Οταν ο αστός δημοσιογράφος γράφει ότι δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει, αλήθεια λέει. Στη δίνη της κρίσης κανείς τους δεν ξέρει ποιος θα επιζήσει. Γνωρίζει ότι δεν είναι θέμα διαχείρισης η λύση στο πρόβλημα, καθώς το σύστημα δεν μπορεί να αποφύγει τις κρίσεις του και η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι αναγκαστικά ο δρόμος για τη λύση.

Στο μεταξύ προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, να εκμεταλλευτούν την κρίση για να λύσουν προβλήματα του μέλλοντος. Να έχουν στη διάθεσή τους μια εργατική τάξη τόσο τσακισμένη που να 'ναι περίπατος η όποια επόμενη φάση κερδοφορίας.

Μόνο που οι νύχτες είναι γκαστρωμένες. Οι καπιταλιστές δεν παίζουν μόνοι τους στο γήπεδο. Η γενικευμένη επίθεση στα λαϊκά στρώματα δημιουργεί εκρηκτική κατάσταση. Η οργανωμένη και μαζική άρνηση πληρωμών από τα λαϊκά σπίτια συναντιέται με το αίτημα «να χαθούν οι καπιταλιστές για να σωθεί ο λαός».

Στο σημείο αυτό είναι που σπεύδουν κραγμένοι μνηστήρες της «λύσης» να στριμώξουν τη λαϊκή αντίδραση στα όρια της σωτηρίας του συστήματος, με «ενότητα στο πρόβλημα». Οπου ως «πρόβλημα» βλέπουν μόνο τον απλήρωτο λογαριασμό της ΔΕΗ και όχι αυτήν καθ' αυτήν την ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής που αν δεν φύγουν απ' τη μέση άσπρη μέρα η εργατική τάξη δε βλέπει.

Καθώς οι καπιταλιστές και οι σύμμαχοί τους κάνουν τους λογαριασμούς τους είναι η ώρα και για την εργατική τάξη να κάνει τους δικούς της. Την ώρα που τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης καλούν σε πληρωμή των φόρων και νομική αμφισβήτησή τους αργότερα, γίνεται καθαρό στο ίδιο το τσουκάλι πως η επίθεση αφορά σε όλη τη λειτουργία της εργατικής οικογένειας. Από το μεροκάματο που λείπει ως τις σπουδές των παιδιών που σταματούν. Από τους γέροντες που δεν έχουν πια ούτε για τα φάρμακα ως τα παιδιά που πάνε στο σχολείο για να κοιτάνε τον τοίχο καθώς βιβλία δεν υπάρχουν.

Και η βαρβαρότητα είναι ακόμα μπροστά.

Γι' αυτό και με επιμονή τα κύρια άρθρα στις εφημερίδες μιλάνε για την ανάγκη κοινής κυβέρνησης των αστικών δυνάμεων (οι πιο τολμηροί μιλάνε και για κυβέρνηση τεχνοκρατών που θα αναλάβει να κάνει τη δουλειά, δηλαδή να νομοθετήσει τη βαρβαρότητα χωρίς να σκέφτεται πολιτικό κόστος).

Απ τη σκοπιά των λαϊκών στρωμάτων καλό είναι να παρθεί υπόψη η αγωνία των αστών δημοσιογράφων («η έκρηξη αυτών των ανθρώπων μπορεί να πάρει διαστάσεις που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει» είπαν στο «Mega») και να πράξουν σύμφωνα μ' αυτήν ακριβώς την αγωνία: να κάνουν απρόβλεπτα τα αποτελέσματα της έκρηξης.

Ηδη στις εφημερίδες περνούν σαν καθημερινή στατιστική στοιχεία που αφορούν την ίδια τη διατροφή των ανθρώπων (σε μείωση πωλήσεων κατά 13% σε μια μόνο μέρα, μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων, αναφέρθηκε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων).

Η λαϊκή απάντηση επείγει να πάρει χαρακτήρα χιονοστιβάδας.

«Η οργανωμένη άρνηση πληρωμής των χαρατσιών κυβέρνησης και τρόικας, αναδεικνύεται σήμερα σε κρίκο (...) η πλατιά συσπείρωση στη γραμμή "Οχι άλλες θυσίες για την κερδοφορία των μεγαλοεπιχειρηματιών, για την ΕΕ και την Ευρωζώνη" μπορεί να ξεκινήσει από το "όχι" στα χαράτσια, να αγκαλιάσει τις οικογένειες των ανέργων, απαιτώντας μέτρα προστασίας τους, τα σχολεία της αμάθειας, τα νοσοκομεία, το κόψιμο βασικών φαρμάκων, τους παιδικούς σταθμούς με τα τροφεία και την έλλειψη φαγητού για τα παιδιά. Είναι ώρα ο λαός να γνωρίσει τη δύναμή του και να τη χρησιμοποιήσει. Να σωθεί ο λαός, όχι ο καπιταλισμός και τα μονοπώλια, που οδηγούν στη φτώχεια, στην καταστροφή και τους πολέμους»(από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Σ' ένα νέο ραδιοφωνικό σποτ στον «902» η φωνή καλεί να δράσουμε «όπως παλιά στις γειτονιές», τότε που η γειτονιά υπεράσπιζε το «παράνομο» που έχτιζε όποιος δεν είχε άλλο τρόπο να στεγάσει την οικογένεια. «Οπως παλιά στις γειτονιές». Και στους τόπους δουλειάς. Σωστότατο.