Η αρχαία ελληνική μουσική χάθηκε, ανεπιστρεπτί. Από το βυζαντινό μέλος σώθηκε το εκκλησιαστικό, αλλά ελάχιστο κοσμικό. Ελάχιστα απομεινάρια έχουμε και από την αναγεννησιακή κρητική μουσική. Ευτυχώς διασώζεται αρκετά η δημοτική μας μουσική. Αν δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «κλασική» η μουσική των παραπάνω περιόδων, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «κλασική» η μουσική του Βασίλη Τσιτσάνη, «του Μπαχ της ελληνικής μουσικής», όπως τον αποκάλεσε ο Μάνος Χατζιδάκις. Αν όχι «κλασική», τουλάχιστον «νεοκλασική», με τη βαθιά σημασία της λέξης. Μια «νεοκλασική» μουσική, όμως, που ούτε γεννήθηκε, ούτε είχε θέση στον καιρό της στα νεοκλασικά της μεγαλοαστικής τάξης. Γεννήθηκε από το λαό, «έζησε» στα σπιτάκια της φτωχολογιάς και από αυτήν χιλιοτραγουδήθηκε. Δόξα της φτωχολογιάς, της εργατιάς και των αγώνων της ήταν η μουσική του Τσιτσάνη.

Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί το αφιέρωμα του Γιώργου Νταλάρα στο Μέγαρο για τον Τσιτσάνη, με την κοσμοπολίτικη σκηνική όψη του (με το νεοκλασικό μέγαρο που εικόνιζε το σκηνικό, με τα κομψά κοστούμια των χορευτών και τις μοντέρνες χορογραφίες) παρασάγγας απείχε από τη λαϊκή φύση, θέση και ιστορία της μουσικής του Τσιτσάνη. Τα καλά στοιχεία που μετράμε εμείς είναι οι προβαλλόμενες εικόνες του Τσιτσάνη, οι ιστορικές εικόνες του ΕΛΑΣ και του Αρη στο βουνό, του ΕΑΜ στην Αθήνα, των εγκλημάτων των Αγγλων το Δεκέμβρη. Μετράμε τη δροσιά της παρουσίας και του τραγουδιού των παιδιών. Τα αισθαντικά κείμενα του Γιάννη Κοντού. Τη λιτή, εσωτερική απόδοση κάποιων κειμένων από την Σούλα Αθανασιάδου. Την καλή ορχήστρα.

Κυρίως, μετράμε τη φωνητική και ερμηνευτική θέρμη, αλλά και την απροσποίητα διακριτική και δίκαιη απέναντι στους άλλους τραγουδιστές παρουσία του Γιώργου Νταλάρα. Το απαλό σαν ερωτικό χάδι τραγούδι της Ελένης Τσαλιγοπούλου και το δωρικό του Γεράσιμου Ανδρεάτου. Προπαντός, μετράμε και κρατάμε σαν μέγιστη απόλαυση, το ρίγος που προκάλεσε ο πρωτοψάλτης Γρηγόριος Νταραβάνογλου, ερμηνεύοντας υπέροχα, ως βυζαντινό μέλος, τη «Συννεφιασμένη Κυριακή».