Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία που έγιναν την Κυριακή (ο δεύτερος γύρος γίνεται μαζί με τις εκλογές στην Ελλάδα), καθώς και η συνέχιση της ...φιλολογίας ότι «κάτι αλλάζει στην Ευρώπη με την "Αριστερά" που ανεβαίνει», «φουσκώνουν» τα πανιά των σοσιαλδημοκρατών σε όλη την ΕΕ και στη χώρα μας του ΣΥΡΙΖΑ, που μίλησε για «νίκη της αριστεράς». Αυτό που παρουσιάζει ως «αριστερά» - το ίδιο πλασάρεται και στη χώρα μας ως «αριστερή κυβέρνηση» - είναι ένα συνονθύλευμα διαχειριστών του συστήματος, από τη σοσιαλδημοκρατία, το Γαλλικό ΚΚ που είναι ομοϊδεάτης του ΣΥΡΙΖΑ, ως τους οικολόγους. Και επιμένουν στο δήθεν «νέο αέρα» που φυσάει, τον αέρα της νέας διαπραγμάτευσης στην ΕΕ, τη στιγμή που συζητούν υπερεξουσίες στην Κομισιόν, στρώνοντας νέο έδαφος ισοπέδωσης των δικαιωμάτων των λαών.

Ο Ολάντ, που εκθειάζεται από τους διαχειριστές και στη χώρα μας, έχει δώσει ήδη δείγματα γραφής. Και για την κατάσταση στην Ελλάδα έχει ρητά δηλώσει ότι πρέπει να «τηρήσει τις δεσμεύσεις της, για να εκφραστεί αλληλεγγύη από τους εταίρους», ενώ μαζί με όλους τους εκπροσώπους του κεφαλαίου (αυτοί είναι οι «εταίροι») είναι θιασώτης της «ανάπτυξης με λιτότητα». Στη Γαλλία εξαγγέλλει μέτρα - κοροϊδία, όπως η επαναφορά στα 60 χρόνια του ορίου συνταξιοδότησης, που όμως αφορά όσους θα συμπληρώνουν 41,6 χρόνια ασφάλισης, δηλαδή σχεδόν κανείς σύνταξη στα 60, και όσον αφορά τους νέους εργαζόμενους, κανείς. Η δε φορολόγηση των πλουσίων που εξαγγέλλει (που και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει στη χώρα μας) θα επαφίεται στην ...καλή θέληση των καπιταλιστών.

Οσοι επικαλούνται, στη Γαλλία και στην Ελλάδα, τη δήθεν «δίκαιη ανακατανομή των κερδών», όπου κεφάλαιο και εργάτες από κοινού θα συμβάλλουν στην «ανάπτυξη», κοροϊδεύουν τους λαούς και τους ταΐζουν με ...φούμαρα. Από τέτοια φούμαρα, που κρύβουν την ουσία της κρίσης, που είναι κρίση του καπιταλισμού, που προκαλείται από τον τρόπο παραγωγής, οι λαοί έχουν εμπειρία. Σε αυτά, δυστυχώς, έχουν συμβάλει και κομμουνιστικά κόμματα που διαχειρίστηκαν από κυβερνητικές θέσεις μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία το εκμεταλλευτικό σύστημα προσπαθώντας να το εξανθρωπίσουν, στο όνομα βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων. Αλλά δεν απέτρεψαν τη χειροτέρευση, ενώ χειραγώγησαν το λαό. Το Γαλλικό ΚΚ καθώς και το Ιταλικό, ή το Ισπανικό είναι τέτοιες περιπτώσεις, και έχουν συμβάλει ώστε το εργατικό κίνημα να εξασθενίσει, να χάσει τον ταξικό του προσανατολισμό. Το Γαλλικό ΚΚ, ομοϊδεάτης του ΣΥΡΙΖΑ, στην προεδρία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, συνεργάζεται στο Μέτωπο της Αριστεράς που είναι ουραγός της σοσιαλδημοκρατίας, ενώ είναι θεματοφύλακας της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για νίκη της αριστεράς στη Γαλλία, αλλά αυτή η αριστερά από 11% που πήρε η υποψηφιότητα του Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές μειώθηκε σε 7% στις βουλευτικές. Ολα αυτά πρέπει να προβληματίσουν αριστερούς, ριζοσπάστες, καλοπροαίρετους ανθρώπους από τα λαϊκά στρώματα και στη χώρα μας. Εκτός των άλλων, το παράδειγμα προς αποφυγή στη Γαλλία αναδεικνύει και γιατί στη χώρα μας είναι κρίσιμο να υπάρχει ισχυρό ΚΚΕ. Κομμουνιστικό Κόμμα που αρνείται να υποταχτεί στη διαχείριση του σάπιου συστήματος ώστε να έχει ο λαός τη δύναμη να οργανώσει την πάλη του κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική, την αντεπίθεσή του, ενάντια στους εκμεταλλευτές του. Και τα κόκκινα βόλια στην κάλπη την Κυριακή συμβάλλουν σε αυτή την προοπτική.