Σταχυολογούμε ενδεικτικά, χαρακτηριστικά στοιχεία από 3 χώρες, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η κατάπτυστη διασυνομοσπονδιακή συμφωνία για την «εκπροσώπηση και την ισχύ των συμβάσεων εργασίας ανά επιχείρηση» μεταξύ Ενωσης Βιομηχάνων της Ιταλίας και ηγεσιών των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών Cgil, Cisl και Uil (μέλη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων), που υπογράφηκε στις 28 Ιούνη. Η συμφωνία καταργεί τις εθνικές συλλογικές συμβάσεις και βάζει όρια στο δικαίωμα στην απεργία.

Το δρόμο σε αυτές τις εξελίξεις είχαν ανοίξει τα συμβιβασμένα συνδικάτα από το 2007, όταν έσυραν τους εργαζόμενους σε δημοψήφισμα, για να αφαιρεθούν συγκεκριμένες κοινωνικές κατακτήσεις. Η συμβιβασμένη ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ιταλίας δέχτηκε βδομάδα των 4 ημερών «για να μη χαθούν θέσεις εργασίας», καθώς και σειρά από υποχωρήσεις στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα ...για να «βάλουν πλάτη οι εργαζόμενοι στο ξεπέρασμα της κρίσης». Φυσικά, οι απολύσεις συνεχίζονται και αυξάνονται...

Η IG Metall τον τελευταίο 1,5 χρόνο έχει πρωτοστατήσει στην υπογραφή σειράς συμφωνιών για μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια. Τον περασμένο Μάρτη, υπέγραψε σειρά συμφωνιών με την Ενωση Βιομηχάνων της Νότιας Σαξωνίας, «για την ελεύθερη ανταλλαγή εργαζομένων ώστε να ανταποκριθούν στην αυξανόμενη ζήτηση και να διατηρούν το υψηλά εξειδικευμένο προσωπικό». Η συμφωνία προβλέπει την ανταλλαγή εργαζομένων και αφορά περίπου 9.000 εργαζόμενους σε 9 μεσαίου μεγέθους εταιρείες. Με βάση τη συμφωνία, οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να λαμβάνουν τις αποδοχές και τα δικαιώματα όπως στην επιχείρηση που έχουν προσληφθεί ...«απλά θα αλλάζουν εργασιακό πόστο για κάποιο χρονικό διάστημα»...

Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα το ευρωπαϊκό συμβούλιο εργαζομένων της «Τζένεραλ Μότορς - Οπελ» που πέρσι το Μάη αποφάσισε να προσφέρουν οι εργαζόμενοι της «Oπελ» από τους μισθούς τους σ' όλη την Ευρώπη 265 εκατομμύρια ευρώ ετησίως στη διοίκηση της εταιρείας ...στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης και της διάσωσης της εταιρείας. Το σχέδιο σημαίνει την απώλεια 8.000 θέσεων εργασίας.

Με τη συναίνεση των συμβιβασμένων συνδικάτων, εδώ και χρόνια, διευρύνεται η ευέλικτη εργασία στην Ισπανία και ήδη ξεπερνάει το 30%, σε μια χώρα όπου η ανεργία ξεπερνά το 21% και στους νέους φτάνει έως και το 45%. Τον περασμένο Ιούνη το κοινοβούλιο της χώρας ενέκρινε «μεταρρυθμίσεις» στο εργασιακό που ανάμεσα στα άλλα περιορίζεται σημαντικά το δικαίωμα στην απεργία που απαγορεύεται στη διάρκεια των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δεν υπάρχει δέσμευση των εργοδοτών για τους μισθούς που ορίζει η Συλλογική Σύμβαση.