Η αισθητική απάντηση στο τραύμα της Ιστορίας πάει χέρι χέρι με το ερώτημα, εάν έχει ακόμα νόημα για τους νεότερους μια συζήτηση για τον Εμφύλιο στο σινεμά διερωτάται η αστική διανόηση, που κοινή συνισταμένη των αναλύσεών της έχει να χτυπηθεί και να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ. Γιατί μόνο για το ΚΚΕ ο Εμφύλιος συνιστά κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης, μόνο αυτό επιστρέφει στην προσφορά και τις θυσίες των «ηττημένων» νικητών. Ενα ερώτημα γεννιέται και έχει εύλογα να κάνει με το γιατί ένα, τέτοιου βεληνεκούς, αφιέρωμα εμφανίζεται έτσι, αρκετά βεβιασμένα και άτσαλα, στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Ακριβώς το ίδιο ερώτημα τέθηκε ρητορικά από δυο - τρεις ομιλητές στην Α' στρογγυλή τράπεζα του αφιερώματος, που θέμα είχε «Εμφύλιος και μυθοπλασία» - στο οποίο αναφέρθηκε διεξοδικά ο «Ριζοσπάστης» του Σαββάτου 11/2, στη σελίδα 23, σε άρθρο με τίτλο «Μηρυκάζοντας τα αστικά ιδεολογήματα». Και ως ρητορικό, το παραπάνω ερώτημα, φυσικά, δεν έτυχε απάντησης. Ερχεται όμως η ίδια η πραγματικότητα να καλύψει το απαντητικό κενό. Γιατί, κατά πόσο θα μπορούσε να είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες προτού την υπερψήφιση του νέου μνημονίου ακουγόταν πανταχόθεν ότι «εάν γίνει χρεοκοπία θα γίνει εμφύλιος»; Κατά πόσο θα μπορούσε να είναι τυχαίο το ότι η κρατική τηλεόραση, κατά το πρόσφατο διάστημα, είχε ασφυκτικά εντείνει τη μόνιμη αντικομουνιστική της προπαγάνδα, βγάζοντας από τα ντουλάπια της, σε καθημερινή πλέον βάση, ό,τι διαθέτει περί Δεκεμβριανών και Εμφυλίου, σικέ ντοκιμαντέρ για την «ανελευθερία» και τη φτώχεια στην Κούβα, ακόμα - ακόμα και ψυχροπολεμικές εγγλέζικες ταινίες; Κατά πόσο είναι όντως τυχαίο το τάιμινγκ, που μέντορες αστοί πολιτικοί διατείνονταν από τα έδρανα του Κοινοβουλίου σε τόνους απειλητικούς, ότι τυχόν καταψήφιση του μνημονίου θα έθετε αυτομάτως σε κίνδυνο την εσωτερική ασφάλεια και την κοινωνική γαλήνη; Μέχρι και τη δημοκρατία της Βαϊμάρης θυμήθηκαν! Στα πλαίσια αυτού του περιβάλλοντος, εμφανίζεται σαν κερασάκι στην τούρτα και το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης διοργανωμένο από κάποιο οργανωτικό συνονθύλευμα που περιλαμβάνει από πανεπιστημιακή διανόηση έως ισχυρές ιδιωτικές εταιρείες διανομής κινηματογραφικών προϊόντων...

Το ρεζουμέ των συζητήσεων των στρογγυλών τραπεζών, τόσο με θέμα τον Εμφύλιο ως καμβά μυθοπλασίας όσο και τον εμφύλιο ως κινηματογραφημένο πρωτογενές ντοκουμέντο, θα μπορούσε να συνοψίσει κανείς στην πρόταση της αναγκαιότητας/χρησιμότητας αναθεώρησης των εικόνων του παρελθόντος, πρακτικά της ανασύνθεσης της Ιστορίας και της συλλογικής μνήμης μέσα από το ξαναγράψιμό της μέσω του ανθρωποκεντρικού της μορφικά τρόπου προσέγγισης.

Σύμπνοια πλήρης και απουσία όποιας αντίρρησης. Με εξαίρεση μια και μοναδική, στην εναρκτήρια εκδήλωση, τον σκηνοθέτη Τάσο Ψαρρά («ΚΑΡΑΒΑΝ ΣΑΡΑΪ»), που προσπάθησε ευγενικά ο άνθρωπος να πει ότι στον Εμφύλιο εμπλέκονται κάτι περιέργως άγνωστες για τους αστούς επιστήμονες έννοιες, όπως «καπιταλισμός», καθώς και κάποια σχήματα σαν το «ΔΣΕ», πρωτάκουστα απ' όσο φάνηκε στους έγκυρους αστούς ιστορικούς, οι οποίοι δεν είχαν καν μπει στον κόπο να ξεφυλλίσουν - ενόψει της εκδήλωσης και μόνο - το δεύτερο τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ. Ακούσαμε λοιπόν ότι «ο πόλεμος αυτός δυσκολεύεται, μέχρι σήμερα, να βρει την αληθινή του φυσιογνωμία», ακούσαμε ότι «ευθύνες ίσες έχουν και οι δυο πλευρές» - όπου τη μια εκ των πλευρών συνιστά μια «τσουβαλιασμένη» αριστερά από κομμουνιστές και αριστερούληδες πάσας απόχρωσης που ψήφισαν το Μάαστριχτ και συνεχίζουν να υμνούν την ευρωπαϊκή προοπτική της ΕΕ. Ακούσαμε ότι σήμερα, που ο χρόνος έχει ξεθωριάσει την εικόνα του θύτη και του θύματος, θεωρείται απολύτως λογικό να «απουσιάζουν οι απόλυτα και μονόπλευρα καλοί και κακοί» π.χ. στον εξομαλυμένο ρεαλισμό που διέπει την ταινία «ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ» του Βούλγαρη, η οποία, όπως αναμενόταν (ειπώθηκε!) - και όντως έτσι έγινε - χτυπήθηκε όχι μόνο από τους «δογματικούς» (του ΚΚΕ) αλλά και από άλλους ενταγμένους (sic!) βαθιά στο σύστημα. Κι όλα αυτά, δίπλα στην αποδοχή της διαπίστωσης ότι : «τα αίτια του Εμφύλιου δεν αναφέρονται πουθενά στην εν λόγω ταινία». Αλήθεια γιατί;

Παράλληλα, τρεις συνολικά είναι οι καινούργιες ταινίες που έπονται της επεισοδιακής εβδομάδας. Παράπλευρη απώλεια η τρισδιάστατη ταινία «HUGO» του Μάρτιν Σκορτσέζε, της οποίας η δημοσιογραφική προβολή πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή, την πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας. Κρίμα, γιατί ακούγεται ότι πρόκειται για αξιόλογα τρυφερή και μαγική ταινία... Αφηγείται την ιστορία ενός ορφανού αγοριού που ζει μια μυστική ζωή ολομόναχο στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού και προσπαθεί να βρει τρόπο να βρίσκεται σε επαφή με τον νεκρό πατέρα του. Κι εδώ υπεισέρχεται η παρουσία κάποιου που μπορεί να βοηθήσει, του Γάλλου κινηματογραφιστή Ζορζ Μελιέ, σύγχρονου των αδελφών Λιμιέρ, του πρώτου στα χρονικά που μέσα από την επιστημονική φαντασία «συνέδεσε μηχανικά» τη γη με τον ουρανό, με την ταινία του 1902 «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ».

Η δεύτερη, επιτόπιας κατανάλωσης αισθηματικό αμερικάνικο ρομάντζο του Μάικλ Σούκσι «ΕΡΩΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ» με πρωταγωνιστές τον Τσάνινγκ Τέιτουμ και την Ρέιτσελ Μακ Ανταμς, έκανε ήδη πρεμιέρα ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου. Και στην τρίτη ταινία της εβδομάδας, σε σκηνοθεσία του Σουηδού Τόμας Αλφρεντσον αναφερόμαστε παρακάτω...