Θες να σε πληρώνει το κράτος, συμβασιούχε του Δημοσίου; Δώσε εγγυητική τραπεζική επιστολή για να πάρεις τα λεφτά σου. Δηλαδή, πλήρωσε στην τράπεζα για να πάρεις το μισθό σου. Κι αν κάποτε ένα δικαστήριο αποφασίσει ότι δικαιούσαι ίσως πάρεις πίσω τα λεφτά που ήδη έδωσες για να δουλεύεις τόσο καιρό τζάμπα.

Δεν είναι εικόνα από το μέλλον. Συμβαίνει εδώ και τώρα και αφορά χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους. Δείχνει από τη μια την υποκρισία όσων παραπέμπουν την εργατική διαφορά να λυθεί στα δικαστήρια αλλά και την ταξικότητα ενός κράτους που διακηρύσσει στη σημαία του το «δικαίωμα στην εργασία» για να επιβάλλει συνθήκες απέραντης εκμετάλλευσης. Δικαιώνει ξανά όσους μάχονται για να επιβληθεί το δίκιο του εργάτη με το μόνο τρόπο που μπορεί αυτό να συμβεί: Με το γκρέμισμα της εξουσίας του κεφαλαίου, την ανάληψη της εξουσίας, πολιτικής και οικονομικής, απ' αυτούς ακριβώς που παράγουν τον πλούτο. Αλλο σύστημα, άλλη δικαιοσύνη.

Οι φράσεις γίνονται κενές περιεχομένου όταν αφαιρείται απ' αυτές το υποκείμενο: Ολοι μιλούν για ανάπτυξη. Αλλά για ποιον; Για τον αστικό Τύπο ανάπτυξη σημαίνει αύξηση κερδών - ανταγωνιστικότητα. Και έτσι επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος για να προσφέρει ως λύση την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα.

Τι σημαίνει «κοινωνική δικαιοσύνη στην οικονομία» για την αριστερά του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο; Οτι θα μοιραστούν δίκαια τα κέρδη από την εκμετάλλευση των εργατών καπιταλιστές και εργάτες; Δεν κοροϊδεύουν τον κόσμο. Να στηρίξουν τον καπιταλισμό θέλουν αλλά δεν το λένε ευθέως.

Ετσι, την ώρα που ο κόσμος το 'χει τούμπανο ότι άλλη είναι η πολιτική για την αστική τάξη κι άλλη για τους εργάτες, αυτοί μιλάνε για «ηθικό πρόσημο» στην πολιτική (για ποιον πολιτική; αυτό μένει στον αέρα), μιλάνε για «ανασυγκρότηση του κράτους» (τέτοια ζητάει και η αστική τάξη για να εξυπηρετούνται καλύτερα τα δικά της συμφέροντα).

Δεν είναι ώρα για αναλύσεις γύρω από τη σχέση εξουσίας και κυβέρνησης. Ομως, πώς να τ' αφήσεις να περάσει έτσι; Είπε ο Τσίπρας, «δεν αλλάζουμε σελίδα, αλλάζουμε βιβλίο», την ώρα που ούτε καν παράγραφο στην ίδια σελίδα του βιβλίου για τη σωτηρία του καπιταλισμού δεν αλλάζει και δε θέλει ν' αλλάξει.

Θεμιτή η επιδίωξη κάθε πολιτικής δύναμης να κυβερνήσει. Οταν, όμως, παίζεις με τη ζωή ενός λαού, λίγος συγκρατημός δε βλάπτει.

Ανθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν πριν φτάσουν στην κάλπη. Μια βόλτα στα φαρμακεία το βεβαιώνει. Ανθρωποι έχουν κόψει βασικά τρόφιμα στα σπίτια. Μια βόλτα έξω από τα σούπερ μάρκετ το βεβαιώνει. Αλλοι ίσα που θα φτάσουν στην κάλπη πριν τους κόψουν το ρεύμα καθώς είναι πάνω από ένα εκατομμύριο εκείνοι που δεν μπορούν να πληρώσουν 2 και 3 λογαριασμούς (όχι το χαράτσι, αλλά την ίδια την αξία του ρεύματος). Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων δεν τολμά να καταθέσει φορολογική δήλωση καθώς όσοι το έκαναν τρέχουν και δε φτάνουν με τον κεφαλικό φόρο που τους ήρθε. Ολα αυτά, προβλήματα του σήμερα, είναι που δε βρίσκουν λέξη, πραγματική λέξη στα κείμενα των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου».

Θα 'ναι αργά για όποιον περιμένει να δει ποιος θα κυβερνήσει στις 18 Ιούνη για να πάρει τα μέτρα του.

Για δυο λέξεις, προχτές το βράδυ, στο Κερατσίνι, η Αλ. Παπαρήγα κάλεσε σε συστράτευση τώρα: Τρόφιμα και φάρμακα! Να εξασφαλιστούν τρόφιμα και φάρμακα για όλους.

Είναι άμεσο καθήκον. Και δεν εκχωρείται σε κανέναν να το λύσει.

Οι Λαϊκές Επιτροπές, τα ταξικά συνδικάτα από σήμερα οργανώνουν την πάλη για να μη βρεθεί κανείς χωρίς ένα πιάτο φαΐ, να μην πεθάνει άνθρωπος από έλλειψη φάρμακου.

Η συσπείρωση στο ΚΚΕ είναι για τώρα, για σήμερα, για να υπάρχει αύριο. Η συσπείρωση στο ΚΚΕ είναι ανταπόκριση στο κάλεσμα για οργάνωση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για να δυναμώσει η πάλη για τα μικρά και τα μεγάλα, είναι συσπείρωση με προοπτική.