Βούιξαν χτες και τις προηγούμενες μέρες τα αστικά ΜΜΕ και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν ενημερώνει κανέναν για τις αποφάσεις του (βλέπε δημοψήφισμα), ότι αποφασίζει με μια μικρή ομάδα συνεργατών του, ότι παρακάμπτει τα όργανα του κόμματος και την Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Επί της ουσίας, ελάχιστη σημασία έχει για το λαό ο τρόπος με τον οποίο ο εκάστοτε πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του επιλέγει να υπηρετήσει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Αλλωστε, αν σήμερα η κυβέρνηση έχει καταφέρει να βγάλει μεγάλο μέρος της βρώμικης δουλειάς για το κεφάλαιο, αυτό οφείλεται στους υπουργούς και τους βουλευτές της, που με συνέπεια υπηρετούν ενιαία τη φιλομονοπωλιακή στρατηγική, ανεξάρτητα από τις επιμέρους αντιθέσεις και διαφωνίες που εκδηλώνονται κάτω από τη λαϊκή πίεση. Αυτό που παραμένει όμως γεγονός είναι ότι όλοι αυτοί, που σήμερα διαμαρτύρονται για τον αρχηγοκεντρικό χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, τον ευτελισμό των εσωκομματικών συλλογικών διαδικασιών και πάει λέγοντας, είναι οι ίδιοι που αποθέωναν την «πρωτοπόρα» συμμετοχική δημοκρατία, με την οποία ο Γ. Παπανδρέου παρουσίασε την εκλογή του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ σαν νομιμοποίησή του από 1.000.000 ψηφοφόρους, μέλη και φίλους του κόμματος και όχι από τα όργανα του ΠΑΣΟΚ. Που σημαίνει ότι μπορεί να μη δίνει λογαριασμό, να μην ελέγχεται, να μη ρωτά τα όργανα του ΠΑΣΟΚ. Μόνο το ΚΚΕ έλεγε τότε ότι το φρούτο της συμμετοχικής δημοκρατίας είναι εργαλείο όχι για να εμπεδωθεί και να μεγαλώσει η δημοκρατική λειτουργία εντός και εκτός των κομμάτων, αλλά όχημα για να νομιμοποιείται κάθε φορά η πρωτοκαθεδρία του αρχηγού, ο οποίος στη συνέχεια θα μπορεί να επικαλείται την ψήφο του λαού για να αποφασίζει με τα κλειστά του κονκλάβια, επιφυλάσσοντας διακοσμητικό ρόλο στα συλλογικά όργανα του κόμματος. Αυτό κάνει σήμερα και ο Γ. Παπανδρέου, αυτό επιδίωξε και η ΝΔ, με την εκλογή προέδρου με τον ίδιο τρόπο. Να προβληματιστεί σοβαρά ο λαός και να δει την αλήθεια πίσω από τα συνθήματα και τις περικοκλάδες των αστικών κομμάτων. Τον θέλουν στη γωνία θεατή των εξελίξεων, γι' αυτό του πασάρουν την καραμέλα της συμμετοχικής δημοκρατίας, που τελικά οδηγεί σε ισχυροποίηση της αντιδραστικής πολιτικής των αστικών κομμάτων σε βάρος των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων και αναγκών.