Πάνω στο γραφείο μας είναι μια ποιητική συλλογή. Δεν τολμάμε να την ανοίξουμε. Ισως επειδή φοβόμαστε ότι ένα ποίημα μπορεί να μας παρασύρει, να μας κάνει να ξεχαστούμε, να μας χασομερήσει, να μας αποπροσανατολίσει. «Φοβού τους ποιητές και ποιήματα γράφοντας...».

Αλλωστε, η στήλη μας είναι καθημερινή και πεζή. Κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε, τη χώνουμε στο συρτάρι, την ξεχνάμε. Ελευθερωνόμαστε από τη θέα της. Ομως, ξαφνικά η ρήση του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ μας έρχεται στο νου: «Ενα βιβλίο ανοιχτό είναι ένα μυαλό που μιλά, ένα βιβλίο κλειστό είναι ένας φίλος που περιμένει, ένα βιβλίο ξεχασμένο είναι μια ψυχή που συγχωρεί, και ένα κατεστραμμένο βιβλίο, είναι μια καρδιά που κλαίει...».

Ανοίγουμε το συρτάρι, βγάζουμε έξω την ανθολογία. Μια λευκή καλαίσθητη έκδοση του 1999 μάς αιχμαλωτίζει το βλέμμα. Διαβάζουμε:

«Μόρια Ιστορίας», ο τίτλος της και το περιεχόμενό της γραμμένο από τον Λουκά Τ. Πιστόλη. Την ξεφυλλίζουμε. Σταματούμε σε τούτον το στίχο που μας αρέσει πολύ:

«Ο πατέρας. Ακουμπώντας το τραυματισμένο χέρι του/ -σημάδι απ' την Αντίσταση- στη γωνιά/ του τραπεζιού με το καθαρό τραπεζομάντιλο,/ φιλοσοφούσε τα παιγνίδια μας,/ το πώς γεννιέται ο συνάνθρωπος, το πρώτο νόημα της ελευθερίας/ Στους αγκώνες και τα γόνατα/ τα σακουλιασμένα ρούχα του/ ήταν η εγκυμοσύνη της προσωπικής του ιστορίας, κύστεις πείρας».