Οι «Δρόμοι της βροχής» του Χρήστου Κεραμίδη ευθυγραμμίζονται με τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη: «Ο Ιάκωβος έκανε να με κρατήσει, "χάθηκαν όλα" του λέω, "μα αυτό είναι το συναρπαστικό" μου λέει - φίλοι παλιοί απ' τον καιρό που είχαμε ακόμα τη δύναμη να κλαίμε».

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το δάκρυ, προκειμένου να διαπιστώσουμε ότι κάποιος παραμένει άνθρωπος. Πέλαγος τα δάκρυα του λαού μας απ' τις τόσες θυσίες του και μεις ν' αρμενίζουμε σ' αυτό τις ελπίδες μας: «Και να μιλάμε με μικρές καθαρές κουβέντες, έχοντας στρέψει το πηδάλιο στο βασικό πλέον αντικείμενο», την οριστική νίκη του ανθρώπου.

Δακρύζουμε γιατί χάσαμε πολλά. Ομως, «μας μένουν τα όνειρα / των νικημένων η σιωπή / Μας μένει μιας άλλης Δικαιοσύνης η υπέροχη δυνατότητα». Μας μένουν αυτοί που με το αίμα της καρδιάς τους γράφουν ανεξίτηλα τη λέξη ελπίδα: «Οι ποιητές». Αυτοί που έγραψαν τα τραγούδια του μεγάλου αγώνα και δεν ξεχνιούνται: «Θα τους αναγνωρίσεις! / Οταν ξανάρθουν από μακριά / και στη γλώσσα του θεού θα μιλήσουν / (...) και θα 'ναι οι ίδιοι / Οι περήφανοι και ταπεινωμένοι / Αυτοί... / που μάτωναν μαζί σου στα κρυφά».

Ανάμεσά τους, άξιος ποιητής του αγώνα κι ο Χ.Κ. Ο ποιητής, προλετάριος της πένας, μαχόμενος σήμερα ενάντια στη νέα φασιστική τάξη λέει:

«Πόσο ξεδιάντροποι είναι! / Μέσα στην ευφορία που σκηνοθετούν / Μέσα στην πλήξη που βυθίζονται / Οχι / δε θα τους μοιάσω / στην άδεια και ασήμαντη ζωή τους».

Τούτη η ποίηση είναι «κόκκινο αποτύπωμα» των ακροδάχτυλων που υπογράφουν τη βεβαίωση ότι: «Το όνειρα έρχονται από μακριά (...) και τρέχουν... / μοιράζοντας χαμόγελα αντί για δώρα / στα μάτια που δάκρυσαν / στα μάτια των άστεγων παιδιών / που μεγάλωσαν ξαφνικά / και τιμωρούν το θάνατο... (Εκδ. του ίδιου - Καβάλα - Σχεδ. Μ. Χατζηθεοδώρου).