Να δικαιολογήσει τις αντιφάσεις της επιχειρεί η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί προτάσεις που καταθέτει σαν δήθεν «εναλλακτικές» και τις οποίες ήδη υλοποιούν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, με ολέθρια αποτελέσματα για το λαό. Μιλώντας στην εκπομπή «ΝΕΤ Σαββατοκύριακο», ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι η «αναδιάρθρωση του χρέους ήρθε πολύ αργά και πολύ ελάχιστη σε σχέση με αυτή που θα έπρεπε να γίνει (...) πολύ αργά, πολύ λίγο». Πρόσθεσε ότι έπρεπε να ξεκινήσει «όταν εμείς την προτείναμε πριν από δυο χρόνια», ώστε «να είναι διαχειρίσιμο, βιώσιμο».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κοροϊδέψει το λαό, λέγοντας πως η αναδιάρθρωση του χρέους είναι λύση και μάλιστα φιλολαϊκή στον καπιταλισμό που και ο ίδιος υπερασπίζεται, για να θολώσει ότι μοναδική διέξοδος για το λαό δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μονομερή διαγραφή του χρέους, από μια λαϊκή εξουσία που θα αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ.

Ο Αλ. Τσίπρας είπε ακόμα για το μνημόνιο ότι «αυτή την πολιτική επιλογή, που την υπέγραψαν φαρδιά πλατιά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, εμείς δεν θα την αποδεχτούμε και θα κάνουμε κάθε τι που περνά από το χέρι μας προκειμένου να καταργήσουμε αυτές τις συμφωνίες και σε θεσμικό, αλλά κυρίως σε πολιτικό επίπεδο. Σε θεσμικό επίπεδο στα ευρωπαϊκά δικαστήρια θα πάμε, αν θέλετε να ξέρετε πού μπορούμε να φτάσουμε, διότι εδώ καταρρακώνεται ο ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός»!

Αυταπάτες του χειρίστου είδους διακινεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, καλώντας το λαό να προσδοκά την καταδίκη των μέτρων από τους ίδιους τους εμπνευστές του, την ΕΕ και τους θεσμούς της, στους οποίους με τη θέλησή της συμμετέχει και η ντόπια αστική τάξη. Καλλιεργεί ταυτόχρονα την αυταπάτη ότι τα αντιλαϊκά μέτρα μπορεί να ακυρωθούν χωρίς ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας, σαν να μην είναι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ.

Αντίστοιχα, εξωραΐζοντας το ρόλο της κυβέρνησης, ως εκπροσώπου σε πολιτικό επίπεδο της ντόπιας άρχουσας τάξης, την κατηγόρησε ως «εθελόδουλη», αφού, όπως είπε, «μια κυβέρνηση που είχε συνείδηση της εθνικής, της ιστορικής της ευθύνης θα έπρεπε να κάτσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης έχοντας στο μυαλό της ότι εάν φύγει από το τραπέζι, θα κυνηγάνε να την φέρουν πίσω»!