Το «μέτωπο» του Αλ. Αλαβάνου έχει ανέβει στα κεραμίδια με τις τελευταίες εξελίξεις. Σε μία απ' τις ανακοινώσεις του αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων ότι «η μεταπολίτευση και η ένταξη στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες καλλιέργησε την άποψη ότι η παρουσία της Ελλάδας στην "ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια" αποτελεί αιώνια εγγύηση της ομαλής λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού». Οπως γράφει, αυτό δεν ισχύει αφού σήμερα έχει καταλυθεί «το πιο θεμελιακό άρθρο του Συντάγματος σχετικά με το πολίτευμα της χώρας, το άρθρο 1 που προβλέπει: "1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. 3. Ολες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα"»!

Μπορεί να είναι αργά για δάκρυα, αλλά ο οπορτουνισμός σπέρνει πάντα αυταπάτες την ώρα που πρέπει. Ο Αλ. Αλαβάνος ήταν φανατικός θιασώτης της «ευρωπαϊκής δημοκρατικής οικογένειας» και υπηρέτησε με θέρμη την προσπάθεια να πειστεί ο λαός ότι επρόκειτο για τέτοια και όχι για λυκοσυμμαχία από και για τα μονοπώλια. Ο Αλ. Αλαβάνος ήταν και παραμένει θιασώτης της αστικής δημοκρατίας, του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης δηλαδή, την οποία καλεί το λαό να υπερασπίσει, πλασάροντάς του την αυταπάτη ότι δήθεν ...καταλύθηκε. Πότε άραγε συνειδητοποίησε ότι δεν υφίσταται λαϊκή κυριαρχία, ότι καμία εξουσία δεν ανήκει στο λαό; Το τελευταίο δίχρονο απώλεσε ο λαός την κυριαρχία και την εξουσία που ποτέ δεν είχε; Δεν ήταν όλη η προηγούμενη περίοδος που έστρωσε το χαλί για να προκύψουν όσα προέκυψαν σήμερα; Τι έκανε τότε ο οπορτουνισμός και ο Αλ. Αλαβάνος ως επιφανές στέλεχος του χώρου; Ο,τι κάνουν και τώρα, έσπερναν αυταπάτες στο λαό, για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ, για το πολιτικό σύστημα, για τη δυνατότητα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής δίχως να πειραχτεί ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλιά της άρχουσας τάξης.

Παλιά τους τέχνη κόσκινο λοιπόν... Η ανακοίνωση αυτή του «μετώπου» καταλήγει ως εξής: «Η αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας είναι δίδυμη με την οικονομική και κοινωνική σωτηρία. Ο δρόμος και για τις δύο περνά από την απελευθέρωση από τις δεσμεύσεις της Ευρωζώνης».

Απελευθέρωση απ' την Ευρωζώνη, όχι όμως κι απ' την ΕΕ. Αλίμονο. Λαϊκή κυριαρχία, με την οικονομία στα χέρια των μονοπωλίων, όχι όμως ανατροπή της κυριαρχίας, της εξουσίας των μονοπωλίων, που όσο υπάρχει όχι κυριαρχία αλλά ούτε άσπρη μέρα δεν πρόκειται να δει ο λαός. Οι αναλύσεις και οι προτάσεις του οπορτουνισμού δεν αξίζουν όχι την εμπιστοσύνη του λαού, αλλά ούτε δεύτερη ανάγνωση.