«Ευχαριστώ πολύ όλους σας... Δεν το περίμενα... Ευχαριστώ πολύ την ΚΝΕ. Ευχαριστώ τον Νίκο Σοφιανό που κάναμε τις πρώτες κουβέντες, τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη που είναι η ψυχή αυτής της βραδιάς.

Συνηθίζω να λέω ότι ένας βασικός λόγος που αγαπάμε τα τραγούδια είναι γιατί μας περιγράφουν όμορφους. Τα τραγούδια που αγαπάμε μιλάνε για την καλή εκδοχή του ανθρώπου, αυτή που πρέπει να κοιτάμε σε μια εποχή που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε άνθρωποι χαμηλών προσδοκιών...

Χωράμε όλοι. Δεν χωράνε η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, ο φασισμός και η φτώχεια, η οποία απλώνεται σε πάρα πολλά στρώματα της κοινωνίας

Τα τραγούδια είναι μια καλή ευκαιρία να μαζευόμαστε, πόσο μάλλον σε ένα Φεστιβάλ που έχει δείξει ένα αδιανόητο πείσμα τόσα χρόνια, να μαζευόμαστε και να κοιτάμε προς την καλή εκδοχή του εαυτού μας. Μας περιμένουν ήττες, πολλές ήττες, αλλά και πάρα πολλές νίκες. Μας περιμένουν όμορφες μέρες. Είμαι σίγουρος για αυτό».

Με αυτά τα λόγια του Οδυσσέα Ιωάννου, του δημιουργού που έχει αφήσει το δικό του αποτύπωμα στο ελληνικό τραγούδι, έχοντας στις «αποσκευές» του σπουδαίες συνεργασίες που μας έχουν χαρίσει αγαπημένα τραγούδια, ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα προς τιμήν του που ετοίμασε η ΚΝΕ. Και αμέσως μετά οι Ρίτα Αντωνοπούλου, Νατάσσα Μποφίλιου, Γιώτα Νέγκα, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Παχαλίδης και Κώστας Τριανταφυλλίδης ερμήνευσαν τις «Μικρές Νοθείες», το τραγούδι που έδωσε και τον τίτλο της συναυλίας, «Είναι που ονειρεύομαι που φεύγω για ταξίδια».

Από την πρώτη στιγμή του αφιερώματος οι καλλιτέχνες, οι δικοί του άνθρωποι - όπως τους αποκάλεσε - ανέβηκαν στη σκηνή, έτοιμοι να μοιραστούν στιγμές και αναμνήσεις τους από τη συνεργασία τους, δημιουργώντας μια παρεΐστικη ατμόσφαιρα και παρασύροντας τους χιλιάδες που είχαν κατακλύσει την Κεντρική Σκηνή.

«Θέλω τη μέρα που θα φύγεις», «Το δίκιο μου», «Το όνομά μου», «Πρώτες Λέξεις», «Θα 'ρθουν μέρες», «Βυθισμένες άγκυρες», «Στα είπα όλα», «Εφηβα γεράκια», «Οι μέρες που δικάζουν» ήταν μερικά μόνο από τα τραγούδια που ακούστηκαν.

Κάπου εκεί ήταν και ο Δημήτρης Μητροπάνος, που είχε πρωτοερμηνεύσει αγαπημένα τραγούδια του, όπως ο «Ναυαγός» και το «Στης ψυχής το παρακάτω», ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με το «Δεν έχω χρόνο» και φυσικά ο Θάνος Μικρούτσικος, ο οποίος του είχε προτείνει στα 25 του χρόνια να κάνουν μαζί έναν ολόκληρο δίσκο. Ο δίσκος αυτός ήταν η «Θάλασσα στη σκάλα», που ουσιαστικά αποτέλεσε και την είσοδό του στη δισκογραφία. Και, όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος, είχε την τύχη να συνεργαστεί με δύο ανθρώπους, τον Θ. Μικρούτσικο και τον Β. Παπακωνσταντίνου, που του συμπεριφέρθηκαν με ισοτιμία και γενναιοδωρία.

Και αν μάθαμε κάτι, είναι ότι «το παιχνίδι παίζεται ακόμα» και ότι το επόμενο «ραντεβού» με τον Οδ. Ιωάννου κλείστηκε για τις 5 Γενάρη, στα γενέθλιά του, τότε που περιμένει από την ΚΝΕ να του βρει ένα κείμενό του που έγραψε στον «Οδηγητή» στα 20 χρόνια του, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ και μέλος της ΠΚΣ...