«Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης... είναι ξανά της μόδας... Η εκθρόνιση του Κάιζερ και η αποκαθήλωση της μοναρχίας είχαν συνέπεια την ψήφιση του πρώτου δημοκρατικού Συντάγματος της Γερμανίας. Τα πρώτα χρόνια, η ηττημένη χώρα βίωσε το Μεγάλο Τραύμα του υπερπληθωρισμού... Στην πορεία, βεβαίως, η οικονομία άρχισε να αναρρώνει, αλλά σύντομα η μεγάλη κρίση του 1929 χτύπησε τις εξαγωγές και πλημμύρισε τη χώρα ανέργους. Ολο αυτό το διάστημα σφραγίστηκε από την επικυριαρχία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στο πολιτικό σύστημα, αλλά και με την αντιμετώπιση σημαντικών προβλημάτων που στοίβαζαν τους ανέργους στους δρόμους και στις πλατείες και επέτρεπαν τις παράτες των Ναζί. Το κομμουνιστικό κόμμα κήρυξε δομικό πόλεμο στους σοσιαλιστές (γνωστούς στην ορολογία του και ως σοσιαλφασίστες), ενώ το αυγό του φιδιού του Μονάχου έβγαζε νύχια, φτερά και δόντια κοφτερά. Ολα αυτά στο όνομα της εργατικής τάξης... Τα τελευταία χρόνια της Δημοκρατίας, όλο και περισσότερα πολιτικά πρόσωπα, κόμματα και δημοσιογραφικές φωνές της νηφαλιότητας αποχωρούσαν από την πολιτική σκηνή... Με άλλα λόγια, κυρίως οι οικονομικές αποτυχίες των κυβερνήσεων της δημοκρατίας και η σταδιακή επικράτηση των φανατικών σχηματισμών οδήγησαν τη δημοκρατία στο στόμα του φιδιού. Το φίδι ανέλαβε την εξουσία αμαχητί. Του την παρέδωσαν κουρασμένοι πολιτικοί και καταπονημένοι πολίτες. Τα υπόλοιπα τα ξέρουμε».

Αυτά έγραφαν τα χτεσινά «Νέα», αποκαλύπτοντας για μια ακόμη φορά πως φτάνουν ακόμη και στη διαστρέβλωση της Ιστορίας και στο ψέμα, όταν επιδιώκουν να βρουν πού να σταθούν, γιατί δεν έχουν, για να στηρίξουν το σάπιο σύστημα. Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ήρθε μετά την προλεταριακή επανάσταση (απέτυχε) στη Γερμανία (Νοέμβρης 1918 - Γενάρης 1919), την οποία έπνιξε η σοσιαλδημοκρατία. Πρώτο ψέμα, λοιπόν, η «αποχώρηση των νηφάλιων πολιτικών». Τα αστικά κόμματα στη Γερμανία είχαν βεβαίως εκλογικά σκαμπανεβάσματα, αλλά προετοίμαζαν το έδαφος για τον Χίτλερ. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης τον προετοίμαζε σε συνδυασμό με τον έντονο αντικομμουνισμό που εξαπέλυε η σοσιαλδημοκρατία και με την πολιτική τσακίσματος των εργατών (βλέπε «Ριζοσπάστης» 11/3/2012). Δεύτερο ψέμα η ευθύνη των κομμουνιστών γιατί κήρυξαν πόλεμο στους σοσιαλδημοκράτες. Ψέμα γιατί έγινε ακριβώς το αντίθετο. Στη Γερμανία η σοσιαλδημοκρατία, με την κυβέρνηση Μίλερ, άνοιξε πρώτη την επίθεση ενάντια στην Κοινωνική Ασφάλιση, άρχισε πρώτη τη ναυπήγηση νέων θωρηκτών, τουφέκισε τους εργάτες στις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς το 1929 στο Βερολίνο, απαγόρεψε το «Σύνδεσμο των Κόκκινων Πολεμιστών», καταδίωξε τον εργατικό Τύπο, έπνιξε τις εργατικές απεργίες. Η σοσιαλδημοκρατία και μέσα στην κυβέρνηση (Πρωσία) και έξω από την κυβέρνηση ψηφίζει όλους τους αντεργατικούς νόμους της κυβέρνησης Μπρούνιγκ, είναι ο οργανωτής των απεργοσπαστών και ο πρωτοπόρος της αστυνομικής τρομοκρατίας ενάντια στους απεργούς και στους ανέργους, υποστηρίζει ενεργά τον εξοπλισμό του γερμανικού ιμπεριαλισμού (ναυπήγηση νέων θωρηκτών).

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες να συμμετέχουν στις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να και τα «άκρα». Ο Κ. Κάουτσκι επιτίθονταν ενάντια στην ΕΣΣΔ και το κομμουνιστικό κίνημα. Στο βιβλίο του «Ο μπολσεβικισμός σε αδιέξοδο», έχοντας χάσει κάθε ιδέα για την πραγματική ταξική πάλη στον κόσμο, υποστήριζε ότι η λευκοφρουρίτικη αντεπανάσταση είναι λιγότερο επικίνδυνη από τον μπολσεβικισμό. Ο Κάουτσκι έφτασε στο σημείο να θεωρεί μια από τις κύριες αιτίες της κρίσης στον κόσμο την κυριαρχία του μπολσεβικισμού στη Ρωσία, την απόσπαση της αγοράς της από τη βιομηχανική Ευρώπη και παρακινούσε ανοιχτά: «Το να βγάλουμε τον μπολσεβικισμό από τη μέση... σημαίνει να ανοίξουμε το δρόμο προς την άνθηση όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης». Και κάτι ακόμη. Τα πρώτα χρόνια της Βαϊμάρης, οι πραξικοπηματικές απόπειρες στρατιωτικών - το Μάρτη 1920 οι μοναρχικοί στρατιωτικοί με επικεφαλής τον γενικό επιτελάρχη Καπ (Kapp), τον στρατηγό Λούντεντορφ (Lundendorff) κ.ά. και το Νοέμβρη του 1923 ο Χίτλερ ξανά με τον Λούντεντορφ - αποτυγχάνουν να καταλύσουν την αστική δημοκρατία. Αυτό οφειλόταν τόσο στο γεγονός ότι το ΚΚ Γερμανίας τέθηκε επικεφαλής αποφασιστικών εργατικών ένοπλων αγώνων, όσο και στο γεγονός της σφοδρής ενδοκαπιταλιστικής διαπάλης ανάμεσα σε διαφόρους μονοπωλιακούς ομίλους για την πρωτοκαθεδρία. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αστοί αντιμετώπισαν με αδιαφορία το φασισμό. Το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (NSDAP) του Χίτλερ είχε ως χρηματοδότες Βαυαρούς καπιταλιστές. Τον Οκτώβρη του 1923 (μόλις ένα μήνα πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα) ο Φριτς Τίσεν το ενίσχυσε με 100.000 χρυσά μάρκα, όπως και ο έτερος μεγαλοβιομήχανος Ερνστ φον Μπόρζιχ. Ο Χίτλερ για την απόπειρά του καταδικάστηκε «επί εσχάτη προδοσία» σε 5 χρόνια φυλάκιση, αλλά ήδη το Δεκέμβρη 1924 ήταν και πάλι ελεύθερος και με πολιτικά δικαιώματα. Ο δε Λούντεντορφ δε δικάστηκε καν! Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ένσταση των σοσιαλδημοκρατών και αστών «λάτρεων» της αστικής δημοκρατίας.