Αν και ο οδηγός αποφεύγει τα συμπεράσματα, ωστόσο τα στοιχεία «μιλούν» από μόνα τους και αναδεικνύουν την «κόλαση» που επιφυλάσσει για τους δημιουργούς και το κοινό ο καπιταλιστικός τρόπος κινηματογραφικής παραγωγής και διανομής. Μπορεί χτες ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντ. Σαμαράς, να μην «τσιγκουνεύτηκε» τα «θα» για τον κινηματογράφο («θα δοθεί στήριξη στην εξοικείωση των δημιουργών και μάλιστα των νέων, με την ψηφιακή τεχνολογία», «θα στηριχτεί ο ανεξάρτητος ελληνικός κινηματογράφος που αποτελεί το μέλλον», «θα στηρίξουμε αποφασιστικά τη διανομή της ελληνικής ταινίας, καθώς και την Κινηματογραφική Αίθουσα που αποτελεί παραδοσιακό πολιτιστικό αγαθό») το σύστημα όμως που υπερασπίζει διαμορφώνει το πλέον εχθρικό περιβάλλον για κάθε ποιοτική δημιουργική προσπάθεια.

Το πανάκριβο εισιτήριο που επέβαλε η καπιταλιστική οπτικοακουστική αγορά, σε συνδυασμό με το «τσεκούρι» στο λαϊκό εισόδημα οδήγησαν σε κάθετη πτώση τα ταμεία των αιθουσών. Το 2011 πουλήθηκαν συνολικά 10,9 εκατ. εισιτήρια, δηλαδή, κατά 800 χιλιάδες και πλέον λιγότερα σε σχέση με το 2010. Μπορεί τα μονοπώλια να «σπεύδουν» εσχάτως να μειώσουν την τιμή των εισιτηρίων, αλλά αυτή αυξήθηκε τόσο πολύ τα προηγούμενα χρόνια, που αυτή τη στιγμή είναι τουλάχιστον κοροϊδία να χαρακτηρίζεις «προσφορά» ένα κινηματογραφικό εισιτήριο της τάξης των 7,5 ευρώ...

Οι ταινίες των ΗΠΑ κυριάρχησαν και πέρυσι καλύπτοντας το 71% της «πίτας» της διανομής (ελάχιστα λιγότερο από το 2010), ενώ η ελληνική παραγωγή (στην πλειοψηφία της με ταινίες που ακολουθούν την τάση των μεγάλων παραγωγών έως και αντιδραστικού περιεχομένου) κάλυψε μόλις το 11% (έναντι 12% το 2010), οι ταινίες από την Ευρώπη 9% και οι συμπαραγωγές 8%. Να σημειωθεί ότι στην πλειοψηφία των συμπαραγωγών συμμετέχουν εταιρείες των ΗΠΑ, άρα η «πίτα» του Χόλιγουντ μεγαλώνει ακόμη περισσότερο.

Από τις 25 ελληνικές ταινίες μεγάλου μήκους που παρήχθησαν το 2011 οι 17 υποστηρίχθηκαν οικονομικά κατά ένα μέρος τους από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο αυτή τη στιγμή περιμένει... τις «χορηγίες» για να μαζέψει μερικά «ψίχουλα» για την παραγωγή. Οι μικρού μήκους ταινίες ήταν 75 και ουσιαστικά παρέμειναν στα «αζήτητα» από την εμπορική διανομή.

Οι κινηματογράφοι σε όλη τη χώρα ανέρχονται σε 297 και οι οθόνες σε 493. Τα «μούλτιπλεξ» (οι «πολυκινηματογράφοι») έχουν 209 αίθουσες και οι μονές ανέρχονται σε 202. Μονές αίθουσες όμως δεν παραπέμπουν αναγκαστικά σε «παραδοσιακούς» αιθουσάρχες, αφού μεγάλα μονοπώλια της διανομής έχουν στις αλυσίδες τους και μονές αίθουσες. Αν ληφθεί υπόψη και το γεγονός ότι τα «μούλτιπλεξ» είναι ουσιαστικά και μεγάλα εμπορικά κέντρα, με χώρους εστίασης κλπ, τότε είναι φανερό ότι η «πλαστική» μαζική υπο-κουλτούρα του καπιταλισμού κυριαρχεί πλήρως. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αίθουσες προβολής των κινηματογραφικών λεσχών σε όλη τη χώρα δεν ξεπερνούν τις 17, ενώ σε μόλις 65 ανέρχονται οι δημοτικοί κινηματογράφοι. Τη «μερίδα» του λέοντος των αιθουσών έχει βέβαια η Αθήνα και ο Πειραιάς (194 και 50 αντίστοιχα), ενώ 199 «μοιράζονται» σε όλη την υπόλοιπη χώρα.