«Η καπιταλιστική οικονομική κρίση βαθαίνει στην Ελλάδα, στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Δεν το αποκαλύπτει μόνο το γεγονός ότι εκτός από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία που ήταν ήδη στο μηχανισμό στήριξης ζήτησαν να μπουν σ' αυτόν και η Ισπανία και η Κύπρος. Η Ιταλία βρίσκεται στην ίδια κατάσταση, αλλά και η Ολλανδία, το Βέλγιο, ενώ η Γαλλία αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα έτσι που να ζητά ο Ολάντ αφενός την αυστηρή τήρηση του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας, την αυστηρή τήρηση των δεσμεύσεων των χωρών που είναι στο μηχανισμό στήριξης, όπως η Ελλάδα, προσθέτοντας ταυτόχρονα την αναγκαιότητα να πάρουν η ΕΕ και η Ευρωζώνη μέτρα οικονομικής ανάπτυξης, δηλαδή τόνωσης της δράσης του κεφαλαίου.

(...) Η λεγόμενη πολιτική «αμοιβαιότητας» στην αντιμετώπιση των κρατικών χρεών των μελών της ΕΕ, στην οποία αντιτίθεται η Γερμανία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος αντιμετώπισης των χρεών των κρατών - μελών από την ίδια την ΕΕ, με δεδομένες όμως τις δεσμεύσεις τους για τις υποχρεώσεις τους. Ισως σ' αυτές τις αναζητήσεις να εντάσσεται και η σκέψη τους για ενιαία λειτουργία των τραπεζικών συστημάτων κάθε κράτους - μέλους σε επίπεδο ΕΕ. Ολ' αυτά βεβαίως μαζί με την επιδίωξη για εφαρμογή πολιτικής παραπέρα ενοποίησης που συζητάνε στην τωρινή Σύνοδο Κορυφής (...) υποτίθεται ότι στόχο έχουν την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, όπως χαρακτηρίζουν την καπιταλιστική οικονομική κρίση, αλλά αυτό που επιδιώκουν είναι σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση, η οποία καταστρέφει και κεφάλαιο (...) Είναι πολιτική και μέτρα μεταφοράς των ακόμη μεγαλύτερων συνεπειών από το μεγαλύτερο βάθεμα της κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων (...) είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία που δίνει η Εκθεση της Κομισιόν για την κοινωνική κατάσταση στην Ευρώπη, δείχνοντας και το μέγεθος καταστροφής των εργατικών, των λαϊκών δυνάμεων.

(...) Αυτά τα δραματικά στοιχεία δείχνουν ότι και η κρίση βαθαίνει αλλά και τις συνέπειες τις πληρώνουν οι λαοί. Να γιατί λέμε ότι για τους λαούς δεν υπάρχει σωτηρία εντός του καπιταλισμού και της ΕΕ. Επιτακτική ανάγκη η ενιαία πάλη κόντρα στην πολιτική σωτηρίας του κεφαλαίου που εξαθλιώνει την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πάλη ενάντια στις συνέπειες της κρίσης μέσα από τη διεκδίκηση λύσης στα λαϊκά προβλήματα σε ρότα ρήξης, ανατροπής» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).