Θυμάται κάποιος πόσα έχουν ήδη πάρει οι τράπεζες για να αντιμετωπίσουν την κρίση; Το σίγουρο είναι πως ζητάνε κι άλλα.

Η κυβέρνηση ανταποκρίνεται θαυμάσια στο αίτημα των καπιταλιστών να συγκεντρώσει χρήμα από τα λαϊκά στρώματα για να πληρώσει το χρέος που οι καπιταλιστές δημιούργησαν.

Οι καπιταλιστές, όμως, δεν εφησυχάζουν. Γνωρίζουν ότι ο κόσμος στενάζει και φοβούνται ότι η λαϊκή πίεση μπορεί να φρενάρει τη κυβερνητική πολιτική. Γι' αυτό δε χαλαρώνουν την πίεση. Ζητάνε απ' τη κυβέρνηση αντί να εξαγγέλλει γενικώς «ισοδύναμα μέτρα», να μετρά αποτελέσματα. Τα οποία εντοπίζουν με ιδιαίτερη ένταση αυτή τη περίοδο στο φορολογικό.

Το πρόβλημα που αρνούνται να αντιμετωπίσουν είναι το κλασικό «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».

Κι επειδή γνωρίζουν το αξεπέραστο αυτού του προβλήματος, πιέζουν στη μόνη κατεύθυνση που μπορούν να εξασφαλίσουν αποτελέσματα: την άμεση μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσουν προβάδισμα πριν έρθει η στιγμή να γυρίσουν όλα τούμπα...

Οι συμβάσεις που υπογράφονται αυτές τις μέρες ανάμεσα στους εργατοπατέρες και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου (όπως αυτή στον επισιτισμό για μειώσεις 15% στους μισθούς) είναι η πρακτική εφαρμογή των αξιώσεών τους.

Η πίεση που ασκείται για να σπάσει η απεργία των χαλυβουργών είναι η πρακτική έκφραση της αγωνίας των καπιταλιστών από τη γνώση ότι η εργατική τάξη και δεν αποδέχεται το μονόδρομο του κεφαλαίου και δείχνει ότι με τον αγώνα της τους αντιμετωπίζει. Αγώνας που αν γενικευτεί θα φέρει νίκες και μπορεί να τους κάνει αχρείαστους.

Η συσσώρευση ειδήσεων από όλη την ΕΕ μαρτυρούν ότι με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο οι καπιταλιστές όχι μόνο δεν μπορούν να ξεπεράσουν την κρίση αλλά και είναι υποχρεωμένοι να διαπιστώνουν πως όχι μόνο όλοι οι μύθοι καταρρέουν αλλά ακόμα χειρότερα ότι οι μάζες και δεν ακολουθούν και αντιδρούν. Αυτό συνιστά καλή είδηση στην προοπτική της.

Τα «σεντόνια» στον αστικό Τύπο για τις φοβερές μάχες που δίνει η κυβέρνηση με την τρόικα προετοιμάζουν το κλίμα για πιο βαθύ τσεκούρωμα στο εργατικό εισόδημα, για να γίνει κοινός τόπος στη λαϊκή συνείδηση το «σφάξε με αγ' μ' ν' αγιάσω».

Για να ενισχυθεί η μοιρολατρία και η αποδοχή ως μονόδρομου του δρόμου του κεφαλαίου, οι μηχανισμοί ποδηγέτησης της λαϊκής συνείδησης προβάλλουν -με τη μέθοδο των δημοσκοπήσεων- ήδη την κυβέρνηση σαν επιτυχημένη.

Οσο για την πραγματικότητα που άλλα λέει (τρόμος από τα νούμερα της ανεργίας, πανικός από τους λογαριασμούς που φτάνουν στα σπίτια, απόγνωση -απ' το επίπεδο ζωής στα εργατόσπιτα- που η αξιοπρέπεια δεν την αφήνει να ξεχειλίσει στο δρόμο ...) τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Η αστική τάξη νιώθει πως έχει δεμένο τον γάιδαρό της. Εχει στη Βουλή τους συσχετισμούς που εξασφαλίζουν και κυβέρνηση στα μέτρα της και αξιωματική αντιπολίτευση ακίνδυνη. Εχει στα συνδικάτα ισχυρή ομάδα εργατοπατέρων - ικανή να μετατρέπει τα αιτήματα των εργατών σε συμβάσεις υπέρ των εργοδοτών.

Για τους εργάτες - τα λαϊκά στρώματα, το αίτημα για κατάργηση του μνημονίου παραμένει ακέραιο, γίνεται μέτωπο πάλης έτσι όπως ακριβώς περιγράφονταν προεκλογικά από το ΚΚΕ και επιβεβαιώνεται από τις μετεκλογικές εξελίξεις:

«Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, της αποδέσμευσης από την ΕΕ με εργατική λαϊκή εξουσία με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει».

Γι' αυτή την προοπτική δεν αρκούν σκόρπιες καλές ειδήσεις, απαιτείται ριζική ανατροπή των συσχετισμών κι αυτό είναι το καυτό «καλοκαίρι» που έχουμε μπροστά μας για να μην είναι μακρύς ο «χειμώνας».