Το βιβλίο του Τόμσον τυπώθηκε πολύ μετά την εποχή που γράφτηκε. Διαπνέεται από την απέχθεια του συγγραφέα για τις δυνάμεις που ανελέητα κατέστρεψαν τη χώρα που αγάπησε και τη μετέτρεψαν σε τουριστικό παράδεισο. Αλλά, στην πνιγμένη στο ρούμι ταινία, ούτε οι ιθαγενείς περιγράφονται με θετικότερα χρώματα. Βίαιοι και ανισόρροποι, ζουν από τα στοιχήματα αιματηρών κοκορομαχιών και βουντού. Και μολονότι ο Τζόνι Ντεπ βρίσκεται κατά κανόνα στο κέντρο κάθε σκηνής, είναι οι δυνατοί, οι δεύτεροι ρόλοι που λειτουργούν σαν μοχλοί εξέλιξης της αφήγησης. Ο φωτογράφος λόγου χάρη και ο αουτσάιντερ, σουηδικής καταγωγής, που ακούει σε βινύλιο τους λόγους του Χίτλερ αποτελούν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία που έχουν όμως μείνει ανεκμετάλλευτα. Οχι ότι ο Πολ Κεμπ δεν είναι ενδιαφέρων, αλλά εξαρχής μοιάζει να μην έχει σταθερό περίγραμμα. Πάντως, ραχοκοκαλιά αποκτά προς το τέλος της ταινίας, όταν βάζει στόχους, όταν δείχνει αποστροφή στους συμβιβασμούς και θέληση να αλλάξει.

Απλά χαριτωμένη κωμωδία, ένα κουβάρι από φάρσες και αστεία, μαριναρισμένη στο ρούμι, χωρίς να εστιάζει κάπου ιδιαίτερα, άρα χωρίς ουσιαστική δύναμη για απογείωση!

Παίζουν: Τζόνι Ντεπ, Αμπερ Χερντ, Ααρον Εκχαρτ, Τζιοβάνι Ρίμπιζι, Αμόρι Νολάσκο, Ρίτσαρντ Τζένκινς κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2011).