγάλων Σκηνών που ήταν ταυτόχρονα γεμάτες από μια λαοθάλασσα η καθεμία και την ίδια ώρα κόσμος περιδιάβαινε και στους υπόλοιπους χώρους του Φεστιβάλ.

Αυτό ήταν πάντα, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο πολιτικό - πολιτιστικό γεγονός στη χώρα μας. Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή», που έχει ένα απίστευτο πείσμα να ανανεώνεται συνεχώς. Που τώρα βαδίζει στα 50 του χρόνια και διατηρεί και επαυξάνει διαρκώς τη νιότη, τη ζωντάνια, τη φρεσκάδα, την ομορφιά του. Μπορεί οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ να «θάφτηκαν» από τα ΜΜΕ του συστήματος, όμως οι χιλιάδες νέοι που βρίσκονταν εκεί θα κουβαλούν μαζί τους και θα διαδώσουν τα ανατρεπτικά αισιόδοξα μηνύματα και τις ξεχωριστές εμπειρίες...