Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις του 38ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» στην Αρτα, στην πλατεία Σκουφά, αναδεικνύοντας το Φεστιβάλ σε κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός της πόλης μέσα από ένα πρόγραμμα πολύμορφων πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, με έντονο το στοιχείο της καλλιτεχνικής ερασιτεχνικής δημιουργίας.

Την Παρασκευή, πρώτη μέρα των εκδηλώσεων, μίλησε ο Θοδωρής Χιώνης, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:

«Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι ένα μικρό μόνο δείγμα τις τεράστιας λαϊκής δύναμης. Της αστείρευτης δύναμης που έχουν οι εργάτες, ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία του, που δεν έχουν όμως πιστέψει ακόμα σ' αυτήν, δεν την έχουν αξιοποιήσει, δεν την έχουν δοκιμάσει στο στίβο της ταξικής πάλης και που την τρέμουν οι εκμεταλλευτές μας.

Είναι η δύναμη του δίκιου που έχουμε με το μέρος μας. Γιατί σωστό και δίκιο για τους πραγματικούς παραγωγούς του πλούτου, τους εργάτες και τα παιδιά τους, είναι να τους ανήκει αυτός ο πλούτος να τον διαχειρίζονται οι ίδιοι, οι μοναδικοί που μπορούν να εξασφαλίσουν τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες και συμφέροντα. Κι όχι το δίκιο του ισχυρού που κυριαρχεί στη σημερινή ζούγκλα, το δίκιο των εκμεταλλευτών που μας στερεί τη ζωή και την ελπίδα για το αύριο.

Γιατί σωστό και δίκιο είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά, το αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, το δικαίωμα στην υγεία, στην περίθαλψη για όλους κι όχι για όσους έχουν να πληρώσουν, η μόρφωση που δε θα είναι μισή και εμπόρευμα, η επιστήμη στην υπηρεσία του λαού κι όχι του κέρδους, η φροντίδα και οι παιδικοί σταθμοί για τα παιδιά, η πρόνοια και φροντίδα για τους γέρους, ο ελεύθερος χρόνος, ο πολιτισμός κι ο αθλητισμός προσβάσιμος για όλους και μια σειρά άλλα. Κι όχι το δίκιο των ισχυρών που λέει ότι ακόμα και ο άνεργος θα πληρώνει φόρους αν έχει ένα σπιτάκι, οι άρρωστοι να μένουν χωρίς φάρμακα, τα παιδιά έξω από τους παιδικούς σταθμούς, οι νέοι να γεύονται τη φτώχεια και την αμορφωσιά και τόσα άλλα που αντιμετωπίζει ο λαός μας. Το δίκιο, λοιπόν, βρίσκεται από αυτήν την όχθη και δεν ταυτίζεται πουθενά με την άλλη, όπου βρίσκονται τα συμφέροντα των λίγων, των αφεντικών, των καπιταλιστικών ομίλων. Η συνειδητοποίησή του, το ξεχώρισμα των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων από αυτά των εκμεταλλευτών είναι πηγή δύναμης.

Είναι η δύναμη της οργάνωσης που δεν έχει αξιοποιηθεί. Για σκεφτείτε. Ούτε το 1/3 των εργατών δεν είναι οργανωμένο στα συνδικάτα κι όσο κατεβαίνουμε ηλικιακά προς τα κάτω τα πράγματα είναι πιο αδύναμα. Στους ανέργους η κατάσταση είναι πιο άσχημη. Για σκεφτείτε τι δύναμη είναι τα εκατομμύρια των εργατών στα κλαδικά συνδικάτα τους, μαζί με το ΠΑΜΕ, το πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργων στα σωματεία και σε επιτροπές ανέργων, η φτωχή αγροτιά στους συλλόγους, οι μαθητές συσπειρωμένοι σε αγωνιστικά 15μελή και με τα συντονιστικά αγώνα, οι σπουδαστές σε μαχητικούς συλλόγους και επιτροπές αγώνα, με το ΜΑΣ.

Πάρα πολύς κόσμος λέει ότι κάτι πρέπει να γίνει μπροστά στη λαίλαπα που ζούμε, στη λαίλαπα που έρχεται με τα νέα μέτρα και που θα συνεχιστεί, εάν ο ίδιος ο λαός δε βάλει τέλος στη μαζική εξαθλίωση που μας οδηγούν για να σωθούν τα κέρδη των λίγων. Αυτό το κάτι δε θα 'ρθεί ως "μάννα εξ ουρανού". Κανείς μόνος του. Κανείς αμέτοχος, να περιμένει σωτήρες και εργολάβους προβλημάτων. Οσοι το παίζουν προστάτες στην καλύτερη περίπτωση θέλουν το λαό ανοργάνωτο και στην άκρη.

Η ίδια η ζωή, για να υπάρχει ελπίδα και προοπτική αξιοπρεπούς ζωής, επιβάλλει οργανωμένη δράση, αλληλεγγύη και αγώνα παντού. Στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο σχολείο, στη σχολή, στη γειτονιά. Που σημαίνει μαζική συμμετοχή και πλατιά συζήτηση. Συλλογικότητα, επιλογή στόχων και αιτημάτων. Μαζική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις από τα κάτω σε κάθε χώρο. Σημαίνει κάθε εργάτης, κάθε φτωχός, κάθε νέος μαζί με τους συναδέλφους, τους συντρόφους, τους συμμαθητές, μαζί με όλους που ζουν τα βάσανα του εκμεταλλευτικού συστήματος να πάρουν την υπόθεση στα χέρια μας.

Ξεμπερδεύοντας με τις ηγεσίες και τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές, με τα φερέφωνα και τους ανθρώπους της εργοδοσίας, των διευθυντών, της κυβέρνησης, των υπουργείων και των υπόλοιπων κρατικών μηχανισμών. Αποδυναμώνοντας τα συμφέροντα, τις δυνάμεις και τα κόμματα της πλουτοκρατίας και τις ευρωλαγνείας σε κάθε χώρο. Αυτοί είναι τα εμπόδια για να ορθωθεί η λαϊκή δύναμη, αυτοί στηρίζουν και υλοποιούν τα αντιλαϊκά σχέδια, με τους κοινωνικούς διαλόγους, με τα καλέσματα για κοινωνική συνοχή, με τη στάση που κρατούν, υπογράφοντας τη σφαγή της ζωής μας στο όνομα του μικρότερου κακού. Είναι οι υπέρμαχοι της ταξικής συνεργασίας και οι κύριοι υπεύθυνοι για τα φαινόμενα αποδιοργάνωσης, σήψης και διαφθοράς μέσα στο κίνημα.

Ολοι για έναν και ένας για όλους. Αυτό το σύνθημα στις μέρες μας είναι επιτακτικό να πάρει σάρκα και οστά. Η δύναμη της οργάνωσης γίνεται ανίκητη με τη λαϊκή συμμαχία. Ο λαός πρέπει τώρα να πάρει τη δική του υπόθεση στα δικά του χέρια. Αμεσα και με γενικευμένους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες. Με αγώνες που θα ενώνουν σε ενιαία κατεύθυνση και σε σταθερή συμμαχία την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες, τη νεολαία.

Οι διεκδικήσεις κάθε κλάδου, κάθε ομάδας εργαζομένων, κάθε χώρου δουλειάς και εκπαίδευσης, τα αιτήματα των ανέργων, των συνταξιούχων, των σπουδαστών έχουν ελπίδα να φέρουν κάποια αποτελέσματα αν διεκδικούνται με κατάλληλα αιτήματα και θέσεις και ταυτόχρονα στηρίζουν τις κοινές πανελλαδικές κινητοποιήσεις. Αλλωστε, η επίθεση έχει ενιαίο χαρακτήρα και σκοπό. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν να χρησιμοποιείται ο αγώνας ενός κλάδου σε βάρος ενός άλλου, να συκοφαντούνται οι ανεβασμένες μορφές πάλης, οι απεργιακές κινητοποιήσεις που αποφασίζονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους και ανταποκρίνονται στα αφόρητα προβλήματα που τους ταλαιπωρούν.

Σε αυτήν τη φάση, τα μέτωπα πάλης και η αντίσταση σε χώρους δουλειάς, σε κλάδους, στις συνοικίες και στους χώρους που οι νέοι προσπαθούν να μορφωθούν ή να μάθουν μια τέχνη πρέπει να γίνουν ρυάκια που να συγκλίνουν και να δυναμώσουν το παλλαϊκό σύνθημα για τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Ολοι σαν ένας άνθρωπος να βροντοφωνάξουμε, τέρμα στις θυσίες για τους καπιταλιστές, τους δανειστές, τους ιμπεριαλιστές. Τέρμα στην αρπαγή του μόχθου μας, στη λεηλασία του τόπου. Δεν έχουμε να πληρώσουμε άλλο, δεν νομιμοποιούμε - απορρίπτουμε τα μέτρα και τα μνημόνιά σας. Διεκδικούμε τη ζωή μας, το μέλλον το δικό μας, το παιδιών μας.

Με μαχητικές μαζικές κινητοποιήσεις και αντίστοιχα μαχητικές μορφές πάλης, που στηρίζονται στη μαζική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και στην οργάνωση της διεξαγωγή τους. Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη από τα συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, τις λαϊκές επιτροπές, με ταυτόχρονη διεκδίκηση και πάλη.

Ο αγώνας, βέβαια, εκτός από μαζικότητα, μαζί με την οργάνωση απαιτεί και πολιτική κατεύθυνση ρήξης με τα συμφέροντα και τις επιλογές των μονοπωλίων που υλοποιούν οι κυβερνήσεις τους. Δεν χρειάζεται απλά να γίνουν αγώνες, πολύ περισσότερο σκόρπιοι αγώνες.

Η λαϊκή δύναμη μπορεί να γίνει νικηφόρα μόνο αν αντεπιτεθεί, με στόχο την κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, επιλέγοντας το δρόμο ανάπτυξης βγάζοντας από τη μέση τα μονοπώλια. Με στόχο την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους».