Στην Ακροναυπλία μεταφέρθηκε μαζί με άλλους συντρόφους από την Ανάφη, στις 7 του Μάη 1937, ο γνωστός πρωτοπόρος διανοούμενος και παιδαγωγός, βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου Δημήτρης Γληνός. Στην Ακροναυπλία ο Γληνός συνδέθηκε αξεδιάλυτα με τους μαρτυρικούς δεσμώτες. Ο Γληνός έγινε μέλος του ΚΚΕ στις αρχές του 1936.

Ο Δημήτρης Γληνός με την υπόδειξη και την καθοδήγηση της Κομματικής Επιτροπής αναπτύσσει στην Ακροναυπλία μια σοβαρή δράση, ιδιαίτερα στον τομέα της εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης των συντρόφων. Εκεί κάνει τη σειρά των ωραίων διαλέξεών του με τον γενικό τίτλο «Οδηγός στη μόρφωση» και με τους ειδικότερους κλάδους «Πώς πρέπει να διαβάζουμε», «Πώς πρέπει να μιλάμε» και «Πώς πρέπει να γράφουμε». Ο Γληνός ήταν καλός ομιλητής, δάσκαλος και συγκινούσε τους ακροατές του με τον πειστικό και γλυκό λόγο του.

Ο Δημήτρης Γληνός - σε γράμμα του απ' την Ακροναυπλία - πολύ απλά και με τέχνη, αδρά και με το γνωστό ταλέντο του περιγράφει την Ακροναυπλία....

«Είναι μια ιδιαίτερη ψυχολογία που δημιουργείται στην ψυχή του δεσμώτη και που δεν την υποψιάζεται κανείς, όσο δεν την έχει δοκιμάσει. Τα σύνορα της εξωτερικής λευτεριάς - στην Ανάφη όταν ήμουνα ένιωθα για σύνορο την απέραντη θάλασσα σαν ένα τείχος που υψώνονταν στον ορίζοντα - εδώ το σύνορο είναι τα τετραγωνισμένα κάγκελα της φυλακής σ' όλα τα παράθυρα και οι ψηλοί τοίχοι που περιτριγυρίζουνε τη στενή αυλή - αυτά τα σύνορα αναγκάζουνε την ψυχή να βαθαίνει, να σκάβει με τα νύχια του λογισμού αδιάκοπα μέσα στα ίδια της τα βάθη, να γεμίζει τον άνθρωπο από πνευματικότητα, όταν βέβαια δεν την αποχαυνώνουν και δεν την αφήνουν να ξεπέσει σε μια ψυχική νάρκη. Εδώ μέσα σιγά - σιγά ο εξωτερικός κόσμος απομακρύνεται και δεν υπάρχει, γίνεται όνειρο λαχταριστό, μα όχι πραγματικότητα. Τα βουνά πέρα και ο πράσινος αργολικός κάμπος, το φεγγάρι της νύχτας, ο γαλάζιος ουρανός, η λιμνοθάλασσα που φαίνεται απ' τα παράθυρα της φυλακής, με το Μπούρτζι, στη μέση, ο βράχος με τις λίγες φραγκοσυκιές και τα μικρά δεντράκια που υψώνονται μπροστά στο παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι μου, η τούφα με τις κόκκινες παπαρούνες που είναι φυτρωμένες απάνω στο βράχο και αργοκινούν την κόκκινη φλόγα τους με το ανοιξιάτικο αγεράκι, όλα αυτά τα θεία πράγματα τα βλέπω ημέρες τώρα τετραγωνισμένα από τα σίδερα της φυλακής και σιγά σιγά ξεθωριάζουνε, παύουνε να υπάρχουνε. Τόσο περισσότερο ο εσωτερικός κόσμος ζωντανεύει τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις, τα πρόσωπα που λείπουνε μακριά και ζούνε μέσα στη φαντασία μας, όλα αυτά κινούνται ολοζώντανα μέρα και νύχτα. Δημιουργούνε μια πραγματικότητα έντονη, μια ζωή εσωτερική, ακοίμητη και το κάθε τι που έρχεται από τον κόσμο αυτό, χαρά και θλίψη, παίρνει μια απήχηση τεράστια - το κάθε τι έχει την πολλαπλή απήχηση της βαθιάς κοιλάδας του πόνου και της χαράς...».

Ακόμα ο Δημήτρης Γληνός σ' ένα γράμμα του με ημερομηνία 26 Σεπτέμβρη 1937 γράφει:

«Στις επάλξεις της φυλακής στέκεται σκληρή και στυγνή θεά η Αλήθεια. Εδώ μέσα δεν μπορεί να ζήσει το ψέμα, φεύγει. Απ' έξω δεν μπορεί να πλησιάσει, τσακίζεται... Ευλογημένα αυτά τα 300 σκαλοπάτια της Ακροναυπλίας που δεν αφήνουνε να φτάσει ως εδώ παρά μόνο την Αλήθεια...».